Οι εικόνες των θαλάσσιων λεόντων που παραμένουν για τουλάχιστον επτά χρόνια εγκλωβισμένοι σε μια τσιμεντένια δεξαμενή στο Αττικό Ζωολογικό Πάρκο αποτελούν μια ισχυρή υπενθύμιση ότι πρέπει να επανεξετάσουμε τι θεωρούμε αποδεκτό ως κοινωνία και τι όχι.

Ζούμε μια εποχή όπου επιδιώκουμε να αναθεωρήσουμε τους ηθικούς κανόνες και το νομικό πλαίσιο ώστε να προστατεύουμε καλύτερα τα ζώα και να τερματίζουμε πρακτικές κακοποίησης και εκμετάλλευσης, έστω και με καθυστέρηση δεκαετιών. Γιατί όμως είναι ακόμα αποδεκτό να βασανίζονται θαλάσσια θηλαστικά σε τσιμεντένιες δεξαμενές, σε χώρους που επισκέπτονται χιλιάδες άνθρωποι και κυρίως μαθητές σχολείων και οικογένειες με μικρά παιδιά, με οικονομικό αντίτιμο;

Πέρα από τα εγκλωβισμένα δελφίνια, για τα οποία έχουν ειπωθεί πολλά τα τελευταία χρόνια χωρίς όμως να υπάρξει ουσιαστική βελτίωση της ευζωίας τους, στο Αττικό Ζωολογικό Πάρκο παραμένουν επίσης εγκλωβισμένοι - και μάλιστα σε ακόμη χειρότερες συνθήκες - δύο θαλάσσιοι λέοντες. Για τουλάχιστον επτά χρόνια ζουν σε μια μικρή τσιμεντένια δεξαμενή, περίπου 10 μέτρα μήκος και 2,5 μέτρα βάθος, δηλαδή όσο ο χώρος παρκαρίσματος για 4 αυτοκίνητα.

Στην τσιμεντένια δεξαμενή προφανώς δεν μπορούν να ασκήσουν καμία από τις συμπεριφορές που θα είχαν στο φυσικό τους περιβάλλον. Tο μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να περιμένουν αποψυγμένη τροφή από τους υπαλλήλους του ζωολογικού πάρκου. Ως αποτέλεσμα, οι θαλάσσιοι λέοντες κολυμπούν κυκλικά και μονότονα κάνοντας περίπου 240 κύκλους την ώρα, κοιτάζοντας εναγωνίως προς το σημείο που τους δίνεται η τροφή. Αντί για τους ωκεανούς και το θαλασσινό νερό είναι αναγκασμένοι να ζουν σε χλωριωμένο και χημικά επεξεργασμένο νερό κολυμπώντας μέσα στα περιττώματά τους, τα οποία παραμένουν στις δεξαμενές μέχρι να καθαριστούν μερικές φορές την εβδομάδα. Τους θερινούς, μάλιστα, μήνες που ανεβαίνουν κατακόρυφα οι θερμοκρασίες, οι θαλάσσιοι λέοντες μένουν εκτεθειμένοι σε αντίξοες συνθήκες θερμότητας.

Όλα τα παραπάνω δεν μπορούν να περιγραφούν με λογικούς όρους, παρά μόνο ως μια σύγχρονη μορφή βασανισμού ζώων, μια πραγματικότητα τόσο σκληρή, που κανείς δυσκολεύεται ακόμη και να την περιγράψει.

Παράδοξο είναι ότι λίγα μέτρα από αυτές τις τσιμεντένιες δεξαμενές βρίσκονται ταμπέλες περιβαλλοντικών φορέων που υποτίθεται πως προστατεύουν την άγρια ζωή, όμως έτσι τελικά νομιμοποιούν και έμμεσα επιβραβεύουν αυτή την κακοποίηση. Για όσα συμβαίνουν συνολικά στα ζωολογικά πάρκα θα επανέλθουμε σύντομα. Ωστόσο, για το συγκεκριμένο ζήτημα των συνθηκών διαβίωσης των θαλάσσιων λεόντων στο Αττικό Ζωολογικό Πάρκο, το Ινστιτούτο Θαλάσσιας Προστασίας Αρχιπέλαγος έχει ήδη ενημερώσει το Τμήμα Προστασίας Ζώων και Περιβάλλοντος της Εισαγγελίας Αθηνών και αναμένονται οι ενέργειές τους.

Όμως, πέρα από τις νομικές παρεμβάσεις, ουσιαστική πρέπει να είναι και η έμπρακτη αντίδραση των πολιτών και των φορέων της κοινωνίας των πολιτών. Είναι καιρός να μπει ένα πραγματικό τέλος σε αυτό το βαρύ ιστορικό εκμετάλλευσης και κακοποίησης των ζώων, όχι μόνο με επικοινωνιακές κινήσεις, αλλά με ουσιαστικές, σταθερές και συλλογικές δράσεις.