Σε πάνω από 400 ανέρχονται τα παιδιά με αναπηρία που καθημερινά δίνουν τον δικό τους για ενσωμάτωση στην κοινωνία και ισότιμη μεταχείριση. Οι εκπαιδευτικές δομές έχουν εξελιχθεί και υπάρχουν οι ευκαιρίες για την εκπαίδευσή τους, ωστόσο το μεγάλο ζήτημα που απασχολεί τους γονείς τους, είναι τι θα γίνει μετά το σχολείο.
Το ενταξιακό περιβάλλον που μπορεί να υπάρξει μετά το τέλος της εκπαίδευσής τους αποτελεί ένα σημαντικό θέμα για τους γονείς που έχουν καταθέσει τις προτάσεις τους στην πολιτεία και αναμένουν τις παρεμβάσεις.
Ο πρόεδρος του συλλόγου γονέων παιδιών με αναπηρία κ. Γιώργος Μαντζανάς είπε πως «την παγκόσμια ημέρα αναπηρίας δεν την θεωρούμε ως μέρα ευαισθητοποίησης, αλλά ως εξοικείωσης. Και το λέμε αυτό γιατί η αναπηρία βρίσκεται μέσα στη ζωή και θα θέλαμε να είναι πιο εξοικειωμένη με τις κανονικές ανάγκες των ανθρώπων. Βέβαια στην κοινωνία έχουν γίνει βήματα για την ένταξη των ατόμων με αναπηρία τόσο στην ευαισθησία όσο και στις υποδομές».
Ο ίδιος αναφέρθηκε και στις θετικές εξελίξεις που υπήρξαν στην εκπαιδευτική ένταξη των παιδιών με αναπηρία λέγοντας πως πλέον σε σχέση με 20 χρόνια πριν υπάρχουν πολύ καλύτερες και πιο εξελιγμένες δομές, με εκπαιδευτικούς και ειδικό εκπαιδευτικό προσωπικό. Εκεί, όμως που πρέπει να υπάρξει μια βελτίωση είναι στο ζήτημα των εγκαταστάσεων των διδακτηρίων. Στον Βόλο υπάρχουν δύο κτίρια που στεγάζονται το ΕΝΕΓΥΛ και το ΕΕΕΕΚ, όπου ειδικά για το δεύτερο υπάρχει μια επικίνδυνη κατάσταση. Το ΕΕΕΕΚ με 70 παιδιά εκ των οποίων τα 20 βρίσκονται σε αμαξίδια, λειτουργεί σε πέντε επίπεδα, με ένα ασανσέρ, όπου χωράει ένα αμαξίδιο και μετά βίας ένας συνοδός, ενώ δεν υπάρχει τουαλέτα σε κάθε όροφο. Οπότε αυτό πρακτικά σημαίνει ότι δεν μπορούν να βγουν όλα τα παιδιά στο διάλειμμα».
Η αντιπρόεδρος της Περιφερειακής Ομοσπονδίας Συλλόγων με αναπηρία κ. Ράνια Καρανικόλα τόνισε πως «η προχθεσινή παγκόσμια ημέρα δεν ήταν μια μέρα γιορτής, αλλά μια μέρα που βάζουμε στόχους και κάνουμε την επόμενη χρονιά τον έλεγχο για να δούμε πόσα πετύχαμε. Στόχος του συλλόγου γονέων είναι η απόκτηση ενός σύγχρονου διδακτηρίου στο ΕΕΕΕΚ».
Στο ερώτημα τι γίνεται μετά το σχολείο και αν υπάρχει κάποια φροντίδα της πολιτείας για τα παιδιά με αναπηρία, ο κ. Μαντζανάς απάντησε πως «είναι ένα σημαντικό ζήτημα, καθώς όσο τα παιδιά μας είναι στο σχολείο κοινωνικοποιούνται. Μετά αρχίζουν τα θέματα, καθώς κάποιος φορέας, κάποια δομή που να προετοιμάσει τα παιδιά να βγουν στην πραγματική ζωή, δεν υπάρχει. Και εκεί επικεντρώνουμε εμείς ως σύλλογοι πανελλαδικά το ενδιαφέρον μας. Και υπάρχουν τα ΚΔΑΠ που είναι μια διέξοδος, αλλά μας ενδιαφέρει να κάνει κάποια άλλα βήματα με τις δεξιότητες που κατέχουν. Και υπάρχουν προτάσεις, σκέψεις, σχέδια, αλλά χρειάζεται και η κατανόηση της πολιτείας. Αυτό που πρέπει να αντιληφθεί η κοινότητα είναι πως στα άτομα με αναπηρία, η αναπηρία δεν είναι η κεντρική τους ταυτότητα. Τα άτομα με αναπηρία έχουν πολλά πράγματα και ένα από αυτά είναι και η αναπηρία. Δεν θέλουμε να ταμπελώνονται τα παιδιά μας ότι έχουν αναπηρία και αυτό είναι το κεντρικό μέρος της ταυτότητάς τους. Είναι άδικο για τα ίδια για να χαρακτηρίζονται από μια κεντρική ταυτότητα».
Στον τοπικό σύλλογο εντάσσονται περίπου 400 γονείς με παιδιά με αναπηρία, αλλά είναι περισσότερα τα παιδιά με αναπηρία, καθώς οι νέοι γονείς με παιδιά μέχρι 5 ετών, ακόμη δεν έχουν οργανωθεί, προσπαθούν να διαχειριστούν το θέμα, και μετά αναζητούν να ενταχθούν σε ένα σύλλογο. Στη Μαγνησία έχουμε ποικίλες μορφές παιδιών με αναπηρία, όπως κινητικές, όρασης, ακοής, στο φάσμα του αυτισμού, νοητική υστέρηση.
Μάλιστα το 70% των μελών στο σύλλογο είναι μονογονεϊκές, δηλαδή απουσιάζει ο ένας από τους δύο γονείς στον αγώνα που δίνουν για τη φροντίδα του παιδιού με αναπηρία. Και συνήθως σε κάποια ηλικία νεαρή του παιδιού ο πατέρας αποκόπηκε από την οικογένεια, ίσως γιατί δεν άντεξε, ή για κάποιο άλλο λόγο».