«Το πιάνο, είναι η γλώσσα, μέσα από την οποία μπορώ να μοιραστώ τις σκέψεις και τις εικόνες που δεν χωρούν σε λέξεις. Με συντροφεύει στις χαρές και στις λύπες μου και με γεμίζει δημιουργία και έμπνευση κάθε φορά που ακουμπώ τα πλήκτρα του». Με αυτά τα εκ βαθέων-όσο και μεστά νοήματος -λόγια η κ.Ιωάννα Χρήστου περιγράφει μιλώντας στο Skiathoslife την σχέση της με την μουσική και ειδικά με το πιάνο.

Από πολύ μικρή ηλικία η κ. Ιωάννα Χρήστου διακρινόταν για την έντονη αγάπη για τις τέχνες, και ειδικότερα για τη μουσική και τη μαγειρική. Γεννήθηκε στις 23 Φεβρουαρίου 1996. Σπούδασε μουσική και απέκτησε πτυχίο στο πιάνο και στην αρμονία, ενώ παράλληλα σπούδασε μαγειρική συνδυάζοντας έτσι δύο διαφορετικούς αλλά και τόσο δημιουργικούς κόσμους. Εδώ και έξι χρόνια διδάσκει πιάνο σε μαθητές δημοτικού και γυμνασίου, ενώ τα τελευταία δύο χρόνια ασχολείται με την πιανιστική προπαιδεία, δουλεύοντας με παιδιά από την ηλικία των πέντε ετών.Παράλληλα,όμως, ασχολείται με πολύ αγάπη και μεράκι και με την μαγειρική.

ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΟΥΣΙΚΗ

ΜΕΓΑΛΗ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΜΕΡΑΚΙ ΤΗΣ

ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Η ΜΑΓΕΙΡΙΚΗ

Η μουσική ήταν πάντα παρούσα στο σπίτι της οικογένειάς της και συνόδευε τις όμορφες και δύσκολες στιγμές της ζωής τους, γεγονός που συνέβαλε στο να γίνει αυτή φυσικό κομμάτι της ζωής της. Η αρχική της επαφή με το πιάνο έγινε μέσω της αδερφής της, Ελευθερίας, η οποία είχε ξεκινήσει να μαθαίνει πρώτη. Από την πρώτη στιγμή μαγεύτηκε από τον ήχο της και την ευελιξία που έχει το πιάνο ως όργανο στο να εκφράζει τόσα συναισθήματα: «Όταν αποκτήσαμε στο σπίτι, το μαγικό αυτό μουσικό όργανο, θυμάμαι να ανακαλύπτω τον κόσμο μέσα από μελωδίες και ήχους, με το πιάνο να γίνεται σταδιακά ένας από τους πιο αγαπημένους μου τρόπους έκφρασης. Όταν έπαιζα μουσική, ένιωθα πως άνοιγε ένας καινούργιος κόσμος γεμάτος χρώματα, συναισθήματα και εικόνες που δεν μπορούσα να εκφράσω με λόγια. Έτσι, η μουσική έγινε για μένα τρόπος ζωής!» υπογραμμίζει η κ. Χρήστου μιλώντας για τις τόσο δυνατές αναμνήσεις, που συνδέονται με την ενασχόλησή της με το πιάνο.

Από εκείνη την στιγμή και έπειτα κάθε βήμα στην επαγγελματική της πορεία είχε τη δική του σημασία. Οι γονείς της, η αδερφή της και ο σύζυγός της Μανώλης ήταν αυτοί που την στήριξαν ψυχικά και πρακτικά, όταν ήρθε η στιγμή να προετοιμαστεί για τις τελικές εξετάσεις του πτυχίο της. «Για μένα, η επιτυχία αυτή δεν είναι μόνο προσωπικό μου κατόρθωμα, αλλά και δικό τους, καθώς είναι οι άνθρωποι που έδωσαν πραγματικό νόημα και στήριξη στο όνειρό μου» τονίζει η κ.Χρήστου και συμπληρώνει: «Σίγουρα όμως, οι στιγμές που άρχισα να διδάσκω σε παιδιά ήταν πολύ σημαντικές για μένα, καθώς κατάλαβα πόσο πολύ μου αρέσει να μεταδίδω τη γνώση και την αγάπη για τη μουσική. Η πιανιστική προπαιδεία που ξεκίνησα να παρέχω σε πολύ μικρά παιδιά αποτελεί έναν ακόμα σημαντικό σταθμό, καθώς βλέπω τη χαρά και την ενθουσιασμό που φέρνει η μουσική στην ζωή τους. Η ευτυχία που μου δίνουν τα προσωπάκια των μαθητών μου, όταν ανακαλύπτουν τη μουσική και πόσο μάλλον όταν δημιουργούν οι ίδιοι μουσικές μελωδίες, είναι για μένα ό,τι σημαντικότερο μπορώ να καταφέρω ως μουσικός».

Αναγνωρίζει η κ.Χρήστου πως υπάρχουν αρκετοί μουσικοί και δάσκαλοι που αποτέλεσαν για την ίδια πρότυπα. Ωστόσο, εκείνον που ξεχωρίζει και πάντα θα θαυμάζει είναι ο δάσκαλος της, Θοδωρής Μπρουτζάκης, ο οποίος εκτός από έναν σπουδαίο μουσικό με αρκετά δικά του μουσικά έργα και πολλές σημαντικές συνεργασίες, είναι επίσης και ένας υπέροχος άνθρωπος με πολύ αγάπη γι ` αυτό που κάνει. Δεν παραλείπει ν` αναφέρει η κ. Χρήστου πως έχει επηρεαστεί από την κλασική μουσική της Δύσης, καθώς είναι αυτή που μελέτησε και διδάχθηκε σε βάθος, ειδικά την περίοδο του πτυχίου της. Ωστόσο, αγαπά πολύ την ελληνική μουσική και νιώθει ότι κατέχει αυτή ένα ξεχωριστό κομμάτι στην καρδιά της, καθώς την συντροφεύει από μικρή ηλικία και αποτελεί μέρος της πολιτιστικής της κληρονομιάς. Και οι δύο αυτές πηγές μουσικής έχουν συμβάλει με τον τρόπο τους στη δική της καλλιτεχνική διαμόρφωση.

Ερωτώμενη για το ποια είναι τα τραγούδια και οι μουσικές συνθέσεις που τις αρέσουν περισσότερο η κ. Χρήστου αποκαλύπτει πως αγαπά πολλές κλασικές συνθέσεις, ιδιαίτερα έργα του Chopin και του Beethoven, που της προσφέρουν βαθιά συναισθηματική έκφραση,τονίζοντας χαρακτηριστικά και τα εξής: «Έχω ακόμη μια ιδιαίτερη αδυναμία στις συνθέσεις του Μίκη Θεοδωράκη και του Μάνου Χατζιδάκι, οι οποίες συνδυάζουν μοναδικά τη συναισθηματική δύναμη της ελληνικής παράδοσης με τη μουσική αρμονία. Θα ήθελα να έχω περισσότερες ευκαιρίες να τις ερμηνεύω, καθώς αγγίζουν τις ψυχές των ακροατών και συνδέονται έντονα με την πολιτιστική μας ταυτότητα».

Όσο δε για το τι οφείλει να πράξει το ελληνικό κράτος για την ανάπτυξη της μουσικής στη χώρα μας, η κ. Χρήστου ξεκάθαρα διατυπώνει την πρότασή της: «Το ελληνικό κράτος θα μπορούσε να επενδύσει περισσότερο στη μουσική παιδεία από μικρή ηλικία ενσωματώνοντας τη μουσική εκπαίδευση στο σχολείο με τρόπο, που να επιτρέπει στα παιδιά να αναπτύξουν μια στενή σχέση με τη μουσική. Επίσης, η στήριξη καλλιτεχνικών δράσεων και η ενίσχυση των νέων μουσικών θα ήταν ένα σημαντικό βήμα για την προώθηση της τέχνης».