«Η ζωή δεν αρχίζει και τελειώνει στην όραση»: Αυτή είναι η φράση που χαρακτηρίζει καθημερινά την προσωπικότητα και το έργο της κ. Χριστίνας Σαρρή, ψυχολόγου, συγγραφέα, ομιλήτριας και δημιουργού περιεχομένου στο διαδίκτυο για θέματα τυφλότητας στην διεύθυνση christinasarri.com. Το τελευταίο μάλιστα είναι αυτό στο οποίο αφιερώνει τον περισσότερο χρόνο της από το 2022, ενημερώνοντας τον κόσμο για την καθημερινότητα και την ανεξάρτητη διαβίωση των τυφλών ατόμων. Είναι απόφοιτος του Πάντειου Πανεπιστημίου, ολοκληρώνει την εκπαίδευσή της στον Νευρογλωσσικό Προγραμματισμό, ενώ συνεχίζει τις σπουδές της στη συνθετική ψυχοθεραπεία. Πολυσχιδής και δραστήρια επιμορφώνεται διαρκώς, αγαπά την προσωπική ανάπτυξη, τα βιβλία και τα ταξίδια. Ζει στην Αθήνα και είναι χειρίστρια ενός σκύλου οδηγού τυφλών, της Λούνα.

«Το πρώτο που αυτόματα σκέφτεται κανείς είναι τα προβλήματα υποδομών και η σχεδόν ανύπαρκτη προσβασιμότητα, φυσική και ψηφιακή, πράγμα που στερεί από τους τυφλούς πολίτες της χώρας την ευκαιρία να είναι το ίδιο λειτουργικοί και παραγωγικοί με τους βλέποντες συμπολίτες τους» υπογραμμίζει μιλώντας στο Skiathoslife η κ.Σαρρή σχετικά με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν σήμερα τα άτομα με δυσκολίες στην όραση δίνοντας και τις εξής πληροφορίες: «Κατ’ επέκταση, τα εμπόδια και η έλλειψη πρόσβασης στα δημόσια και ιδιωτικά κτήρια και υπηρεσίες, στους δρόμους, στα ΜΜΜ, στους χώρους εκπαίδευσης και ψυχαγωγίας, στους ιστοτόπους ενημέρωσης και άλλες διαδικτυακές πλατφόρμες, στον τουρισμό, στον πολιτισμό-και η λίστα είναι ατελείωτη-οδηγούν σε χαμηλή συχνότητα τριβής και αλληλεπίδρασης βλεπόντων και τυφλών. Ως αποτέλεσμα, η νοοτροπία και η στάση των μεν απέναντι στους δε δεν είναι αυτήν της ισότητας, του σεβασμού και της συνύπαρξης, αλλά του οίκτου ή του υπέρμετρου θαυμασμού, ακόμα και το 2024. Ο κόσμος στην Ελλάδα είναι ακόμη πολύ πίσω στην εκπαίδευση και την ενημέρωση σχετικά με την τυφλότητα και την αναπηρία γενικότερα και όλα αυτά τα στερεότυπα και οι διακρίσεις που υφίστανται τα τυφλά άτομα, ο κοινωνικός αποκλεισμός, δηλαδή, θα έλεγα πως είναι περισσότερο επίπονος και εξαντλητικός και από τον δομικό αποκλεισμό ακόμη!»

Παρατηρεί επίσης η κ. Σαρρή πως ως χώρα εμείς οι Έλληνες δεν είμαστε εξοικειωμένοι με το θέμα της τυφλότητας κάνοντας γνωστές τις διαστάσεις του προβλήματος, που οι περισσότεροι από εμάς αγνοούμε: «Στις ομιλίες που δίνω, αλλά και στα μηνύματα στη σελίδα μου, έχω δεχτεί ό,τι ερώτηση μπορεί κανείς να φανταστεί: από το πώς χτενίζομαι ή πώς βάζω νερό σε ένα ποτήρι μέχρι το πώς οδηγώ… αυτοκίνητο! Όπως ήδη έχω αναφέρει, ο κόσμος είτε φαντάζεται πως είμαστε εντελώς ανήμποροι και εξαρτημένοι εφ’ όρου ζωής από κάποιον φροντιστή, είτε μας προσδίδει υπερφυσικές δυνάμεις. Οι λανθασμένες φράσεις "ειδικές ανάγκες" και "ειδικές ικανότητες" χρησιμοποιούνται ακόμη στον καθημερινό, αλλά και στον επίσημο λόγο, ενώ οι φαντασιώσεις για "τα μάτια της ψυχής", τη "δύναμη ή το μεγαλείο ψυχής" και τα υποτιθέμενα "μαθήματα ζωής" που παραδίδουν γενικά τα ανάπηρα άτομα καλά κρατούν. Η τυφλότητα δεν είναι κάτι που αξίζει ούτε τη λύπηση ούτε τον θαυμασμό μας. Είναι απλώς ένας διαφορετικός τρόπος ζωής, ένα ακόμη χαρακτηριστικό της ανθρώπινης ποικιλομορφίας, όπως το χρώμα των μαλλιών ή το ύψος μας!».

"ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ ΝΑ ΓΡΑΨΩ ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

ΟΤΑΝ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΑ

ΤΙΣ ΔΙΠΛΕΣ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ, ΤΙΣ ΟΠΟIΕΣ ΥΦΙΣΤΑΝΤΑΙ

ΟΙ ΤΥΦΛΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ

ΛΟΓΩ ΤΟΥ ΦΥΛΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΠΤΙΚΗΣ ΒΛΑΒΗΣ"

Η συγγραφή από την ίδια του βιβλίου: «Το ημερολόγιο μιας τυφλής γυναίκας» εμπεριέχει σύντομες, αυτοβιογραφικές αφηγήσεις από την καθημερινότητά της κα. Σαρρή ως τυφλή γυναίκα και χειρίστρια σκύλου οδηγού. Αποφάσισε να γράψει αυτό το βιβλίο όταν συνειδητοποίησε τις διπλές διακρίσεις, τις οποίες υφίστανται οι τυφλές γυναίκες λόγω του φύλου και της οπτικής βλάβης τους. Ο υπότιτλός του είναι «ιστορίες καθημερινού σεξισμού και μισαναπηρισμού στην Ελλάδα» και αυτό ακριβώς πραγματεύεται: συμπεριφορές που έχει δεχτεί και τις οποίες πιθανότατα δεν θα δεχόταν αν ήταν τυφλός άντρας ή βλέπουσα γυναίκα: «Δεν είναι ευχάριστο βιβλίο. Στις ιστορίες του θα διαβάσει κανείς περιστατικά αγενών συμπεριφορών, παραβίασης, ακόμη και σεξουαλικής παρενόχλησης» σημειώνει χαρακτηριστικά η κα. Σαρρή εξηγώντας τους λόγους που την οδήγησαν στην δημιουργία αυτού του βιβλίου: «Το έγραψα επειδή παρατήρησα πως παρόμοιες αναρτήσεις που έκανα ή διάβαζα κατά καιρούς στο διαδίκτυο, από το αναγνωστικό κοινό δεν γινόταν αντιληπτό το πόσο πολύ συχνά είναι αυτά τα περιστατικά εκεί έξω, αλλά αντιθέτως, αυτό που έμενε στο τέλος ήταν η… καλή πρόθεση του κόσμου και όχι τα προβλήματα που προκαλούν στις τυφλές γυναίκες όλες αυτές οι συμπεριφορές. Σε ένα ολόκληρο βιβλίο, όμως, που παρατίθενται σαράντα πέντε τέτοιες αφηγήσεις ενδεικτικά - επειδή κατά τ` άλλα είναι άπειρα τα παραδείγματα - θεωρώ πως δεν μπορεί κανείς πια να αγνοεί πανηγυρικά το πρόβλημα και να παριστάνει πως είναι ανύπαρκτο, αποκύημα της φαντασίας μου ή δικές μου υπερβολές.Το λυπηρό και αξιοπερίεργο είναι πως μεγάλο μέρος των ίδιων των τυφλών γυναικών δεν αντιλαμβάνεται ως προβληματικές αυτές τις συμπεριφορές, τόσο πολύ τις έχουν εσωτερικεύσει ώστε τις θεωρούν φυσιολογικές και αναμενόμενες».

Δεν παραλείπει η κ.Σαρρή επίσης να καταστήσει σαφές πως η τυφλότητα θα μπορούσε να λειτουργήσει ως μια ευκαιρία ενδοσκόπησης και προσωπικής ανάπτυξης: «Η τυφλότητα σε αναγκάζει να παρατηρείς τον κόσμο περισσότερο ολιστικά, συλλέγοντας πληροφορίες από πολλαπλά ερεθίσματα και μη επιτρέποντας στην εικόνα να κατέχει την πρώτη θέση στην αντίληψη των πραγμάτων» σπεύδει να μας υπενθυμίσει η κ Σαρρή, ενώ καταλήγει με το εξής συμπέρασμα: «Στη ζωή μου έχω συναντήσει και εξακολουθώ να συναντώ ανθρώπους με κοινωνικές ευαισθησίες που όχι μόνο με βλέπουν ως ισότιμη, αλλά οραματίζονται μαζί μου έναν κόσμο, όπου η ισότητα και ο αλληλοσεβασμός είναι θεμελιώδεις αξίες. Αυτούς τους ανθρώπους κρατώ και θέλω να έχω κοντά μου, επειδή μοιραζόμαστε κοινά πιστεύω και έχουμε έναν στόχο για μια πιο συμπεριληπτική κοινωνία. Είναι ακριβώς με αυτούς που αισθάνομαι ότι συμπλέω πραγματικά και το θεωρώ καλοτυχία, όταν τους συναντώ στον δρόμο μου!»