Ο σημαντικός συγγραφέας και ιατρός Η. Παπαδημητρακόπουλος (1930-2024) στο βιβλίο του "Επί Πτίλων Αύρας Νυκτερινής"- Πέντε κείμενα για τον Παπαδιαμάντη [Εκδόσεις Νεφέλη, Αθήναι 1992] απέδωσε με έξοχη ποιητική αφέλεια το παράδοξο φαινόμενο με τις Αγρυπνιές στη Σκιάθο που επιμένουν να τελούνται κόντρα στο σαρωτικό ρεύμα της τουριστικής της ανάπτυξης. Ιδού τι γράφει:

‘’Βραδάκι, και βρέθηκα στο εξωκκλήσι του νησιού. Μεσοκαλόκαιρο, και έβραζε ο τόπος. Ζέστη, και τουρίστες να ελλοχεύουν παντού. Πλην σε απόκρυφα υψωματάκια, σε ρεματιές και ξέφωτα, παραμονές αγνώστων εορτών, συρρέουν κατά κύματα οι γηγενείς. Φθάνουν μεταμορφωμένοι, περίπου ως ικέτες, έχοντας αποβάλει (κατά έναν ανεξήγητον τρόπο) την εμπορική τους λεοντή. Κουβαλούν τεράστιους άρτους, με σουσάμι και γλυκάνισο, πρόσφορα για τους παπάδες, κουτιά με παστέλι, γλυκά του ζαχαροπλαστείου τυλιγμένα σε αλουμινόχαρτο, τυρί της άρμης κομμένο με επιμέλεια σε τετράγωνα μικρά τεμάχια, ούζο και τσίπουρο. Μετά τη λειτουργία στέκονται κοντά στην έξοδο του ναού, και φωνάζουν ξαφνικά με επίσημο τόνο:

- Πάρτε να σχωρέσετε τον...

Ο καθείς τους δικούς του - τη μάνα του, τον πατέρα του, τα πνιγμένα αδέλφια. - Ελάτε να σχωρέσετε τη Φλώρα, ακούω δίπλα μου ένα χούφταλο.

Πλησίασα. Μου πρόσφερε παστέλι και ρακί.

- Θεός σχωρέστην τη Φλώρα, λέω. Τι σου ήταν, παππού;

- Τίποτα, μου λέει. Στη γειτονιά έμενε, μα δεν είχε κανέναν δικό της.’’

Αυτό το φαινομενικά παράδοξο, σε σχέση με την εικόνα της τουριστικής Σκιάθου, με την αθρόα συμμετοχή και την κοινοτική αλληλεγγύη τις νύχτες στα ξωκλήσια της, νομίζω πως είναι μορφή υποσυνείδητης αντίστασης των κατοίκων σε όσα της (και τους) συμβαίνουν κι ένα σταθερά αναμμένο παρήγορο κεράκι στην προσδοκώμενη από κάποιους αιθεροβάμονες, σαν τον γράφοντα, ανάστασή της ...

Σήμερα η Αγρυπνιά στην Παναγία Γλυκοφιλούσα…