Ετήσια κινητή εορτή, στην Ελλάδα γιορτάζεται την τρίτη Κυριακή του Ιουνίου. Σε άλλες χώρες γιορτάζεται άλλη ημέρα, σε άλλες δεν γιορτάζεται.

Η πρώτη εορτή διοργανώθηκε από την Γκρέις Γκόλντεν Κλέιτον (Grace Golden Clayton), το 1908 στη μνήμη των 210 νεκρών πατέρων που έχασαν τη ζωή τους σε ορυχείο στην Τραγωδία του Μόνονγκα, μεταξύ αυτών και ο δικός της πατέρας. Η εορτή δεν αναγνωρίστηκε, καθώς δεν δόθηκε η δέουσα προσοχή στη σημασία της και δύο χρόνια αργότερα η Σονόρα Ντοντ (Sonora Dodd) διοργάνωσε νέα εορτή του πατέρα, θέλοντας να τιμήσει τον πατέρα της, βετεράνο του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου καθώς και όλους τους υπόλοιπους βετεράνους πατέρες του πολέμου. Τελικά οριστικοποιήθηκε το 1972, ως μόνιμη εθνική εορτή των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής.

Αυτήν την ημέρα τιμούμε τον πατέρα, τη συμβολή του στη δημιουργία οικογένειας, όχι μόνον βιολογικά, διότι υπάρχουν και οι πατέρες της καρδιάς, όπως οι μητέρες της καρδιάς, αναγνωρίζουμε τη συμπαράστασή του, το μόχθο του, τη στήριξή του απέναντι σε όλα τα
μέλη της οικογένειας, που προσπαθεί με την εργατικότητά του, την αγάπη και την ευαισθησία του να δώσει τον καλύτερο εαυτό του για να γίνουν οι αγαπημένοι του άνθρωποι μια χαρούμενη, ευτυχισμένη οικογένεια.

Η μορφή του πατέρα δεν έχει δώσει έμπνευση σε ζωγράφους, ποιητές όσο η μορφή της μητέρας, ίσως γιατί η μητέρα είναι πιο κοντά στο παιδί, αυτή το κυοφορεί, πονά και γεννά και απολαμβάνει το μεγαλύτερο μερίδιο της εκτίμησης, ουσιαστικά όμως και ο πατέρας πασχίζει, με τον δικό του τρόπο, να προσφέρει τα μέγιστα στα παιδιά του, αγόγγυστα και με περισσή αγάπη.

Ο τρόπος του ίσως δεν είναι τόσο εκδηλωτικός, καθώς από μικρός γαλουχήθηκε με την ιδέα ότι οι άντρες δεν κλαίνε, δεν πρέπει να δείχνουν τα αισθήματά τους, να μην είναι εκδηλωτικοί στις διαχύσεις τους, ιδιαίτερα στη χώρα μας. Το χειροφίλημα προς τον πατέρα
και η χρήση του πληθυντικού προς τους γονείς, πιστεύω ότι μεγάλωνε αυτό το χάσμα ανάμεσά τους, υπήρχε ο σεβασμός – και φόβος θα έλεγα, μεγάλωνε όμως η αποξένωση. Αυτό όμως είναι, κατά τη γνώμη μου, ανέντιμο και άδικο για τους ίδιους, καθώς αυτή η νοοτροπία με την οποία γαλουχήθηκαν τους απομακρύνει από τις σχέσεις τους, από τους αγαπημένους τους, από τα παιδιά τους που συχνά τον έβλεπαν σαν μπαμπούλα λόγω μιας άλλης νοοτροπίας, που ευτυχώς τείνει να εκλείψει, που όταν ήταν άτακτα τα παιδιά, το φόβητρο ήταν “κάτσε να έρθει ο πατέρας σου και θα τα πούμε”, ή “περίμενε να δει ο πατέρας σου τους βαθμούς σου και θα τα πούμε”… έτσι, αντί να τον περιμένουν τα παιδιά με λαχτάρα και ανυπομονησία, συχνά τον περίμεναν σαν τιμωρό, με την καρδούλα τους να φτερουγίζει όχι από αγάπη, αλλά από τρόμο, ιδιαίτερα τα παλιά χρόνια που οι οικογένειες ήταν πολυμελείς και ήταν δύσκολο για τη μητέρα να τα βγάλει πέρα με 4-6-8 ή περισσότερα παιδιά και το φόβητρο του πατέρα ήταν η λύση! Συχνά έβγαινε και η ζώνη για παραδειγματισμό, γιατί και εκείνος έτσι είχε μεγαλώσει και θεωρούσε αυτόν τον τρόπο τον σωστό για τη συμμόρφωση και ανατροφή και των δικών του παιδιών. Επιπλέον αυτός ήταν εκείνος ο οποίος θα δεχόταν το στίγμα της κοινωνίας και δε θα μπορούσε να βγαίνει “με καθαρό κούτελο” αν κάποιο παιδί του παρεκτρεπόταν. Συχνά, η απάντησή του σε τέτοιο ατόπημα ήταν να πετάξει έξω από το σπίτι το αγόρι ή το κορίτσι που είχε διαπράξει
ηθικό (συνήθως) “έγκλημα” και να διακοπούν δια παντός οι σχέσεις τους.

Σήμερα οι νοοτροπίες έχουν αλλάξει. Συχνά οι πατέρες αναλαμβάνουν τη μέριμνα των παιδιών σε περίπτωση διαζυγίου, ή στα Σαββατοκύριακα και στις διακοπές που τα βλέπουν ο χρόνος τους είναι ποιοτικός και χρόνος προσφοράς. Ευτυχισμένοι οι πατέρες που βλέπουν τα παιδιά τους να τρέχουν στην αγκαλιά τους ακόμα κι όταν τα χέρια τους είναι άδεια, είναι όμως γεμάτη η καρδιά τους.

Ευχόμαστε σε όλους τους πατέρες να έχουν τη δύναμη, την αντοχή και τη θέληση να δίνουν την αγάπη τους χωρίς όρια, το νοιάξιμο και τη λατρεία τους, να μεταδίδουν τα φώτα της γνώσης στα παιδιά τους, ώστε να γίνουν καλοί άνθρωποι με σωστές αρχές, οράματα,
ιδανικά και ικανότητες που θα τους επιτρέψουν να ζήσουν ευτυχισμένα και να φτιάξουν έναν κόσμο καλύτερο από αυτόν που τους παραδίδουμε…

Στέλλα Λεοντιάδου
Φωτο iEidiseis, Εφημερίδα Μακεδονία