Στην έναρξη του Ιερατικού Συνεδρίου ο Σεβασμιώτατος τέλεσε τον καθιερωμένο Αγιασμό και νεκρώσιμο Τρισάγιο για την ανάπαυση των κατά το προηγούμενο έτος κεκοιμημένων Ιερέων της Ιεράς Μητροπόλεως.

Αμέσως μετά εισηγήθηκε το παραπάνω θέμα, η επιλογή του οποίου, όπως τόνισε ο Σεβασμιώτατος δεν ήταν τυχαία, αφού αφορά την ζωή και την ποιμαντική ευθύνη του Κληρικού, γιατί στόχος της ιερατικής διακονίας είναι η Θεία Παιδαγωγία των τέκνων που ο Θεός, διά του Επισκόπου, εμπιστεύεται στον κάθε Ιερέα.

Αναφερόμενος στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, ο Σεβασμιώτατος τόνισε ότι αποτελεί:

α) ανεξάντλητη πηγή θεολογίας, αφού η αγία Τράπεζα εμπνέει τον ιερό άμβωνα και την έδρα του διδασκάλου της θεολογίας,

β) τον χώρο και τον τρόπο της βιωματικής αγάπης, της αληθινής κοινωνίας, της συμφιλιώσεως και της αλληλεγγύης και

γ) τον Παράδεισο επί της γης, όπου βιώνονται τα έσχατα και γινόμαστε μέτοχοι στη Βασιλεία του Θεού. Δηλαδή, η Θεία Ευχαριστία αποτελεί το Α και το Ω της ιερατικής ύπαρξης και διακονίας, γι' αυτό και η σχέση του Ιερέως με το ιερό Θυσιαστήριο είναι ακατάλυτη: «...είναι ο ομφάλιος λώρος μας, η ίδια η ζωή μας. Υπάρχουμε εξ αιτίας αυτού και πρέπει να ζούμε γι' αυτό» είπε χαρακτηριστικά ο Σεβασμιώτατος.

Αναφερόμενος στην Ορθόδοξη Εκκλησία την χαρακτήρισε λειτουργούσα και προσευχομένη και γι' αυτό έθεσε τον προβληματισμό προς τους Ιερείς του, εάν διατηρείται από όλους «η πρώτη λαχτάρα», να βρίσκονται συνεχώς «εις τας αυλάς του Κυρίου και εις τα σκηνώματα της δόξης του Θεού», με προσευχή και μελέτη, αλλά και επιμέλεια της ευπρεπείας του αγίου Οίκου του Θεού, όπως και, εάν φυλάσσεται η τόσο εὐαίσθητη φλόγα της «πρώτης αγάπης και του φόβου του Θεού», καθώς και ο πόθος για όσο το δυνατόν συχνότερη προσφορά της Θείας Ευχαριστίας.

Όλα τα παραπάνω, όπως τόνισε ο Σεβασμιώτατος, είναι απαραίτητα γιατί «Μία ποιμαντική δραστηριότητα που δεν πηγάζει από την Ευχαριστία και δεν χαριτώνεται από την προσευχή, ομοιάζει με τα χάρτινα ή τα πλαστικά λουλούδια, τα οποία ξεγελούν με την εμφάνιση, αλλά δεν αποπνέουν άρωμα». Ενώ, αναρωτήθηκε: «Πώς αναζωπυρώνεται το ιερατικό χάρισμα, ώστε να σκορπίζει Χριστού ευωδία; Υπάρχει άλλος τρόπος από την Θεοκοινωνία;».

Ως προς την ποιμαντική των νέων παιδιών, ο Σεβασμιώτατος προέτρεψε τους Ιερείς, μεταξύ άλλων, και με τους εξής λόγους: «Μαζέψτε τα παιδιά, κάμετε χορωδίες, οικοδομήστε και μη γκρεμίζετε όσα μας έρχονται στο Ιερό, αξιοποιήστε τα στα έργα της αγάπης. Τα παιδιά μας είναι πρόθυμα!!! Είναι όμως από αρκετούς και περιφρονημένα και έρημα! Και, εν τούτοις, των τοιούτων η Βασιλεία!».

Παράλληλα τόνισε την μεγάλη ανάγκη για φροντίδα των ενδεών, των χηρών και των ορφανών, των ασθενών, των πενθούντων και τόσων άλλων, η οποία, όπως επεσήμανε, είναι μέσα στο γράμμα και το πνεύμα της λατρείας του Θεού, ο οποίος θέλει «έλεον και ου θυσίαν» (Ματθ. 9, 13 και 12, 7), ενώ προέτρεψε τους Ιερείς του και με τους εξής καρδιακούς λόγους: «Μη χάνουμε ευκαιρία, πατέρες και αδελφοί μου, να είμαστε παρόντες στη ζωή και τις δραστηριότητες των ανθρώπων, στη χαρά και την λύπη τους, όχι για να επενδύσουμε σε δημόσιες σχέσεις, αλλά για να τους προσκαλέσουμε στη Βασιλεία του Θεού, στην Θεία Λειτουργία!».

Πριν το τέλος της ομιλίας του, ο Σεβασμιώτατος προέτρεψε ιδίως τους εγγάμους Ιερείς, να μην λησμονούν ποτέ την σύζυγο και τα παιδιά τους: «...οφείλετε να τους αφιερώνετε χρόνο και να ασχολείσθε μαζί τους. Η πολυπραγμοσύνη δεν είναι ωφέλιμη και ενδεικτική πάντοτε υπάρξεως αρετής. Χρειάζεται μέτρο και ισορροπία! Για να αντέξετε με τη χάρη του Θεού».

«Αγαπητοί Πατέρες,

Στο τέλος της ζωής μας και της ιερατικής πορείας μας, που κανείς μας δεν γνωρίζει το πότε θα συμβεί (έχω κηδεύσει 3 νέους Κληρικούς μου, γι' αυτό όλοι μας πάντοτε πρέπει να είμαστε έτοιμοι, χωρίς να ξεχνούμε ότι τα τερπνά του βίου τούτου είναι παροδικά και περνούν γρήγορα), κάποιος θα ικετεύσει και για μας: "...ώσπερ επί της γης λειτουργόν αυτόν κατέστησας, ούτω και εν τω ουρανίω θυσιαστηρίω ανάδειξον, Κύριε... Αυτός επί της γης την ζωήν αυτού εδόξασας, αυτός και την έξοδον αυτου εν τη εισόδω των αγίων σου ποίησον...". Μην ξεχάσουμε αυτό το ΩΣΠΕΡ... και το ΟΥΤΩ...».

Μετά την εισήγηση του Σεβασμιωτάτου, ακολούθησε γόνιμος και εποικοδομητικός διάλογος, κατά τον οποίον υποβλήθηκαν ερωτήσεις από τους Ιερείς και εδόθησαν απαντήσεις και διευκρινήσεις, ενώ αναλύθηκαν περαιτέρω λειτουργικά, ποιμαντικά και διοικητικά ζητήματα από τον Σεβασμιώτατο.

Το Συνέδριο έκλεισε τις εργασίες του με το γεύμα, το οποίο παρετέθη στο Πνευματικό Κέντρο του Ιερού Ναού και είχαν προετοιμάσει ο Προϊστάμενος του Ι. Ναού, Αρχιμ. Θεοφύλακτος Τσαγκάρης και οι συνεργάτιδες και συνεργάτες του, μέσα σε εγκάρδια και ευχάριστη αδελφική ατμόσφαιρα.