Ο φετινός εορτασμός του Πολυτεχνείου στη Σκιάθο, φέρνει στο νησί του Παπαδιαμάντη τον Δημήτρη Παπαχρήστο, ο οποίος έχει συνδέσει το όνομά του με τη φοιτητική εξέγερση του 1973. Συμμετείχε ενεργά στα γεγονότα, τα οποία έλαβαν χώρα πριν από σαράντα εννιά χρόνια, όντας βασικός εκφωνητής του ραδιοφωνικού σταθμού που είχε στηθεί τότε, ενώ τη στιγμή που το άρμα γκρέμιζε την πύλη στην οδό Πατησίων βρισκόταν μπροστά από το μικρόφωνο ψέλνοντας τον εθνικό ύμνο.   Η σημερινή παρουσία του Δημήτρη Παπαχρήστου, ο οποίος βρέθηκε στην καρδιά των γεγονότων τον «ματωμένο» Νοέμβρη του ’73, προκαλεί το ενδιαφέρον των Σκιαθιτών και δη των μαθητών του Γυμνασίου - Λυκείου, καθώς χάρη στην καθ’ όλα αξιέπαινη πρωτοβουλία του Πολιτιστικού Συλλόγου «Η Σκιάθος», θα έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν διά ζώσης έναν άνθρωπο με μεγάλη αντιδικτατορική δράση. Άλλωστε, στις τρεις μέρες που εξέπεμψε ο ραδιοπομπός εντός του Πολυτεχνείου στους 1050 χιλιοκύκλους, ο 72χρονος, πλέον, αγωνιστής από την Ιστιαία Εύβοιας - φοιτητής τότε στην ΑΣΟΕΕ -  με τη φωνή του ξεσήκωνε τον ελληνικό λαό κατά της χούντας και εμψύχωνε όσους είχαν ξεχυθεί στους δρόμους της επαναστατημένης Αθήνας ευρισκόμενοι αντιμέτωποι με τον θάνατο από παρακρατικούς και δυνάμεις καταστολής. [caption id="attachment_167336" align="alignnone" width="680"] Διήμερη επίσκεψη στη Σκιάθο θα πραγματοποιήσει ο Δημήτρης Παπαχρήστος, η «φωνή» του Πολυτεχνείου[/caption]   Ο κ. Παπαχρήστος μίλησε στο SkiathosLife.gr για τις συγκλονιστικές στιγμές που έζησε στο Πολυτεχνείο πριν από μισό περίπου αιώνα, αλλά και για τη διαχρονικότητα των μηνυμάτων του γενναίου αγώνα που έδωσαν οι φοιτητές ενάντια στο καθεστώς της 21^ης Απριλίου. Ο χειμαρρώδης λόγος του συγκινεί μέχρι σήμερα, ενώ ανακαλώντας στη μνήμη του τα γεγονότα εκείνα που έδωσαν καίριο χτύπημα στη χούντα των συνταγματαρχών, επισήμανε ότι το Πολυτεχνείο παραμένει άφθαρτο στη συνείδηση του κόσμου. «Πραγματικά, δεν το πιστεύω ότι έχουν περάσει τόσα χρόνια. Νιώθω ότι το Πολυτεχνείο δεν έγινε άπαξ, αλλά διαπαντός. Γίνεται κάθε μέρα, ανεξάρτητα από τον προσωπικό χρόνο που είναι πεπερασμένος. Υπάρχει και ιστορικός χρόνος. Το Πολυτεχνείο έπαψε να είναι απλά ένα ιστορικό γεγονός, αλλά πλέον έχει και συμβολικό χαρακτήρα. Επομένως, ανήκει και στους σημερινούς νέους. Είναι ένας… σταθμός ανεφοδιασμού, απ’ όπου μπορούν να πάρουν τα «όπλα» τους, τα εφόδιά τους δηλαδή, για να συνεχίσουν τον αγώνα από εκεί που δεν μπορέσαμε να πάμε εμείς, ώστε να ολοκληρωθεί και να δικαιωθούν όσοι έχασαν τότε τη ζωή τους», σημείωσε ο γνωστός συγγραφέας και παραγωγός ραδιοφωνικών εκπομπών. [caption id="attachment_167334" align="alignnone" width="696"] Ο Δημήτρης Παπαχρήστος μπροστά από τον πομπό του ραδιοφωνικού σταθμού, που στήθηκε στο Πολυτεχνείο[/caption] [caption id="attachment_167337" align="alignnone" width="577"] Η φοιτητική ταυτότητα του Παπαχρήστου, με ημερομηνία έκδοσης 11 Νοεμβρίου 1969. Τέσσερα χρόνια αργότερα, η φωνή του θα ξεσήκωνε τους Έλληνες κατά της χούντας[/caption] Το πρόσταγμα της συνέχισης του αγώνα παραμένει το ζητούμενο για τον κ. Παπαχρήστο, ο οποίος πρόσθεσε με νόημα: «Ο αγώνας συνεχίζεται, διότι μετά το Πολυτεχνείο ακολούθησε η τραγωδία της Κύπρου. Η χούντα έπεσε στα μαλακά της πρώην εξουσίας, αυτών που εξέτρεψαν δηλαδή. Είναι θλιβερό, γιατί χθες (σ.σ. προχθές) μιλούσα στη Νομική και δείξαμε τη δίκη της χούντας. Είδα ανθρωπάκια, που μας έβαλαν υποτίθεται στον… γύψο για να συνέλθουμε και κατέστρεψαν την Ελλάδα με μία μεγάλη προδοσία. Μια προδοσία, που ανήκει σ’ αυτούς τους φασίστες, τους εθνικιστές, τους πρεσβευτές των τρίπτυχων «Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» και «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών». Δεν ήταν μόνο η δική μας αντίσταση. Τρανό παράδειγμα το ’68, όταν οι μαθητές στο Καλλιμάρμαρο γιουχάισαν τόσο δυνατά τον Γεώργιο Παπαδόπουλο, ο οποίος δεν μπορούσε να μιλήσει. [caption id="attachment_167332" align="alignnone" width="696"] Μιλώντας για τον αδικαίωτο αγώνα του 1973, ο Δημήτρης Παπαχρήστος στάθηκε στην τουρκική εισβολή στην Κύπρο, την οποία χαρακτήρισε απότοκο της προδοσίας των χουντικών[/caption] Υπήρχε αρκετός κόσμος που δεν μπορούσε να ζήσει υπό αυτή την καταπίεση, το σκοτάδι, το «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» του Ζαγοριανάκου, γενικότερα πράγματα που οι σημερινές γενιές δεν έχουν υπόψη τους. Τα βασανιστήρια, οι εξορίες, οι φυλακίσεις κλπ. Πράγματα, για τα οποία μιλάω σήμερα και με ρωτούν: «Μα καλά, τότε συνέβαιναν τέτοια;». Για όλα αυτά που προανέφερα, επιμένω ότι ο αγώνας συνεχίζεται και κυρίως, δεν έχουμε δικαίωμα να απογοητευτούμε. Όποιος αγωνίζεται, δεν έχει καιρό για κάτι τέτοιο. Και επειδή όλα τα μέσα ενημέρωσης, τα οποία ελέγχονται από την «ελίτ» που έχουμε αυτή τη στιγμή, τροφοδοτούν την απογοήτευση και τον φόβο, θυμίζω ότι ο φόβος «στρώνει» τον δρόμο για τον εκφασισμό της κοινωνίας μας. [caption id="attachment_167335" align="alignnone" width="1010"] Η φωτογραφία προκαλεί δέος μέχρι και σήμερα, καθώς απεικονίζει το τεθωρακισμένο ΑΜΧ-30 που είχε σταλεί από το Γουδί, λίγο προτού εφορμήσει και γκρεμίσει την κεντρική πύλη του Πολυτεχνείου στην οδό Πατησίων[/caption]   Άρα, είτε είναι ο κορωνοϊός, είτε είναι η πείνα που έρχεται, θέλουν να μας οδηγήσουν στο να κοιτάζει ο καθένας το… τομάρι του. Πάνω απ’ όλα, οφείλουμε στους εαυτούς μας να διεκδικήσουμε το δικαίωμα στη ζωή. Δεν ήταν τυχαία τα συνθήματα που είχαμε το ’73. Είχαν βγει μέσα από αγώνα. Τι λέγαμε τότε; «Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία». Ας δούμε τι συμβαίνει σήμερα με την Παιδεία. Την ιδιωτικοποιούν και την εμπορευματοποιούν, ώστε τα παιδιά να μετατραπούν σε «γρανάζια» του συστήματος. Το Πολυτεχνείο, λοιπόν, δεν έγινε τυχαία, άντε στρίψαμε την Πατησίων και μπήκαμε μέσα. Μήπως είμαστε ελεύθεροι; Όχι. Ζούμε την ψευδαίσθηση της ελευθερίας, μέχρι εκεί που δεν γίνεται επικίνδυνη για «εκείνους». Το φοβούνται το Πολυτεχνείο, μη τυχόν και οι νέοι συνεχίσουν απ’ όπου το αφήσαμε εμείς. [caption id="attachment_167339" align="alignnone" width="696"] Σαράντα εννιά χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από τα γεγονότα της 17ης Νοέμβρη ’73, με το Πολυτεχνείο να αποτελεί διαχρονικό σύμβολο αγώνα[/caption] Ας θυμηθούμε το εξής: Τόσα χρόνια προπαγάνδιζαν πως δεν σκοτώθηκε κανείς στο Πολυτεχνείο. Σ’ ένα παλιότερο βιβλίο μου, το «Εκ των υστέρων, 19+1» έχω και τα ονόματά τους. Στο τελευταίο δε, βιβλίο μου με τίτλο «Αχ! Μουρλο-σκοτωμένο», για το οποίο θα μιλήσω στη Σκιάθο και είναι σχεδόν αυτοβιογραφικό, υπάρχει μια ιστορία εκατό χρόνων. Από τη Μικρασιατική Καταστροφή, άλλη προδοσία και αυτή, μέχρι σήμερα. Δεν είναι καλά τα πράγματα, γι’ αυτό γυρίζω και πηγαίνω παντού. Δεν είμαι… τρεχαλατζής. Εφόσον δεν θέλησα να μπλεχτώ με όλα αυτά που λοιδορώ και κοροϊδεύει όλος ο κόσμος, και ούτε είμαι υπέρ της αποχής, αγνοώ όσα μου λένε πως αυτά που κάναμε τότε ήταν μάταια. Το αντίθετο, αλλά ακόμη κι έτσι να ήταν, αντιπαρατάσσω το εξής επιχείρημα: Όταν αγωνίζεσαι, ακόμη και μάταια, είναι προτιμότερο από το να ζεις μάταια». [caption id="attachment_167340" align="alignnone" width="500"] Φωτογραφία από τα μαθητικά χρόνια του σπουδαίου αγωνιστή στην Ιστιαία Εύβοιας[/caption] Και καθώς ο χρόνος πάντοτε ηττάται μπροστά στα νιάτα που δεν υποτάσσονται, με αφορμή τη διήμερη επίσκεψη του Δημήτρη Παπαχρήστου στη Σκιάθο, ας μην ξεχνάμε τις λέξεις που έφευγαν τότε από το στόμα του και θα μας θυμίζουν για πάντα το μεγαλείο εκείνου του ηρωικού αγώνα, που ξεκίνησε ως φοιτητικός και μετατράπηκε σε αγώνα όλων των Ελλήνων: «Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο, σας μιλά ο ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερων αγωνιζομένων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζομένων Ελλήνων». [caption id="attachment_167333" align="alignnone" width="696"] Η αφίσα της εκδήλωσης που διοργανώνει ο Πολιτιστικός Σύλλογος «Η Σκιάθος», υπό την αιγίδα του Δήμου Σκιάθου[/caption]