Στα βίντεο που ακολουθούν η συγγραφέας / σκηνοθέτις μιλάει για την ταινία που συνδημιούργησε με τον David Ernaux-Briot και είχε κάνει παγκόσμια πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Καννών. Στο ωριαίο ντοκιμαντέρ η Ανί Ερνό εξερευνά τη μνήμη και τη δυναμική της οικογένειας πέρα από τις σελίδες, μέσα από super-8 φιλμάκια (οικιακά βίντεο) που γυρίστηκαν από το 1972 μέχρι και το 1981.
«Στην πραγματικότητα, αυτή η ταινία γεννήθηκε εντελώς τυχαία, επειδή τα αρχεία, που φυλάσσονταν σε μια ντουλάπα για μεγάλο χρονικό διάστημα, αυτά τα super-8 αρχεία τα έδειξε ακόμη και στα εγγόνια μου ο πατέρας τους στα μέσα της δεκαετίας του 2000. Νομίζω ότι ήταν γύρω στο 2015, 2016 που είπε ο γιος μου, «θέλω να δείξω αυτές τις εικόνες» και μου ζήτησε να κάνω τον σχολιασμό, καθώς ξέραμε εκείνη τη στιγμή ότι μπαίναμε μέσα στο μπαούλο της μνήμης.
Πιστεύω ότι υπάρχει στην πραγματικότητα μια αρκετά καλή σχέση μεταξύ των χρόνων των μεγάλων βιβλίων, με την έννοια των πολλών ετών και της εμβέλειας που δεν είχαν τα βιβλία μου μέχρι τότε, και αυτής της ταινίας. Ήταν εμφανές για εμένα ότι αυτά τα “Super-8” φιλμάκια, αφηγούνται κατά βάθος τον χρόνο. Έβλεπα τη ζωή μου και επίσης έβλεπα την οικογενειακή ζωή και έβλεπα και τον κόσμο μέσα από αυτές τις εικόνες που χρονολογούνται από το 1972 έως το 1981. Και ήταν ένα είδος βουβού ταξιδιού, που απαιτεί αναγκαστικά σχολιασμό αφού ουσιαστικά δεν λένε τίποτα από μόνες τους. Και ταυτόχρονα λένε απίστευτα πολλά. Αυτήν την πορεία, αυτήν την πάροδο του χρόνου ήταν που ήθελα… Ουσιαστικά ήθελα να φέρω εκείνα τα χρόνια στο φως, αυτά τα “Super-8” χρόνια, μέσα από το όραμα, και το μοντάζ φυσικά. Για το οποίο, ντρέπομαι, αλλά είμαι ανίκανη να το κάνω. Λοιπόν, ούτε να κινηματογραφήσω μπορώ… Είμαι ικανή απλώς να βάλω λέξεις στις εικόνες».
Annie Ernaux: Όσα μας είπε η βραβευμένη με το Νόμπελ Λογοτεχνίας 2022 στο Φεστιβάλ της Ρώμης
2022-11-01 23:04:19Η βράβευση της 82χρονης Annie Ernaux με Νόμπελ Λογοτεχνίας, δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία αλλά δικαίωση. Η αιχμηρή αποστασιοποίηση στον τρόπο αφήγησης της ζωής της, καθιστά τον αναγνώστη συνένοχο στις προσδοκίες των άλλων. Δεδομένου ότι αυτοβιογραφείται μέσα από τα βιβλία της, η στάση της είναι δεδομένη και η ευθύνη της επίσης. Στην πρώτη επίσκεψη της σε κινηματογραφικό φορέα μετά τη βράβευση της με Νόμπελ, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Ρώμης, επέλεξε μαζί με τον γιο της (και συσκηνοθέτη στην ταινία Les années Super-8) να συνταχθεί με την κινηματογραφική της ιδιότητα· και εκεί εστίασε σχεδόν αποκλειστικά.
ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ