Μπούρτζι καλείται ο επιθαλάσσιος ή παραθαλάσσιος πύργος ή το φρούριο που συνήθως προστατεύει ένα λιμάνι. Ήταν η πρώτη γραμμή της άμυνάς του. Με την εικόνα του και μόνο συχνά αποθαρρύνονταν οι επίδοξοι εισβολείς. Οχυρωματικά τείχη και κανόνια ενίσχυαν την αποτρεπτική για τους επιδρομείς εικόνα του. Πολλά χτίστηκαν και άνθισαν από τους Ενετούς (‘’Καστέλια΄΄) αν και ήταν μόνιμη η πειρατική απειλή των θαλασσότοπων από την αρχαιότητα ως τα μέσα του 19ου αιώνα. Το πιο γνωστό ασφαλώς στην Ελλάδα είναι το Μπούρτζι του Ναυπλίου που αναγέρθηκε από τους Ενετούς το 1473. Ωστόσο, το 1865 αφοπλίστηκε κι έγινε ο τόπος διαμονής του δημίου της γκιλοτίνας για να εξελιχθεί το 1930 σε ξενοδοχείο που κράτησε ως την απριλιανή δικτατορία. Άλλα Μπούρτζι ονομάζονται: -της Μεθώνης ο οκτάγωνος πύργος που φτιάχτηκε κατά την Α’ Ενετοκρατία σ’ ένα νησάκι. -του Πόρου που χτίστηκε επίσης σε νησάκι το 1806 από τους Βαυαρούς. -της Καρύστου το 1350 από τους Ενετούς. -της Αγίας Μαρίνας στη Λέρο από τους Ρωμαίους. -της Χίου στο λιμάνι από τους Οθωμανούς. - της Αυλίδας στην Εύβοια δημιούργημα του 14ου αιώνα. - Υπήρξαν και άλλα που καταστράφηκαν όπως της Χαλκίδας και της Αίγινας. Τέλος, ίσως το ωραιότερο που υπολείμματά του υπάρχουν ως και σήμερα, είναι το Μπούρτζι της Σκιάθου. Το έφτιαξαν οι αδελφοί Ανδρέας και Ιερεμίας Γκίζι οι οποίοι στο όνομα της Γαληνοτάτης, κατέλαβαν το 1207 τη Σκιάθο και το ονόμασαν 'Καστέλι του Αγίου Γεωργίου' από το εκκλησάκι που έχτισαν ή υπήρχε εκεί. Αποτελούσε στην αρχή νησάκι μπροστά στο έμπα του λιμανιού μέχρι και τον 19ο αιώνα, όταν ενώθηκε με το λιμάνι. Το φρούριο περιτοίχιζε πλήρως τη βραχονησίδα και ήταν φτιαγμένο από ακατέργαστες πέτρες με πλάτος ως και ένα μέτρο. Το κατέστρεψαν οι ίδιοι οι Ενετοί όταν για λίγο ανακατέλαβαν το νησί απ' τους Οθωμανούς το 1660 με το ναύαρχο Φραγκίσκο Μοροζίνι. Στις γκρεμισμένες επάλξεις, πολέμησε αργότερα ο οπλαρχηγός Αγγελής Γάτσος ενάντια στον Τοπάλ Πασά στις 9/10/1823, στη ‘’μάχη της Σκιάθου’’. Μετά την απελευθέρωση λειτούργησε εκεί το πρώτο λοιμοκαθαρτήριο του νησιού σε ξύλινα παραπήγματα. Όταν κατέβηκαν οι κάτοικοι απ’ το Κάστρο το 1830, σπάρθηκε με σιτάρι και κριθάρι. Το 1906, με δωρεά Συγγρού, ιδρύθηκε το δημοτικό σχολείο το οποίο λειτούργησε -εκτός της κατοχής που έγινε διοικητήριο των Ιταλών- μέχρι το 1993 όταν και μετατράπηκε σε πολιτιστικό κέντρο. Το 1925 προστέθηκε στην είσοδό του η προτομή του Παπαδιαμάντη και στις μέρες μας του Αλέξανδρου Μωραϊτίδη. Σήμερα αποτελεί το στολίδι και το καμάρι της μοναδικής πόλης του νησιού.