Ανηφορίζοντας το δρόμο προς την χώρα, στο τέλος της ανηφόρας, στην αρχή του πάρκου με τα πεύκα στέκει η προτομή του παπά-Βασίλη. Σαν να υποδέχεται τον κόσμο που φτάνει κατά εκατοντάδες το καλοκαίρι. Όμως ποιος ήταν ο παπά-Βασίλης; Ιερέας, Δάσκαλος, Ζωγράφος, Μουσικός, Αθλητής! Γεννήθηκε στην Αλόννησο το 1875, σε μια εποχή που στο νησί βασιλεύει η φτώχεια και οι κάτοικοι παλεύουν για τα προς το ζην μέσω της γεωργίας και της κτηνοτροφίας. Παρά τις δυσκολίες της εποχής ο Σταμάτης Παπαβασιλείου, ένας απλός αμπελουργός, καταφέρνει να σπουδάσουν τα δύο αγόρια του ο Βασίλης και ο Γιάννης. Ο  δεύτερος, ο Βασίλης αριστεύει στο εξατάξιο Σχολαρχείο Σκοπέλου, περνά πρώτος στις δύο τάξεις του Γυμνασίου Βόλου και μετά αριστεύει στο Δημοδιδασκαλείο Λάρισας. Τα χρόνια του Δημοδιδασκαλείου ανακαλύπτει όλα του τα ταλέντα, μυείται στα μυστικά της μουσικής μαθαίνοντας βιολί, παράλληλα ανακαλύπτει τις ικανότητες του στην ζωγραφική, στον καμβά και στο σκίτσο με κάρβουνο. Η πλούσια φυσική του αντοχή, του φέρνει επίσης πρωτιές στις γυμναστικές επιδείξεις του Δημοδιδασκαλείου Λάρισας. Μετά το τέλος του στρατιωτικού του έρχεται και ο πρώτος διορισμός του που ήταν στο Δημοτικό σχολείο της Γλώσσας Σκοπέλου. Αυτή είναι και η πιο ευτυχισμένη περίοδο της ζωής του. Παντρεύεται την θυγατέρα της πιο γνωστής οικογένειας της Γλώσσας των Κοκορινέων, μαζί της αποκτά τέσσερα παιδιά δύο αγόρια και δύο κορίτσια. Με την παρακίνηση της φιλόθρησκης γυναίκας του γίνεται ιερέας και τον χειροτονεί ο Μητροπολίτης Χαλκίδας Γρηγόριος ενώ διορίζεται και εφημέριος της Γλώσσας. Παράλληλα θα προσφέρει ποικιλοτρόπως στην τοπική κοινωνία, όπου αργότερα αναλαμβάνει και το ταχυδρομείο. Είναι η εποχή που δημιουργεί χαρούμενα ζωγραφικά έργα εμπνευσμένα από την αρχαία ελληνική μυθολογία και ιστορία καθώς και χριστιανικά θέματα -Το άρμα του Ήλιου & Οι εννέα μούσες- είναι κάποια από τα πιο γνωστά έργα του. Η ευτυχία έδωσε την θέση της στην δυστυχία και την συμφορά. Την εποχή της φυματίωσης χάνει την γυναίκα του και την μία του κόρη. Η αρμονία της ζωής του χάνεται αρχίζει να ζωγραφίζει μανιωδώς, μόνο που αυτή την φορά τα έργα του έχουν θλίψη -Ο χορός του Ζαλόγγου &  το Ηλιοβασίλεμα- αποτελούν χαρακτηριστικό παράδειγμα της εποχής αυτής. Ευρισκόμενος σε μια δίνη προβλημάτων, αναγκάζεται να προσλάβει μία οικιακή βοηθό για τα παιδιά, την Μαριγώ την οποία ο Παπά-Βασίλης ερωτεύεται αν και είναι αραβωνιασμένη με κάποιον Τσουκανά, ο οποίος έχει φύγει στην Αμερική μετανάστης. Ο παπά-Βασίλης κάνει τα πάντα ώστε να κερδίσει την Μαριγώ και τα καταφέρνει. Η κλειστή κοινωνία της Γλώσσας δεν ανέχεται τέτοιες συμπεριφορές και μάλιστα από τον παπά τους.  Αρχίζουν τότε να τον μισούν και να τον περιφρονούν. Έρχεται σε σύγκρουση με το γιο του, τον Σταμάτη που φεύγει για Αθήνα και γίνεται θηρίοδαμαστης. Ακολουθεί μια καταστροφική περίοδος στην ζωή του. Ο Μητροπολίτης Χαλκίδας Γρηγόριος παρά την συμπάθεια που του έχει αναγκάζεται και τον παύει από τα καθήκοντά του αλλά δεν τον καθαιρεί από ιερωμένο, για να σταματήσει τις αντιδράσεις. Εγκαταλείπει την Γλώσσα και βρίσκει προσωρινά καταφύγιο σε ένα φίλο του ιερέα στην Σκόπελο. Αλλά βαλλόμενος από παντού καταφεύγει στην γενέτειρα του, την Αλόννησο. Η μοίρα όμως συνεχίζει να τον κατατρέχει, η κόρη του Νίνα πεθαίνει από μηνιγγίτιδα απρόσμενα. Ενώ ο γιος του Αντώνης που έχει γίνει δημοδιδάσκαλος και έχει διοριστεί στην Σκιάθο πεθαίνει και αυτός από μηνιγγίτιδα σε νοσοκομείο της Αθήνας. Τέλος χάνει και τον γιο του Σταμάτη από φυματίωση. Πάντα στο πλευρό του είναι η Μαριγώ που του συμπαραστέκεται. Στη συνέχεια διορίζεται στην Αλόννησο δημοδιδάσκαλος του εξατάξιου Δημοτικού σχολείου. Εδώ θα φέρει μια ριζοσπαστική αλλαγή για το νησί. Ορμώμενος από το "Νους υγιής εν σώματι υγιεί" το πρωί διδάσκει στις τρεις πρώτες τάξεις και το βράδυ στις τρεις μεγάλες. Παράλληλα με την πνευματική μάθηση, αφιερώνει πολλές ώρες και στις αθλοπαιδιές στο χώρο της αυλής του σχολείου καθώς και σε μία αλάνα στην άκρη του χωριού. Ακοντισμός, δισκοβολία, σφαιροβολία, τρέξιμο, άλμα εις μήκος είναι πρωτοποριακά για ένα τέτοιο τόπο. Παράλληλα όμως και ο ίδιος έχει νίκες σε πανθεσσαλικούς αγώνες στο ακόντιο, στο δίσκο και στο άλμα εις ύψος. Το δημοτικό σχολείο Αλοννήσου βραβεύεται από τους επιθεωρητές της δημοτικής εκπαίδευσης. Όσον αφορά την  ιδιωτική του ζωή, η κοινωνία της πατρίδας του σιγά σιγά τον αγκάλιασε και του συγχώρεσε τα οποία λάθη, ενώ η Μαριγώ τον βοήθησε να ξεπεράσει τις τραγικές ιστορίες της ζωής του. Ο παπά-Βασίλης συνέχισε να ζωγραφίζει και να παίζει μουσική ενώ τα βράδια στο μπαλκόνι του μελετούσε τα άστρα όντας λάτρης της αστρονομίας. Ο παπά-Βασίλης έφυγε σε ηλικία 76 ετών το 1941. Τα οστά του μεταφέρθηκαν ευλαβικά και τάφηκαν στον προαύλιο χώρο της Αγίας Παρασκευής. Προς τιμήν του το 1999 το Δ.Σ. του Αθλητικού Ομίλου Αλοννήσου αποφάσισε να διεξάγει τον Παπαβασίλειο Ανώμαλο δρόμο. Τέλος ο Δήμος Αλοννήσου τιμώντας τη μνήμη του έστησε την προτομή του στην είσοδο της Παλαιάς χώρας.