Η ζωή ενός Ελληνοαυστραλού αστυνομικού, ο οποίος καταγόταν από τη Σκόπελο και οι περιπέτειες που έζησε στις αρχές του 20ού αιώνα, αποτέλεσαν το αντικείμενο έρευνας που δημοσιεύθηκε πριν από λίγο καιρό στον Τύπο της Αυστραλίας. Η ομογενειακή εφημερίδα «Νέος Κόσμος», η οποία εκδίδεται στη Μελβούρνη, φιλοξένησε στις στήλες της ρεπορτάζ για τον Αντώνη Μπουλίζο, ο οποίος πέρα από την αστυνομική στολή που φόρεσε, δούλεψε ως πράκτορας των μυστικών υπηρεσιών της Βρετανίας και της Κοινοπολιτείας της Αυστραλίας κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Παρασημοφορήθηκε για τη δράση του στην Αστυνομία της Βικτώριας, αλλά όταν έπαψε να υπηρετεί τον Νόμο, πέρασε στην αντίπερα όχθη και απασχόλησε πολλές φορές τη Δικαιοσύνη.

Γράφει ο Χριστόφορος Σεμέργελης

        Ήταν γιος ενός Σκοπελίτη ναυτικού, ο οποίος ακολούθησε τη μοίρα πολλών συμπατριωτών του εκείνη την εποχή και εργάστηκε ως ναυτικός. Ο λόγος για τον Απόστολο Μπουλίζο (το σχετικό δημοσίευμα αναφέρει ότι το επίθετό του ήταν παραφθορά του Πολύζος), ο οποίος γεννήθηκε το μακρινό 1850 στο νησί των Βορείων Σποράδων και βρέθηκε από μικρός στη θάλασσα. Την άνοιξη του 1879 κι ενώ ταξίδευε με το ατμόπλοιο μίας αγγλικής ναυτιλιακής εταιρείας, έπιασε στεριά και αποφάσισε να αναζητήσει την τύχη του στην Αυστραλία, που τότε ήταν ακόμη τμήμα της Βρετανικής Αυτοκρατορίας (η εγκαθίδρυση της Κοινοπολιτείας έγινε το 1901). Έτσι, ο Απόστολος Μπουλίζος βρέθηκε περισσότερο από 15.000 χιλιόμετρα μακριά από το αιγαιοπελαγίτικο νησί που γεννήθηκε και μεγάλωσε. Αρχικά έμεινε στο Σίδνεϊ, όπου το λιμάνι ενδεχομένως να του θύμιζε την πατρογονική γη, αλλά το 1890 βρέθηκε στη Μελβούρνη και παντρεύτηκε - πιθανότατα - με συνοικέσιο. Η σύζυγός του, Αικατερίνη Λάτρου, ήταν κόρη μετανάστη ναυτικού από τη Μήλο και είχε γεννηθεί στην Αυστραλία. Το ανδρόγυνο με ενδιάμεσες στάσεις σε Βικτώρια και Κουϊνσλαντ, κατέληξε στο Σίδνεϊ, με τον πατέρα Μπουλίζο να ανοίγει εκεί εστιατόριο με στρείδια. Πριν από 130 χρόνια, στις 6 Ιανουαρίου 1891 για την ακρίβεια, γεννήθηκε ο Αντώνης Μπουλίζος, ο οποίος ήταν και το πρώτο παιδί που απέκτησαν οι Απόστολος και Κατερίνα Μπουλίζου. Σε ηλικία είκοσι ετών μετακόμισε στη Μελβούρνη και έζησε κοντά στον παππού του από την πλευρά της μητέρας του. Το καλοκαίρι του 1913 ο Αντώνης Μπουλίζος παντρεύτηκε, ενώ τον Ιανουάριο του 1914 προσλήφθηκε στην Αστυνομία της Βικτώριας και ανέλαβε υπηρεσία στη Μελβούρνη. Οι τοπικές εφημερίδες της εποχής εκείνης μνημονεύουν πολλές φορές το όνομα του Ελληνοαυστραλού αστυνομικού, αφού εκτελούσε με μεγάλη αυταπάρνηση και ηρωισμό τα καθήκοντά του και πήρε παράσημα για την ανδρεία του. Θεωρούνταν «μάγος» στις μεταμφιέσεις και έλαβε μέρος σε πολλές μυστικές αποστολές, ενώ με το ξέσπασμα του «Μεγάλου Πολέμου», όπως ονομάστηκε ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος που διήρκησε από τις 28 Ιουλίου 1914 μέχρι τις 11 Νοεμβρίου 1918, έθεσε εαυτόν στη διάθεση των βρετανικών και αυστραλιανών υπηρεσιών πληροφοριών. Στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Αυστραλοί πολέμησαν στο πλευρό των Βρετανών κι έτσι ο Σκοπελίτης στην καταγωγή Μπουλίζος, βρέθηκε στο εξωτερικό, αλλά το 1917 επέστρεψε πίσω όταν προσβλήθηκε από ελονοσία σε κάποια από τις αποστολές του. Το 1920 η καριέρα του Μπουλίζου στο αστυνομικό σώμα τερματίστηκε. Ήταν τα χρόνια της ποτοαπαγόρευσης, αφού οι Αυστραλοί αντιγράφοντας τους Αμερικανούς είχαν θέσει εκτός νόμου την πώληση οινοπνευματωδών ποτών. Και την εποχή που στις ΗΠΑ το οργανωμένο έγκλημα οργίαζε, με το όνομα του διαβόητου Αλ Καπόνε να σκορπάει τον τρόμο, ανάλογη εικόνα επικρατούσε στην Αυστραλία. Χρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η περίπτωση του Σίδνεϊ. «Σικάγο του Νότου» αποκαλούταν στα χρόνια του Μεσοπολέμου, όπου αμείλικτοι κακοποιοί ήλεγχαν τα πάντα: Από την παράνομη διακίνηση αλκοόλ, την πορνεία, τα όπλα, μέχρι τον τζόγο. Μέσα σ’ εκείνο το κλίμα διαφθοράς, ο πρώην, πλέον, αστυνομικός βρέθηκε αρκετές φορές ενώπιον της αυστραλιανής δικαιοσύνης. Κατά καιρούς υποχρεώθηκε να μείνει πίσω από τα κάγκελα της φυλακής, λόγω των καταδικαστικών αποφάσεων σε βάρος του και έδειξε ότι δεν μπορούσε να τιθασεύσει το μεσογειακό ταμπεραμέντο που διέθετε, μέχρι που τον βρήκε ο θάνατος την παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 1958, σε ηλικία 67 ετών.