Η βία ασφαλώς και αποτελεί τεράστιο, διαχρονικό και πολυδιάστατο θέμα που μελετάται διαρκώς απ’ τις επιστήμες και έχει ποικίλα αίτια, κυρίως ψυχοπαθολογικά. Ως εκ τούτου, σε ένα άρθρο δεν εξαντλείται, πόσο μάλλον όταν το υπογράφει κάποιος μη ειδικός, παρότι βίωσε την ψυχολογική βία κατά τους τελευταίους μήνες της θητείας του ως έφεδρος στο στρατό και αποτύπωσε την τραυματική εμπειρία του στο βιβλίο «Λοχία γιατί (δεν) εκινήθης;». Ωστόσο, η επικαιρότητα μας υποχρεώνει να καταθέσουμε την άποψή μας για ορισμένα από τα ζητήματα που προκύπτουν. Η βία σωματική ή ψυχολογική, είναι συνήθως συνυφασμένη με τη δύναμη και την εξουσία. Συμβαίνει παντού και καθημερινά και αφορά όλες τις ηλικίες και όλους τους λαούς. Ασκείται σε όλα τα πεδία της κοινωνικής ζωής και πλήττει αμφότερα τα φύλα, με τις γυναίκες ασφαλώς να πλειοψηφούν στα θύματα λόγω της ασθενέστερης φύσης τους και των πατερναλιστικών κοινωνικών δομών που ακόμα χαρακτηρίζουν το γίγνεσθαι, μα και στις γενετήσιες ορμές ορισμένων αντρών που παραμένοντας βάρβαροι, αδυνατούν να ελέγξουν τα πρωτόγονα-ζωώδη ένστικτά τους. Η βία όμως δεν αφορά μόνο τους αναγνωρίσιμους. Αντίθετα, οι αφανείς είναι πιο ανυπεράσπιστοι, σαφώς περισσότεροι και σίγουρα ευκολότεροι στόχοι. Η βία έχει ενίοτε ταξικά χαρακτηριστικά και είναι πάντα μονοσήμαντη: από τους έχοντες στους μη έχοντες, από τους πλούσιους στους φτωχούς, από τους λίγους ισχυρούς στους πολλούς διαιρεμένους ανίσχυρους, από τους κρατούντες στους υπηκόους, απ’ τους συστημικούς στους περιθωριακούς, απ’ τους ‘’νορμάλ’’ στους ‘’αφύσικους’’. Οι επιπτώσεις της βίας δεν εξαντλούνται στον χρόνο της άσκησής της. Κρατούν πολύ περισσότερο, πολλές φορές και για ολόκληρη τη ζωή. Συνεπώς, το πότε, πώς και γιατί το θύμα θα (και αν) αποφασίσει να τη φέρει στο φως, εξαρτάται και απ’ το κατά πόσο έχουν κλείσει οι πληγές του και φυσικά κι από άλλους σημαντικούς παράγοντες που λέγονται φόβος, περιβάλλον, προσδοκώμενο αποτέλεσμα, επιπτώσεις- αντίποινα σε βάρος του καταγγέλλοντος κλπ. Η απάντηση λοιπόν στην ερώτηση «γιατί τώρα;» είναι μάλλον ήσσονος σημασίας για τους τρίτους και υπόκειται στα «προσωπικά δεδομένα» των καταγγελλόντων. Εκείνο δηλαδή που αξίζει να διερευνηθεί είναι μόνο η αλήθεια της όποιας κατηγορίας καθώς και ο φερόμενος ως θύτης δικαιούται να αποδείξει την αθωότητά του. Αν για παράδειγμα, κάποιος που κακοποιήθηκε κάποτε αποφασίσει για τους δικούς του λόγους να το πει την ώρα που πνέει τα λοίσθια, πρέπει να κατηγορηθεί πως άργησε ή να επαινεθεί γιατί έστω και την τελευταία στιγμή του, αποκάλυψε μια τέτοια ζοφερή αλήθεια; Ας ελπίσουμε λοιπόν πως το πρόσφατο άνοιγμα του φακέλου «βία» δε θα είναι προσωρινό πυροτέχνημα με διάρκεια ανάλογη της αύξησης της τηλεθέασης, ούτε θα περιορίζεται σε ορισμένες επαγγελματικές κατηγορίες που εκ των πραγμάτων συγκεντρώνουν τα φώτα της δημοσιότητας, αλλά θα περιλαμβάνει άπαντες τους πληττομένους και σε όλους τους χώρους. Και το κυριότερο, πως απ’ αυτό το άνοιγμα θα προκύψει νομοθεσία που δε θα χαρίζεται στους θύτες ούτε θα παραγράφει τα εγκλήματά τους. Τέλος, αξίζει να γίνουν πολλά και για την πρόληψη του φαινομένου λαμβάνοντας πάντα υπόψη πως η παιδεία είναι το παν για να περιοριστεί το φαινόμενο…