Σήμερα, πριν μερικές ώρες, αυτό το παιδικό, σχεδόν ξεχασμένο όνειρο, έγινε πραγματικότητα. Χωρίς να το συνειδητοποιήσω, παρά μόνο αφού έγινε ότι έγινε... Παρέλαβα μια κατακόκκινη, πολύ βολική, και, ω της έκπληξης, όχι και τόσο βαριά, μπερζέρα, που είχα αγοράσει παρορμητικά πριν μερικές εβδομάδες. Την πήρα διότι αντί για 3 εκατομμύρια ευρώ είχε έκπτωση 30%, έκανε περίπου 2 εκατομμύρια. Μάλιστα, πρόλαβα το τελευταίο κομμάτι, όπως έμαθα από το κατάστημα, που το ξετρύπωσαν από την αποθήκη, από μια ανήλιαγη γωνιά της.

Ο θρύλος λέει πως επειδή η πολυθρόνα ήταν κατακόκκινη, κανείς δεν την ήθελε. Προτιμούσαν, όλοι, τα άλλα χρώματα του ίδιου μοντέλου, τα σοβαρά. Το μπεζ, το μπλε το σκούρο, το πράσινο, το καφέ και το γκρι. Η κόκκινη πολυθρόνα ήταν δακτυλοδεικτούμενη και από τους υποψήφιους πελάτες, αλλά και από τις άλλες πολυθρόνες που την έφτυναν, την έλεγαν ξετσίπωτη, τσούλα, ότι είναι ντυμένη σαν πουταναριό, και ότι σιγά μην έβρισκε θέση σε κάποια σοβαρή κατοικία, ή βιβλιοθήκη.Εξ ου και την έκρυψαν στην ανήλιαγη μουχλιασμένη γωνιά της αποθήκης, δίπλα στα σπαρακτικά βιολιά.

Μα η ζωή είναι υπέροχο ταξίδι. Και η πολυθρόνα όχι μόνο μπήκε σε μια αξιοπρεπέστατη βιβλιοθήκη, αλλά επιπλέον και σε σπίτι γραφιά! Που ενδέχεται πότε πότε να γράφει καθισμένος επάνω της!! Και όπου είναι πολύ πιθανό να υποδεχτεί κάποιον πραγματικά μεγάλο συγγραφέα που ίσως περάσει από το σπίτι για καφέ και αυτός να αναπαύσει το συγγραφικό του ποπουλάκι στην ταπεινή, κόκκινη πολυθρόνα. Που την βρίζανε και την λέγανε τιποτένια και τσουλάκι οι καθώς πρέπει μπερζέρες, οι μπεζ και οι κρεμ... ητ δης ξενέρωτες μπήτσηζ.

Σε λίγες μέρες κλείνει ένας χρόνος από τότε που μπήκαμε στην νέα εποχή της ανθρωπότητας, με αιτία και αφορμή έναν ιό. Είμαστε ακόμη στην πολύ αρχή αυτής της νέας φάσης, και για να πω την αλήθεια, εγώ που είμαι κοντά πενήντα δεν νομίζω ότι είναι απίθανο το ενδεχόμενο να μην προλάβω πλήρως σχηματισμένον τον νέο κόσμο. Η Ιστορία με Ιώτα κεφαλαίο αλλάζει σε δεκαετίες, όχι σε σεζόν τουριστικές ή βιβλιακές. Είμαστε όλοι πολύ μπερδεμένοι, και συγχυσμένοι και στενοχωρημένοι και πιεσμένοι. Το παλιό δεν έχει ακόμη γκρεμιστεί, αρνείται, και πολύ καλά κάνει... διότι "το παλιό" αυτή η γενική έννοια, είναι επαγγέλματα, είναι κλάδοι, είναι κοινωνικές δομές και θεσμοί στους οποίους άνθρωποι έχτιζαν την ζήση τους, κέρδιζαν το βιος τους. Και το βιος, η ευχέρεια να βγάζεις το ψωμί σου, με αξιοπρέπεια, με ταυτόχρονη (το τονίζω το ταυτόχρονη) χαρά και τιμιότητα είναι εξίσου ιερό πράγμα, όσο και το να ζεις. Δεν νοείται το ένα δίχως το άλλο. Το είπε και ο Φρόιντ. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει δίχως εργασία, (και έρωτα, αλλά αυτό δεν το γράφω, γιατί οι φίλοι μου με λένε σεξομανή).

Υπάρχει όμως ένας άνθρωπος που μέσα σε αυτό το φοβερό κλίμα γύρω, επειδή υπενθυμίζω η ζωή είναι υπέροχο ταξίδι, αυτήν την φοβερή χρονιά μπόρεσε να πραγματοποιήσει ένα όνειρό του παιδικό. Να αποκτήσει μια μπερζέρα που θα καθόταν άνετα ο μικροκαμωμένος Φρόιντ κατά τις ψυχαναλύσεις του. (Για να ξέρετε, στο σύμπαν των πολυθρόνων, το υψηλότερο αξίωμα είναι να σε χρησιμοποιεί κωλαρίνο ψυχαναλυτή κατά την ψυχανάλυση, μετά συγγραφέας ενώ γράφει, μετά ντετέκτιβ με τσιμπούκι την ώρα που λύνει μυστήριο με φόνο και τέλος να σε χρησιμοποιούν για πολυθρονάτο σεξ, ζευγάρι παράνομο κατά προτίμηση, όπου το πάθος χτυπάει κόκκινο γιατί μοιχεία).

Και αν θέλω να μοιραστώ με παιδική αφέλεια, και δίχως καθόλου διάθεση έπαρσης ή φιγούρας, αυτήν την λαχταριστή χαρά που αισθάνθηκα για καμία ώρα (αλίμονο, καταλάγιασε γρήγορα, όσο μεγαλώνεις τόσο λιγότερο κρατούν οι ευλογημένες επιστροφές στο παρελθόν), αυτήν την πρόσκαιρη επιστροφή στην παιδική αφέλεια που πίστευε, που ήταν απόλυτα βέβαιη ότι η ευτυχία υπάρχει, ότι είναι κατάσταση διαρκείας και όχι φευγαλέες στιγμές, ότι εξαρτάται από... μια κόκκινη πολυθρόνα - αν λοιπόν θέλω να μοιραστώ αυτή την ανώριμη χαρά είναι διότι θέλω να κρατήσει πολύ.

Κάποτε πίστευα πως οι άνθρωποι που δεν είναι καλά φταίνε οι ίδιοι. Και ας πρόσεχαν.

Σήμερα ξέρω - όσο και να προσέξεις, όσο και να αγωνιστείς, αν δεν είσαι και τυχερός, καλά δεν θα είσαι. Τι να την κάνεις την αισιόδοξη θεώρηση στα πράγματα αν ζεις στην Υεμένη; Πως να χαρείς την ζωή όταν δεν έχεις έστω μεροκάματο;

Και ναι, είναι φοβερά πολύπλοκα όλα αυτά, και είπαμε ο κόσμος αλλάζει, και εμείς μαζί, αλλά ένα από τα πράγματα που δεν θα αλλάξει ποτέ είναι πως δεν γίνεται να ζήσουμε δίχως χαρά και δίχως αλληλεγγύη. Την χαρά χρειάζεται να την βρίσκουμε, όπως και όπου μπορούμε, σε μια εποχή που μας βυθίζει στο παράξενο σκότος των ανήλιαγων αποθηκών.

Την αλληλεγύη αλλιώς την ονομάζουμε και μοίρασμα.

Καλό μήνα!