Αναζητώντας ομοιότητες ανάμεσα στους σημερινούς ορθόδοξους χριστιανούς - της εποχής των λοιμοξιολόγων - και τους ευαγγελικούς χαρακτήρες, δεν θα δυσκολευτεί κανείς ιδιαίτερα να τις εντοπίσει . Μπορεί οι εποχές να άλλαξαν , η αμφίεση των ανθρώπων, το βιοτικό επίπεδο κ.α., ο άνθρωπος όμως παραμένει απαράλλακτος  - ίσως να χειροτερεύει. Στο περιστατικό με τη θεραπεία δυο δαιμονισμένων στη χώρα των Γαδαρηνών και τη συμπεριφορά των κατοίκων προς τον Κύριο απηχεί το σήμερα. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα της παρουσίας και του θαύματος Του; «καὶ ἰδόντες αὐτὸν, παρεκάλεσαν ὅπως μεταβῇ ἀπὸ τῶν ὁρίων αὐτῶν». Οι κάτοικοι παρακαλούν τον Κύριο να φύγει από τη χώρα τους. Η παρουσία Του ενοχλεί το κατεστημένο γιατί ακυρώνει την υπέροχη των ισχυρών του τόπου και τα συμφέροντα τους. Θεραπεύει και ταυτόχρονα τους επιτιμά με το να επιτρέψει στα δαιμόνια να εισχωρήσουν στους χοίρους και αυτοί να πέσουν στη λίμνη. Σημειωτέον πως η βοσκή χοίρων ήταν παράνομη για τους Εβραίους έτσι φρόντισε να τους το υπενθυμίσει. Το ίδιο σκηνικό και σήμερα οι χοίροι έχουν μεγαλύτερη αξία από τον πλασμένο, κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν Θεού, άνθρωπο . Με τη θεοποίηση της ύλης και την ειδωλοποίηση της γνώσης πολιτογραφηθήκαμε Γαδαρηνοί. Πλέον, με κάθε τρόπο και από κάθε επίσημα ή ανεπίσημα χείλη, προβάλλεται ως επιτακτική ανάγκη η αποστασιοποίηση μας από τα μυστήρια της Αγίας Εκκλησίας - για το καλό μας - δηλαδή από τον ίδιο τον Θεό, αφού η εκκλησία  είναι ο ίδιος ο Χριστός παρατεινόμενος εις τους αιώνας. Κάθε συνταγματική ελευθερία βρίσκεται περιορισμένη στο όνομα της δημόσιας υγείας όπως  και άλλοτε προς χάριν της οικονομίας. Μόλις πριν λίγα χρόνια κυβερνούσαν οι οικονομολόγοι, τώρα μας διαφεντεύουν οι λοιμωξιολόγοι, αύριο ίσως οι σεισμολόγοι.  Στη πραγματικότητα όμως δεν μας συγκινεί η εικόνα των ανθρώπων:« ἐκ τῶν μνημείων ἐξερχόμενοι, χαλεποὶ λίαν...» αλλά η αγέλη των χοίρων, αφού ως γνωστόν ο άνθρωπος  «παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καὶ ὡμοιώθη αὐτοῖς» ( Ψαλμ. 48ος – 13) . Κανένας δεν μπορεί να προκαταβάλει την εξέλιξη που θα έχουν τα πράγματα, βρισκόμαστε μέσα σε φουρτουνιασμένο ωκεανό και παραμένει άγνωστο για το πόσο αυτό θα συνεχιστεί. Αλλά και πως θα είμαστε όταν  εξέλθουμε από τη δύσκολη αυτή κατάσταση.  Η υπεροψία του ανθρώπου τον  οδηγεί στο να κάνει τα πάντα για να επικρατήσει. Αυτό στη πράξη δεν είχε και την καλύτερη εξέλιξη στο βάθος των αιώνων όπως η ιστορία μας υπενθυμίζει. Ξεχνάμε τον λόγο του προφήτη: «ποιμανεῖς αὐτοὺς ἐν ῥάβδῳ σιδηρᾷ, ὡς σκεύη κεραμέως συντρίψεις αὐτούς» (Ψαλμὸς 2ος, 9).  Πολύ γρήγορα όλα και όλοι μπορούμε να μετατραπούμε σε σωρό ερειπίων. Τιμή και σεβασμό στην επιστήμη , κλίνουμε ευλαβικά τον αυχένα μας σε όσους αγωνίζονται, στους ιατρούς, στους νοσηλευτές, στους βοηθητικούς , στους ερευνητές στην εποχή της επιδημίας. «Τίμα τον ιατρόν, όπως του αρμόζει, έχων άλλωστε υπ’ όψιν σου τας υπηρεσίας του εις τας ανάγκας σου, διότι ο Κυριος έκαμεν αυτόν ( Σοφία Σειράχ, κεφ. 38, 1-15). Αυτό όμως δε μας κάνει να λατρεύουμε τη κτίση και τα επιτεύγματα της επιστήμης, παραμένουμε ασάλευτοι στη λατρεία του κτίσαντος τον κόσμο χωρίς καμία έκπτωση στην θεία λατρεία που αποτελεί τον πύρινα της χριστιανικής μας ζωής. Οι μη έχοντες γεύση και οσμή της πίστεως και της συμμετοχής στα μυστήρια της αγίας μας εκκλησίας καλό θα είναι να σιωπήσουν προς δικό τους όφελος: «Διά τούτο λέγω ύμίν, πάσα αμαρτία και βλασφημία άφεθήσεται τοις άνθρώποις, ή δέ του Πνεύματος βλασφημία ούκ άφεθήσεται τοις άνθρώποις... ούτε έν τω νύν αίώνι ούτε έν τω μέλλοντι» (Ματθ. ιβ' 31­-32.βλ. και Μάρκ. γ' 28-30, Λουκ. ιβ 10). π. Π.Χ.