Πρωτοκύριακο του Νοεμβρίου και η Κέρκυρα «ΘΑ» λιτάνευε το ιερό λείψανο του Αγίου Σπυρίδωνα εις ανάμνηση του Θαύματος που έλαβε χώρα το 1673  και έσωσε το νησί από τη πανώλη. Δεν κρατούσαν αποστάσεις, δε φορούσαν μάσκες, δεν είχαν αντισηπτικά ούτε τηρούσαν τα πρωτόκολλα προσωπικής υγιεινής. Το μόνο που είχαν, άρχοντες και λαός, ήταν το θαυματουργό σκήνωμα του Αγίου!!! Οι αμφισβητίες μπορούν να ανατρέξουν στα ιατρικά χρονικά της εποχής και να εξακριβώσουν τη δεινή κατάσταση και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες έλαβε χώρα το μεγάλο Θαύμα. Η επιστήμη αυτονομημένη από τη σχέση της με το Θεό   -  ο Θεός «έδωκεν ανθρώποις επιστήμην ενδοξάζεσθαι εν τοις θαυμασίοις αυτού» (Σοφ. Σειρ. 38, 6) - ειδωλοποιεί την ανθρώπινη λογική και την έρευνα. Αδιαμφισβήτητο όμως γεγονός αποτελεί η μακραίωνη και δοκιμασμένη παράδοση της εκκλησίας μας, που δεν πειραματίζεται αλλά καταρρίπτει όλα όσα ο ορθολογισμός επιβάλλει. Το Θαύμα στη ζωή της εκκλησίας είναι μέρος της καθημερινότητας της, με πρώτο την μεταβολή του ψωμιού και του κρασιού σε Σώμα και Αίμα Χριστού. Ο Άγιος Λουκάς, χειρουργός και Αρχιεπίσκοπος Κριμαίας, του οποίου οι χειρουργικές καινοτομίες εξασκούνται μέχρι και σήμερα, συμβούλευε, πρώτα με την ιδιότητα του ιατρού: «Πίνετε αγιασμό. Όσο πιο συχνά, τόσο πιο καλά. Είναι το καλύτερο καί αποτελεσματικότερο φάρμακο.» Η Ελλάδα μας, αλλά και ολόκληρη η υφήλιος, βρίσκεται σε πειρασμό, ενώ η λογική και η σοφία του κόσμου μοχθεί να δώσει απαντήσεις. Ναι! Ευλογημένη η σοφία και η γνώση. Είναι δώρα του Θεού. Αρκούν όμως; «Αρχή σοφίας φόβος Κυρίου», δηλαδή αρχή και θεμέλιο της πραγματικής σοφίας είναι η ευλάβεια και ο σεβασμός προς τον Κύριον (Ψαλμοί 110,10).   Όταν τα πάντα έχουν ως αφετηρία το ΕΓΩ μας, ας θυμηθούμε τον ψαλμωδό: «ἐάν μή Κύριος φυλάξη πόλιν, εἰς μάτην ἠγρύπνησεν ὁ φυλάσσων.» (Ψαλ. 126,1)   Δεν είναι μοιρολατρία ούτε και ήττα, αλλά αποτελεί ταπεινό φρόνημα να αποδεχτούμε την αδυναμία μας στο να δώσουμε απαντήσεις και εξηγήσεις για τα πάντα. Τσακισμένοι από τον υπέρμετρο εγωισμό, αδυνατούμε να αντιληφθούμε το προφανές, γιατί: «ὁ Θεὸς ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται, ταπεινοῖς δὲ δίδωσι χάριν». (επιστολή Ιακώβου, κεφ.4) Η ανάμνηση του Θαύματος του Αγίου Σπυρίδωνα, την οποία οι Κερκυραίοι αδυνατούν, λόγω νομικών απαγορεύσεων, να εορτάσουν και φέτος με τη καθιερωμένη μεγαλοπρεπή λιτανεία, όπως έκαναν κάθε χρόνο από το 1673, ας μας προβληματίσει και ας μας διδάξει (…). Έχει εμπειρία η εκκλησία. Αρκεί μόνο να την εμπιστευτεί ο Άνθρωπος και να πάψει να απαξιώνει ό,τι αδυνατεί να κατανοήσει με τις περιορισμένης εμβέλειας αισθήσεις του, κοιτάζοντάς Την μυωπικά. Η εκκλησία, ως εργαστήριο αγιότητας και τόπος αγιασμού, είναι η μόνη που μπορεί να επιδείξει το ακατόρθωτο με συνεργό πάντα το Πανάγιο Πνεύμα. Αυτό επιτυγχάνεται απροϋπόθετα; Όχι. Ο Ελύτης αναφέρει: «Κανείς δεν παίρνει τα δωρεάν και εγώ, λέγει, θα πρόσθετα, ελάχιστοι τα αξιοποιούν». Ο Θεός δεν είναι παράλογος. Ο Θεός είναι υπέρλογος και ενσαρκώνεται μέσα από τους Αγίους Του καθώς Εκείνοι μετέχουν των ιδιοτήτων του Ιησού Χριστού. «Αν δεν δίνει πολλά θαύματα, είναι σημάδι ότι μας τιμά, διότι δείχνει την μεγαλύτερη ωριμότητα προς την οποία μας καλεί.» (Α΄ ομιλία στην Πεντηκοστή). Αν ο λόγος αυτός, του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου, μας αφορά τότε ίσως θα πρέπει να επανεξετάσουμε τη σχέση μας με τον κόσμο. Αν πάλι η σιωπή Του είναι αποτέλεσμα της λογοκρισίας που εμείς Του επιβάλαμε ας υποκύψουμε στην αυτοχειρία μας.   π. Π.Χ.