Μια παράδοση αιώνων κουβαλά το χωριό της Γλώσσας στη Σκόπελο, άρρηκτα συνδεδεμένη με τη ναυτοσύνη. Συνάμα, όμως, σ’ αυτή τη γωνιά του νησιού, της τόσο πλούσιας σε πηγές που κάνουν το χώμα εύφορο, οι ελιές δίνουν απλόχερα τον καρπό τους. Η οικογένεια Αντωνίου από το μακρινό 1890 μέχρι και σήμερα, έχει συνδέσει το όνομά της με την παραγωγή ελαιόλαδου, σε μια ιστορία που μοιάζει βαθιά ριζωμένη στη σκοπελίτικη γη. Από παλιά για τους άντρες της Γλώσσας, όπου το μάτι δεν χορταίνει το γαλάζιο του Αιγαίου και παρακινεί σε μία ζωή θαλασσινή, το επάγγελμα του ναυτικού παρά τις δυσκολίες του, ασκούνταν σχεδόν απ’ όλους. Εξαίρεση στον κανόνα δεν αποτέλεσαν οι Αντωνίου, που τρίφτηκαν με την αλμύρα της θάλασσας κι έχουν αναδείξει άξιους καπεταναίους. Ο τελευταίος που συνεχίζει την οικογενειακή παράδοση είναι ο Γιώργος Αντωνίου, πλοίαρχος του «Πρωτέα», με καριέρα σαράντα και πλέον ετών στο εμπορικό ναυτικό. Ο έμπειρος καπετάνιος βλέπει με καμάρι τον γιο του, Γιάννη, να έχει αναλάβει τη λειτουργία του ελαιουργείου, που έχει περάσει πλέον στην τρίτη γενιά και διατηρεί εκατόν τριάντα χρόνια ιστορίας. Στα τέλη του 19ου αιώνα, ο συνονόματος παππούς του πλοιάρχου, στράφηκε στην παραγωγή ελαιολάδου και πρωτολειτούργησε ένα παραδοσιακό λιοτρίβι, όπου το άλεσμα του καρπού γινόταν στις μυλόπετρες με τη βοήθεια των ζώων. Σήμερα βέβαια, στο ελαιουργείο έχει εγκατασταθεί σύγχρονος εξοπλισμός, ενώ όσα από τα παλιά εργαλεία διασώθηκαν, εκτίθενται στο μουσείο που έχει δημιουργήσει η οικογένεια Αντωνίου εντός των νέων εγκαταστάσεων και ζωντανεύει με τρόπο μοναδικό την ιστορία του σκοπελίτικου ελαιόλαδου. «Η ιστορία αυτή κρατάει πάνω από έναν αιώνα. Όλοι δουλεύαμε στα καράβια, καλλιεργώντας παράλληλα τα κτήματα. Η λειτουργία του ελαιοτριβείου μπήκε σε άλλες βάσεις το 1969. Ο πατέρας μου επένδυσε εκεί όσα χρήματα του είχαν απομείνει από το ποσό που είχε εισπράξει, όταν το πλοίο που δούλευε, ναυάγησε στις ακτές της Συρίας. Αγόρασε τότε καινούρια μηχανήματα, εκσυγχρόνισε το ελαιοτριβείο και οι επόμενες γενιές ασχοληθήκαμε πιο σοβαρά. Στο σημείο όπου βρισκόμαστε σήμερα, στον δρόμο προς τον Αη Γιάννη στο Καστρί, είναι η τρίτη μετεγκατάσταση που έχουμε κάνει. Υπεύθυνος είναι ο γιος μου, Γιάννης, που είναι απόφοιτος του Οικονομικού της Νομικής, έχει κάνει και μεταπτυχιακό, ενώ τον είχα για λίγο καιρό και στα βαπόρια. Όμως ακολούθησε την επιστήμη του, ενώ πλέον εργάζεται στον Δήμο Σκοπέλου, που διορίστηκε από το 2009 μέσω ΑΣΕΠ», θα πει ο κ. Γιώργος Αντωνίου. Ο καπετάνιος του «Πρωτέα» αγαπάει τον τόπο καταγωγής του. Τον λογαριάζει σαν ό,τι πιο πολύτιμο έχει μέσα στην καρδιά και την ψυχή του και τον στηρίζει με κάθε τρόπο. Είτε δίνοντας την ευκαιρία σε αρκετούς συντοπίτες του από τη Γλώσσα να εργαστούν στο πλήρωμα του «Πρωτέα», είτε με τη διατήρηση των παραδοσιακών ελαιώνων της οικογένειάς του, που βρίσκονται στα βορειοδυτικά της Γλώσσας. Ειδικά για το τελευταίο, το σχόλιο του Σκοπελίτη ναυτικού αποκαλύπτει πολλά: «Δυστυχώς σήμερα ο περισσότερος κόσμος έχει παρατήσει τις αγροτικές δουλειές και δεν μαζεύει τίποτα. Όταν ήμουν μικρός, θυμάμαι πως πηγαίναμε με τη μητέρα μου στα κτήματα και βοηθούσαμε. Πιο παλιά εκτός από τις ελιές, υπήρχαν και πολλές αμυγδαλιές. Ο τόπος είναι εύφορος. Έχει τα πάντα. Ειδικά τα καλοκαίρια, όταν επισκεπτόμουν το νησί, πέφταμε στην εποχή συγκομιδής. Στις μέρα μας ο τουρισμός έχει μονοπωλήσει το ενδιαφέρον, υπόσχεται πιο εύκολα κέρδη. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Ο γιος μου προσπαθεί να δώσει αξία στο προϊόν, παρά τις δυσκολίες που υπάρχουν στην αγορά. Το παλεύει όμως, γιατί αγαπάει αυτό που κάνει».