Τα ομαδικά παιχνίδια μεγαλούργησαν στην Ελλάδα μέχρι και τη δεκαετία του 80 που υπήρχαν ακάλυπτοι χώροι στα αστικά κέντρα της χώρας, συμβάλλοντας στη κοινωνικοποίηση, στον αυτοσχεδιασμό, στην αυτοπεποίθηση και στη σκληραγώγηση των παιδιών. Έκτοτε, τα περισσότερα κλείστηκαν στα σπίτια και όλο και περισσότερο περιορίζονται οι ώρες που συνευρίσκονται ΕΛΕΥΘΕΡΑ με τους συνομηλίκους τους. Κι όταν μιλάμε για ακάλυπτους χώρους, αναφερόμαστε φυσικά σε χωμάτινους όπου αποφεύγονται- αρκετά- οι τραυματισμοί και ευνοείται η άσκηση και η επαφή με την ύπαιθρο. Στη Σκιάθο για καλή μας τύχη, ο σπουδαίος λαογράφος παπά Γιώργης Ρήγας κατέγραψε όσα παίζονταν στην εποχή του όπως το "Αψ'λές Καμήλις", όπως ονόμαζαν τότε τις ‘’μακριές γαϊδούρες’’. Εμείς που είμαστε παιδιά τη δεκαετία του 60-70, ζυμωθήκαμε στις αλάνες σαν το περίφημο Τσιλικούδη και παίζαμε ότι κι οι παλιότεροι μα και καινούργια παιχνίδια που γεννούσε η γκλάβα μας και η ανέχειά μας ή αντιγράφαμε από άλλα μέρη. Για να θυμηθούμε απλά κάποια απ’ τα ονόματα των ομαδικών αγορίστικων παιχνιδιών που παίζαμε φέρνοντας στη μνήμη μας ασπρόμαυρες νοσταλγικές εικόνες: -μακριές γαϊδούρες -τσιλίκι- τσιλικόβεργα -κλωτσοντενεκές -σκατέλια -βελάκια, τοξάκια -στόκολος και το λουρί στη μάνα -κορδοκούλι -σκλαβάκι γραμμές -τσακνόκωλοι Υπήρχαν φυσικά αντίστοιχα που έπαιζαν τα κορίτσια σαν τα κλασικά: μήλα, κουτσό, σχοινάκι, κρυφτό κι άλλα πολλά που δεν τα γνώριζα ούτε τότε. Εμπρός λοιπόν, πίσω ολοταχώς!