Καθόλου τυχαία ο Παπαδιαμάντης δεν φέρει την προσωνυμία ''φτωχός άγιος''. Είναι για μας ο Ποιμένας ο καλός που μας χάρισε την αδαμάντινη ψυχήν του. Την προσωνυμία όμως τη δανειστήκαμε από το ομότιτλο, αριστοτεχνικό διήγημά του. Πρόκειται για έναν αγνό και ηρωικό βοσκό -υπαρκτό πρόσωπο, όπως γράφει-, ο οποίος μαρτύρησε, για να σώσει τους συνανθρώπους του και όχι μόνο κι αυτό ίσως τον καθιστά μοναδικό. Όταν είδε τους Αγαρηνούς πειρατές να καταφθάνουν έσπευσε να αναγγείλει την άφιξή τους στο Κάστρο. Έτρεχε να προλάβει, για να μην κατεβάσουν οι συντοπίτες του τη γέφυρα και μπουν μέσα οι πειρατές. Δεν έμεινε όμως ο ίδιος στο φρούριο. Γύρισε να σώσει και το κοπάδι του μα δεν πρόλαβε. Τον συνέλαβαν και τον κατακρεούργησαν. Θυσιάστηκε λοιπόν ο καλός ποιμήν και για τας ''ὀλίγας αἶγας'' του κι αυτό είναι το ξεχωριστό γεγονός που τον ''αγιοποιεί'' όσο ελάχιστους. "'Ἀπήχθη μεταξὺ τῶν ἐρεικῶν καὶ σχοίνων, ὅπου δειλὰ ἀνθύλλια ἐποίκιλλον τὸν πράσινον ἐαρινὸν τῆς γῆς τάπητα· ἐκεῖ τὸν ἔσυραν οἱ Ἀγαρηνοὶ ἀλαλάζοντες κ᾽ ἐκεῖ ἔλουσε μὲ τὸ αἷμά του τὰ ἄνθη καὶ τοὺς χλωροὺς κλάδους, καὶ ζέον ρεῖθρον ἐκοκκίνισε τὴν γῆν, ἥτις εὐμενὴς τὸ ἐδέχθη, ἡ δὲ αὔρα πραεῖα ἀνέλαβεν ἐπὶ πτίλων τὴν πνοήν του, κ᾽ ἐκεῖ ἐκοιμήθη τὸν ὕπνον τὸν παραδείσιον, πτωχὸς αἰπόλος! ." Στο σημείο της θυσίας, επάνω στον ''Μεγάλο δρόμο'', στην αρχή κατηφορίζοντας για το Κάστρο, το κοκκινόχωμα ευωδιάζει ακόμα! Εκεί λοιπόν πρότεινε από το 1970 ο αείμνηστος καθηγητής και φίλος της Σκιάθου, Βαγγέλης Σκουβαράς, να φιλοτεχνηθεί ένα μνημείο για να θυμίζει στον περαστικό τον τόπο του μαρτυρίου! Φυσικά ουδείς τον άκουσε! Σήμερα όμως στ' απόμερα αυτά, υπάρχει ζει, εργάζεται και αναπνέει, ένας δικός μας γλύπτης, ο Σταύρος Τσιμπλιαράκης. Μήπως ήρθε η ώρα να του ανατεθεί απευθείας αυτό το έργο κι έτσι να τιμηθεί επιτέλους ο ''φτωχός μας άγιος'';