Η σημερινή Ευαγγελική περικοπή, αγαπητοί αδελφοί, μας διηγείται μια θεραπευτική επέμβαση του Χριστού όχι σε έναν αλλά σε δύο ανθρώπους, απαλλάσσει ο Χριστός από την επήρεια των δαιμόνων όχι μόνο μία γυναίκα αλλά και κάποιον άλλο. Ενώ, λοιπόν, δίδασκε ο Χριστός στη συναγωγή κάποιο Σάββατο, εμφανίστηκε μια γυναίκα η οποία είχε «πνεύμα ασθενείας», ήταν δηλαδή άρρωστη όχι από φυσικό αίτιο αλλά από πονηρό πνεύμα. Αυτή ήταν καμπουριασμένη για 18 ολόκληρα χρόνια τόσο πολύ που της ήταν αδύνατον να σταθεί όρθια. Η εικόνα και μόνο της γυναίκας είναι λυπηρή γιατί ένας τέτοιος άνθρωπος σχεδόν απέχει από την ερμηνεία του όρου «άνθρωπος», που σημαίνει «θρόσκω άνω» δηλαδή κοιτάω πάνω. Ήταν η όλη στάση του σώματός της ωσάν ενός ζώου γιατί τα ζώα περπατούν με το πρόσωπο κάτω, μόνο ο άνθρωπος έχει στραμμένο το πρόσωπό του προς τον ουρανό, προς το Θεό. Η παρουσία τώρα της γυναίκας στη συναγωγή και μάλιστα ημέρα Σάββατο δείχνει την απόγνωσή της και την απέλπιδα προσπάθειά της να βρει κάποια θεραπεία, καθώς απαγορεύονταν στις γυναίκες η παρουσία στη συναγωγή ειδικά την ημέρα του Σαββάτου. Ενδεχομένως έτσι η παρουσία της να ενοχλούσε, ίσως να την είχαν επιπλήξει κι όλας, αλλά αυτή ήθελε να είναι κοντά στο Διδάσκαλο έχοντας την ελπίδα της θεραπείας της. Αυτός είναι και ο λόγος που ο Χριστός τη θεραπεύει κατευθείαν, χωρίς πολλά λόγια, τη βλέπει, τη φωνάζει κοντά του και δυνατά της λέει «Γυναίκα λύνεσαι από την ασθένειά σου». Ενώ σε άλλα περιστατικά βλέπουμε ότι πρώτα ρωτάει αν θέλει να σωθεί ο άνθρωπος, αν πιστεύει κλπ, ενώ εδώ παρακολουθούμε μόνο τη θεραπεία. Εκείνη την ώρα, λοιπόν, που είπε τα λόγια αυτά, ο Κύριος θεραπεύει τη δαιμονισμένη ψυχή της (παρακάτω θα μας το πει καθαρά ο Χριστός) και κατόπιν ακουμπά και τα χέρια του πάνω της και θεραπεύει και το σώμα της αφού κατευθείαν σηκώνεται όρθια η γυναίκα και άρχισε να δοξάζει το Θεό. Θεραπεύει έτσι την ψυχή της και κατόπιν και το σώμα της, με τον παντοκρατορικό του άυλο λόγο δίδει την ίαση στην άυλη ψυχή και με το θεϊκό του ένυλο άγγιγμα επαναφέρει το υλικό σώμα στην φυσική, υγιή του κατάσταση. Όμως εκείνη τη στιγμή που τελέστηκε αυτό το θαύμα, μια άλλη ψυχή υπό την επήρεια άλλου δαιμονίου (του δαιμονίου του εγωισμού και της επάρσεως) ανορθώνεται και θέλει να ψέξει το Χριστό. Πρόκειται για τον αρχισυνάγωγο της συναγωγής εκείνης ο οποίος θέλησε να βρει ψεγάδι στον Ιησού και να τον κατηγορήσει. Σηκώνεται, λοιπόν, αγανακτισμένος κι όλας και άρχισε να διαμαρτύρεται γιατί ο Χριστός θεράπευσε ημέρα αργίας και άρχισε να λέει σε όλους ότι «μόνο τις ημέρες της εργασίας να έρχεστε να θεραπεύεστε και όχι την ημέρα την αφιερωμένη στο Θεό». Αντιλήφθηκε ο Κύριος το παράλογο της υποθέσεως, αφού αν ταιριάζει το θαύμα σε κάποια μέρα αυτή σίγουρα είναι η ημέρα η αφιερωμένη στο Θεό, και τον επιτιμά λέγοντάς του «Υποκριτή, υποκριτή που θρησκεύεις κι όλας, κί όχι μόνο θρησκεύεις αλλά είσαι και άρχων της συναγωγής, είσαι διδάσκαλος του Νόμου. Το Σάββατο δεν πάτε να ποτίσετε τα ζώα, δηλαδή την ημέρα την αφιερωμένη στο Θεό ναι μεν να μην εργάζεστε αλλά δε θα κάνετε τα απαραίτητα, δε θα φάτε, δε θα πιείτε κι εσείς και τα ζώα μη τυχόν και ψοφήσουν από δίψα ή πείνα; Εάν λοιπόν επιτρέπονται αυτά, αυτήν εδώ τη γυναίκα, το τέκνο του Θεού και της Εκκλησίας, που την είχε δεμένη ο σατανάς 18 ολόκληρα χρόνια, δε θα έπρεπε να τη θεραπεύσουμε σήμερα γιατί είναι μέρα αργίας;». Πέραν του ότι την ημέρα του Θεού «ταιριάζει» ακριβώς η επέμβαση του Θεού, θα αφήσουμε το θαύμα της θεραπείας, θα αφήσουμε στην άκρη την απελευθέρωση ενός ανθρώπου από την ασθένεια και την τυραννία του διαβόλου και θα κάτσουμε να ασχοληθούμε ημερολογιακά με την ημέρα; Όμως αυτό ήταν το θέμα με τους ασεβείς άρχοντες του Ισραήλ, ενώ εξωτερικά ήταν της «Εκκλησίας», ενώ έκαναν τυπικά ότι έπρεπε, όμως ουσιαστικά δεν υπήρχε αγάπη, δεν υπήρχε θυσιαστική διάθεση προς το Θεό και το συνάνθρωπο, δεν υπήρχε βαθιά κατανόηση του Θεού, που ο Θεός είναι αγάπη. Υπήρχε μόνο συγκεκαλυμμένος εγωισμός και έπαρση με προκάλυμμα ταπεινώσεως. Γι’ αυτό και ο Χριστός μιλά έτσι στον αρχισυνάγωγο, επειδή ήθελε με αυτή τη χειρουργική επέμβαση να «κόψει» την υπερηφάνιά του, να τμήσει τον εγωισμό του. Πράγμα που επιτυγχάνεται αφού όχι μόνο ο αρχισυνάγωγος εξευτελίστηκε μπροστά σε όλους αλλά και ο λαός ο ίδιος «έχαιρεν» για όσα έκανε ο Κύριος, στέναζε ο κόσμος από την κυριαρχία του διαβόλου και των φαρισαίων και ο Χριστός τους λύτρωνε από αυτά. Αγαπητοί μου αδελφοί, ας προσέξουμε δύο πράγματα. Πρώτον, βλέπουμε το Χριστό να μας ξεκαθαρίζει ότι είναι εντελώς αδιάφορο για το Θεό ποιά μέρα θα τελεσθεί η ένωση με το Θεό. Λέει λοιπόν ο Χριστός ότι θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει η επανένωση με το Θεό, το μυστήριο κι όχι η ημέρα. Ας μην ασχολούμαστε, λοιπόν, ημερολογιακά με το πότε θα κάνουμε τα μυστήριά μας. Ρυθμίζουμε τα πάντα ώστε να μη πέφτει π.χ. το μνημόσυνο σε μήνα μονό, σε μέρα μονή, στο γέμισμα ή στο άδειασμα του φεγγαριού κλπ. Είναι δυνατόν να ενδιαφέρει το Χριστό το ποιά μέρα θα κάνουμε την προσευχή για τον κεκοιμημένο μας ή το οποιοδήποτε άλλο μυστήριό μας; Όλα αυτά είναι καθαρά παγανιστικά, είναι του διαβόλου και χαίρεται ο διάβολος όταν προσέχουμε τις μέρες, τους μήνες, τα φεγγάρια κλπ γιατί χάνουμε το σημαντικό που είναι ο Χριστός, η προσευχή, η Θεία Λειτουργία. Σημασία έχει να είμαστε εντάξει για το χρέος μας απέναντι στους κεκοιμημένους μας κι όχι να γίνουμε αστρολόγοι και να υπολογίζουμε τις ενέργειες και τα άστρα. Ή θα είμαστε με το Χριστό ή με το διάβολο, ενδιάμεσο δεν υπάρχει, ακούστε την Εκκλησία κι όχι τις ασεβείς παραδόσεις. Το δε δεύτερο που πρέπει να προσέξουμε είναι ο εγωισμός και η κατάκρισή μας. Μπορεί να ερχόμαστε στην Εκκλησία και να προσευχόμαστε αλλά πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί με το τί λέμε, ποιούς κατακρίνουμε, ποιούς δικάζουμε και ποιούς καταδικάζουμε. Ο ταπεινός άνθρωπος κοιτάει τον εαυτό του, κοιτάει τις αμαρτίες του κι αν διαπιστώσει ότι ο διπλανός του αμαρτάνει προσεύχεται γι’ αυτόν, δε τον σκουντάει να πάει ακόμα πιο κάτω, χαίρεται για το καλό του και λυπάται και προσεύχεται για το κακό του. Ας προσέξουμε, λοιπόν να μην είμαστε όπως ο ασεβής αρχισυνάγωγος της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής αλλά να είμαστε ταπεινοί και να μας ενδιαφέρει η προσευχή και η προσέγγισή μας στο Θεό, πράγματα που αποκτούνται με την τήρηση των εντολών του Θεού, την εξομολόγηση, τη νηστεία και την πνευματική ζωή. Αμήν.   Αρχιμανδρίτης Λουκάς Σταμέλος