Η θέση του βιβλίου -και- στην πολιτική της Δημοτικής αρχής Σκιάθου | Γράφει ο Γεώργιος Καραστατήρας
2023-04-29 15:15:30
Από την πολιτική της Δημοτικής αρχής σχετικά με τη θέση του βιβλίου στα καθήκοντά της έχει γεννηθεί η αιτία της απόπειρας δημοσίευσης αυτού του άρθρου.
Θα έλεγε κανείς ότι πρόκειται για ένα θέμα με ‘πολλά λόγια’, πλην όμως πρόκειται για ένα δημοσίευμα με πολύ σοβαρές σχέσεις με την ποιότητα ζωής του λαού που διοικείται από μία αιρετή μάλιστα αρχή σε σχέση με την πορεία της πολιτικής που έχει χαραχτεί και εφαρμόζεται και που από το πολύ μικρό αυτό παράδειγμα, από το πακέτο των επιλογών της σημερινής Δημοτικής αρχής, φαίνεται ότι αντιμάχεται τον ίδιο τον πολιτισμό αυτού του λαού ο οποίος την έχει εκλέξει για να τον διοικήσει.
Τα ΄λόγια΄αυτά είναι πράγματι πολύ λίγα και όμως ήδη εγείρουν ένα πολύ καυτό θέμα για τη δημόσια ζωή του τόπου μας, που μάλιστα λαβαίνει χώρα σε μία πρωτοφανή για τα χαρακτηριστικά της προεκλογική περίοδο.
Πρωτοφανή από την πλευρά του φαινομένου της ελάχιστης μέχρι τώρα τουλάχιστον, εμφανιζόμενης απασχόλησης των συζητήσεων στις διάφορες λαϊκές παρέες, που λειτουργούν με τη μορφή στοιχειωδών λαϊκών συνελεύσεων, και στο θέμα των επικείμενων κυρίως βουλευτικών εκλογών, δευτερευόντως όμως και σε ένα ίσως μικρότερο βαθμό και στο ζήτημα των προσεχών Δημοτικών εκλογών, σε σχέση με το αντίστοιχο φαινόμενο των προηγούμενων ομόλογων περιόδων.
Το θέμα για τον αρθρογράφο προέκυψε στην σημερινή μεσημεριανή ώρα καφέ στην μαγική εικόνα του χώρου του λιμανιού της Σκιάθου, σύμφωνα και με την επισυναπτόμενη φωτογραφία του δημοσιεύματος.
Τι ήταν λοιπόν αυτό το οποίο έθεσε σε λειτουργία αυτό το αντανακλαστικό του δυναμικού της αγάπης με τον τόπο αυτό και την ιστορία του λαού του;
Τίποτα περισσότερο από την ενημέρωση από συνάδερφο εν ενεργεία εκπαιδευτικό, ο οποίος εντελώς ανύποπτα μου γνώρισε το γεγονός της μεταφοράς ποσότητας βιβλίων στους χώρους των εδώ σχολικών μονάδων.
Και βέβαια που βρίσκεται η δικαιολογία μιας ανησυχίας, όταν μάλιστα μεταφέρονται βιβλία από ένα χώρο μεγαλύτερης ευθύνης της Δημοτικής αρχής σε έναν άλλον, που βρίσκει τη Δημοτική αρχή περισσότερο απομακρυσμένη από την ευθύνη διαχείρισης του κεφαλαίου των βιβλίων αυτών;
Βρίσκεται λοιπόν σε εκέινη τη θέση που βρισκόταν και βρίσκονται όσοι επιδιώκουν να απομακρύνουν την ευθύνη, δηλαδή το δικαίωμα, του λαού να έρχεται σε επαφή με το βιβλίο με το περιεχόμενό του. Που δεν είναι άλλο από την εκγύμναση του συλλογικού πνεύματος του λαού αυτού, την άσκηση του λαού στην κατανόηση του τρόπου επιλύσεως των κοινωνικών ζητημάτων, την οργάνωση του αγώνα του για την ποιότητα ζωής του, την οικοδόμηση δηλαδή της ελευθερίας του, την ανάπτυξη του πνεύματος ελευθερίας του λαού αυτού, απέναντι στον πόλεμο που δ΄ςχεται από τα παράσιτά του.
Και η ευθύνη αυτή μέσω των εκλογών εννοείται ότι επενδύεται πάνω στα καθήκοντα της αιρετής διοίκησης που ο ίδιος με τόσες δυσκολίες διαλέγει, στο βαθμό που μπορεί να διαλέξει.
Η ευθύνη αυτή ισδυναμεί και αποτελεί την μία από τις δύο όψεις αυτού που λέμε ελευθερία του ανθρώπου αφού η ελευθερία παύει να υπάρχει όταν ακυρώνεται η αντίστοιχη ευθύνη!
Δεν υπάρχει ελευθερία χωρίς ευθύνη!
Και εδώ μέσω της πολιτικής της Δημοτικής αρχής, σπρώχνεται στην ακύρωση ακριβώς το δικαίωμα της ελευθερίας της σχέσης του πολίτη με τον πολιτισμό και την ιστορία του, αποτελεί δηλαδή μία πλευρά της μεθόδου υποταγής του λαού, η οποία φυσικά και έχει όνομα στην ιστορία των λαών.
Το δυναμικό αυτών των βιβλίων λοιπόν έχει μπει σε ένα χώρο διάλυσής του αφού ο χώρος αυτός δεν μπορεί ή μπορεί με σαφώς μικρότερες δυνάμεις να εξυπηρετήσει την υπέυθυνα οργανωμένη σχέση του βιβλίου με αυτόν για τον οποίο έχει γραφτεί, με τον άνθρωπο που κατοικεί μόνιμα ή προσωρινά στον τόπο αυτόν όπως και σε οποιονδήποτε άλλον.
Η εν δυνάμει διαδικασία αυτής της σχέσης έχει σαν αποτέλεσμα την απώλεια αλλά κυρίως και πρωτευόντως την άγνοια της ύπαρξης και της ωφέλειας του δυναμικού των βιβλίων αυτών για το ανθρώπινο δυναμικό του -και- τόπου αυτού. Το σβήσιμο της σχέσης του βιβλίου με τον άνθρωπο, τον άνθρωπο που η ίδια αρχή διοικεί μάλιστα.
Αυτή βέβαια η άποψη βρίσκεται σε εντελώς αντίθετη πλευρά από αυτήν των καθεστώτων υποταγής των λαών, που είναι τα καθεστώτα που υπηρετούν την εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο.
Γιατί λοιπόν τα βιβλία που του είχαν εμπιστευτεί κάποιοι που τα αγαπούσαν και τα διέθεσαν γι αυτόν τον σκοπό στον Δήμο Σκιάθου, για να σωθεί η σχέση τους και η δύναμή τους για το λαό και τη πατρίδα τους, γιατί η Δημοτική αρχή τα σπρώχνει να χαθούν;
Αντί να τα πετάξει κατ’ ευθέιαν στα σκουπίδια, τα προωθεί σε μία ενδιάμεση θέση όπου η υπάρχουσα και οικοδομούμενη και από το ίδιο το κράτος κλίση του επιπέδου των έργων πολιτισμού, τα σπρώχνει εκεί που η αγορά τα προορίζει. Στα σκουπίδια! Αφού το σύγχρονο κράτος έχει μπορέσει και έχει θέσει στην προτεραιότητα των καθηκόντων του την υπηρεσία των αγοραίων αναγκών έναντι και αντίθετα με τις ανάγκες του λαού!
Θα μπορούσε όλο το άρθρο να περιορίζεται μόνο σε αυτήν την λιτή παράγραφο και αυτή περιέχει το όλο νόημα.
Θα θυμήσω εδώ το καθεστώς της Μεταξικής δικτατορίας, ομοϊδεάτης με το Ναζισμό, που φρόντισε και αυτό, να καταστρέψει τη σχέση του ανθρώπου με τον πολιτισμό του, ρίχνοντας τα βιβλία, οργανωμένα από το επίσημο κράτος, στη φωτιά!
Πριν περίπου πέντε δεκαετίες ένας υπουργός εξωτερικών του Αμερικανικού υπερ-κράτους είχε πει σε ερώτηση για το πως ο Ελληνικός λαός θα μπορούσε να υποταχτεί: “Χτυπήστε τον πολιτισμό Του”!
Νομίζω βέβαια πως δεν εκπροσωπεί την βούληση του συνόλου των πολιτικών παραγόντων της Δημοτικής αρχής αυτό το πολύ λυπηρό αλλά κυρίως άκρως επικίνδυνο φαινόμενο της πολιτικής της καταστροφής των βιβλίων. Και αυτή η εκπροσώπηση φυσικά και επενδύεται ανισότιμα πάνω στις θέσεις ευθύνης των παραγόντων αυτών, ανάλογα με την θέση ευθύνης τους στην κεντρική πολιτική σκηνή της Δημοτικής αρχής της Σκιάθου. Φυσικά και την προτεραιότητα της εθύνης αυτής έχει με διαφορά, δυστυχώς, ο Δήμαρχος και ο χώρος παραγωγής αυτής της κατεύθυνσης της πολιτικής του. Μιας κατεύθυνσης που φυσικά είναι συμβατή και συνεκτική με το σύνολο των επισιώξεων της πολιτικής αυτής. Μιας πολιτικής όμως που δείχνει να κινείται σε πολύ επικίνδυνα μονοπάτια.
Και οι ενδείξεις γι αυτό δεν έρχονται μόνον από αυτό το πολύ μικρό σε δημοσιότητα γεγονός. Δυστυχώς έχω στην αντίληψή μου και άλλα τέτοιας κατεύθυνσης στοιχεία για την πολιτική της σημερινής Δημοτικής αρχής με πρώτο και φανερότερο αυτό της στάσης της απέναντι στην ανάδειξη της ανάγκης δημιουργίας της ‘στέγης ανοιχτής προστασίας ηλικιωμένων, χρονίως πασχόντων, οικονομικά δυσπραγούντων’, ή όπως προβοκατόρικα το ονομάζουν όχι όλοι αλλά μερικοί: ‘γηροκομείο’. Όπως φυσικά και της ‘στέγης φιλοξενίας ασθενών και των συνοδών τους’ στο Βόλο τουλάχιστον και σαν αρχή και φυσικά δεν τελειώνει αυτή η πολιτική μόνον εδώ σε αυτόν τον τόσο ευαίσθητο τομέα της ζωής του λαού του νησιού του Παπαδιαμάντη.
Φυσικά θα ήθελα και επιβάλλεται κατ’ αρχήν, να ξεχωρίσει η σημασία του βαθμού συνειδητοποίησης αυτής της πολιτικής, που όμως βρίσκεται επαναλαμανόμενη και συνεπώς υπάρχει σίγουρα ένα κέντρο παραγωγής αυτού του είδους της σκέψης. Θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε ‘δεξαμενή σκέψης’, μιας ‘σκέψης’ που έχει μονίμως κίνητρα αντιμαχόμενα τα συμφέροντα του λαού και αυτά δεν μπορεί να είναι άλλα από τα συμφέροντα των παρασίτων του. Αυτή λοιπόν η ‘δεξαμενή σκέψης’ πρέπει να εντοπιστεί και να εντοπιστούν οι παράγοντες που συνειδητά ακολουθούν την πολιτική χτυπήματος του πολιτισμού του λαού, όπως έλεγε και ο Αμερικανός ΥΠΕΞ κατά την επίσκεψη του στην Ελλάδα αρχές της δεκαετίας του ‘70.
Και εδώ να παραθέσω τι έλεγε ο Hanns Jost, γνωστός εθνικοσοσιαλιστής δραματουργός:
Όταν ακούω τη λέξη κουλτούρα γεμίζω το πιστόλι μου’!
ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ
