There is but one movie theater in Skiathos. It’s in the old brick building which sits near the port on Papadiamanti Street. The roof of the building caved in years ago but, instead of repairing it, the owners decided to clean up the mess, call it an open air theatre, and continue only in the summer when it wasn’t raining. The management has provided all the amenities of any movie house, popcorn, candy, cheese pies, and the big screen is a special treat for Skiathan children. The film “Mama Mia” has played there at least once or twice a week for the last dozen years because it was partially filmed on Skiathos. But besides the romantic fantasy of Mama Mia, what are the children of Skiathos watching? What are we all watching as we go to a movie or see one on a television or a computer screen. And the shows themselves, what are we learning when we see brutal murders or casual sex? America is the greatest purveyor of filmed entertainment in the world with an ever increasing global reach. Is it possible that the rise in police brutality in America is the result of cops taking their cue from movies and television shows where the heroes are police who continually break the law to bring criminals to justice? It’s a common theme. Are the shows merely imitating life or are the shows creating life? Is it possible that the reason young girls in America are reaching puberty sooner is that the central theme of so many movies and television shows is the delights of sexual promiscuity and it creates a subconscious longing among young girls for the glories of sex? Is it possible that these themes will finally permeate the entire planet with similar results and that the relaxed and passive receptors of unreality, the audience, will confuse unreality with reality and then recreate it? The power of images is profound, which begs the question “Who are the image makers?” In America the old adage “He who holds the pencil holds the power” comes to mind. The financiers are the ones who can say ‘yes’. So the bottom line is the actual determiner. “What about the creative elements?” you might ask. Although important, their turn is yet to come for first they must consult the marketing people. If there is no real prospect of a return on their investment there is no “yes”. How do they determine the marketability of a movie? They test the idea, first among themselves, and then they broaden the consensus. The smartest option is to reproduce what was successful before. Serial comic book movies for vacuous young adults are a safe bet. Cop movies where a pair of detectives go rogue, secret government agents saving the world from the latest international boogie man, all are fairly safe bets. Would “Casablanca” or “Chinatown” get a “yes” today? Not in the world’s leading purveyor of entertainment. Many countries are still making serious films but they, along with their audiences, are becoming increasingly fewer. So the stories and images we are constantly bombarded with have become our own realty and the deciders of the content are only in it for the profit. Well, what can you expect but more of the same: titillating romantic comedies with cute premises, science fiction stories with monsters from outer space or earthly super bugs. Then of course there are the “disaster films” where the earth is rejecting humanity with wind or water or lava or all of the above, violent cartoons for the kiddies, provocative music videos for the young adults, war movies for the aggressive, women in jeopardy for the women. Which brings us back to the children of Skiathos; they are not immune. Like children all over the world they see it all on digital displays screens. In fact, the earlier the age, the more easily programmed. Whatever happened to a good book? The shelves are filled with the best of world literature with complex true to life characters and subjects of societal interest. Unfortunately most of today’s readers prefer magazine articles and short stories for short attention spans. Oh, well. There are some advantages in being old. One certainly is that you won’t have to face what is changing so fast that you stopped keeping up with it years ago.

Ιλλιγγιώδης Ταχύτητα και Εξωπραγματική Βία

  Υπάρχει μόνον ένα σινεμά στην Σκιάθο. Βρίσκεται στο παλιό τουβλόχτιστο κτήριο κοντά στο λιμάνι στην οδό Παπαδιαμάντη. Η οροφή του κτηρίου έχει πέσει εδώ και πολλά χρόνια αλλά, αντί να την επισκευάσουν, οι ιδιοκτήτες αποφάσισαν να αδειάσουν τον χώρο από τα χαλάσματα, να το μετατρέψουν σε υπαίθριο σινεμά, και να συνεχίσουν την λειτουργία του μόνο το καλοκαίρι όταν δεν βρέχει. Η διεύθυνση έχει προβλέψει να διαθέτει το σινεμά όλες τις παροχές ενός σύγχρονου κινηματογράφου, ποπκορν, καραμέλες, τυρόπιτες, ενώ η μεγάλη οθόνη αποτελεί μια ιδιαίτερη προσφορά στα παιδιά της Σκιάθου. Ηταινία «ΜάμαΜία» παίζεται εκεί τουλάχιστον μία με δύο φορές την εβδομάδα τα τελευταία δέκα χρόνια μια και μέρος της έχει γυριστεί στην Σκιάθο. Όμως, πέρα από τo ρομαντικό παραμύθι του Μάμα Μία, τί άλλο βλέπουν τα παιδιά στην Σκιάθο; Τί βλέπουμε όλοι εμείς όταν πηγαίνουμε στο σινεμά ή παρακολουθούμε μια ταινία στην τηλεόραση ή στον υπολογιστή; Και όσον αφορά τα ίδια τα έργα, τί μαθαίνουμε όταν βλέπουμε κτηνώδη εγκλήματα ή περιστασιακό σεξ; Η Αμερική είναι ο μεγαλύτερος παραγωγός κινηματογραφικής ψυχαγωγίας στον κόσμο με μια ολοένα αυξανόμενη παγκόσμια εμβέλεια. Είναι πιθανόν η αστυνομική ωμότητα στην Αμερική να είνα ιαποτέλεσμα της μίμησης από μέρους των αστυνομικών που παραδειγματίζονται από ταινίες και τηλεοπτικά προγράμματα στα οποία οι ήρωες είναι αστυνομικοί που συνεχώς παρανομούν στην διαδικασία προσαγωγής κακοποιών στην δικαιοσύνη; Πρόκειται για μια συνηθισμένη πρακτική. Άραγε οι ταινίες απλά μιμούνται τη ζωή ή μήπως αυτές δημιουργούν τη ζωή; Είναι μήπως πιθανόν ο λόγος για τον οποίο τα νεαρά κορίτσια στην Αμερική φθάνουν νωρίτερα στην εφηβεία να πηγάζει από το γεγονός ότι το κεντρικό θέμα σε τόσες πολλές κινηματογραφικές και τηλεοπτικές ταινίες είναι οι απολαύσεις σεξουαλικής ελευθεριότητας και η δημιουργία μιας υποσυνείδητης λαχτάρας ανάμεσα στα νεαρά κορίτσια για την αίγλη που περιβάλλει το σεξ; Είναι πιθανόν αυτά τα θέματα να διαποτίσουν τελικά ολόκληρο τον πλανήτη με παρόμοια αποτελέσματα και οι χαλαροί και παθητικοί υποδοχείς του μη πραγματικού, οι θεατές, να μπερδέψουν την μη πραγματικότητα με την πραγματικότητα και στη συνέχεια να την αναπαραγάγουν; Η δύναμη της εικόνας είναι βαθειά, πράγμα που οδηγεί στην ερώτηση «Ποιοί είναι αυτοί που διαμορφώνουν την εικόνα;» Αυτό θυμίζει την παλιά ρήση στην Αμερική «Αυτός που έχει το μολύβι έχει και την δύναμη». Οι χρηματοδότες είναι εκείνοι που μπορούν να πουν το ‘ναι’. Επομένως έχουν και τον τελευταίο λόγο. «Και τί γίνεται με τα δημιουργικά στοιχεία;» μπορεί να ρωτήσει κανείς. Αν και είναι σημαντικά, η σειρά τους δεν έχει έρθει ακόμη γιατί πρέπει πρώτα να συμβουλευθούν τους συμβούλους μάρκετιγκ. Αν αυτοί δεν διαβλέπουν ρεαλιστική προοπτική απόσβεσης της επένδυσής τους δεν υπάρχει«ναι». Πώς κρίνουν την εμπορευσιμότητα μιας ταινίας; Τεστάρουν την ιδέα, πρώτα μεταξύ τους, και έπειτα διευρύνουν την γενικότερη αποδοχή. Η πιο έξυπνη επιλογή είναι να επαναλάβουν ό,τι πέτυχε προηγουμένως. Σήριαλ βασισμένα σε βιβλία κινουμένων σχεδίων για κουφιοκέφαλους νεαρούς ενήλικες είναι μια σίγουρη επιλογή. Αστυνομικές ταινίες όπου ένα ζευγάρι ντετέκτιβ στρέφεται στην παρανομία, μυστικοί κυβερνητικοί πράκτορες που σώζουν τον κόσμο από τον πιο πρόσφατο διεθνή μπαμπούλα, είναι όλες αρκετά ασφαλείς επιλογές. Θα έπαιρνε άραγε σήμερα ένα «ναι» το «Καζαμπλάκα» ή το «Τσάινατάουν»; Όχι από τον κυριότερο προμηθευτή διασκέδασης στον κόσμο, βέβαια. Πολλές χώρες γυρίζουν ακόμη σοβαρές ταινίες αλλά και αυτές, μαζί με το κοινό τους, λιγοστεύουν όλο και πιο πολύ. Έτσι, οι ιστορίες και οι εικόνες με τις οποίες βομβαρδιζόμαστε συνεχώς έχουν γίνει η δική μας πραγματικότητα ενώ αυτοί που αποφασίζουν για το περιεχόμενό τους δεν αποβλέπουν παρά μόνον στο κέρδος. Επομένως, τί άλλο μπορεί κανείς να περιμένει παρά περισσότερο από τα ίδια: σκανδαλιστικές ρομαντικές κωμωδίες με χαριτωμένες υποθέσεις, ιστορίες επιστημονικής φαντασίας με εξωγήινα τέρατα ή γήινα σούπερ έντομα. Υπάρχουν βέβαια ακόμη οι «καταστροφολογικές ταινίες» όπου η γη ξεβράζει το ανθρώπινο είδος με ανέμους ή νερά ή λάβα ή καιμε όλα αυτά μαζί, βίαια καρτούν για τα παιδάκια, προκλητικά μουσικά βίντεο για τους νεαρούς ενήλικες, πολεμικές ταινίες για τους επιθετικούς, γυναίκες που κινδυνεύουν για το γυναικείο κοινό. Και με αυτά ξαναγυρίζουμε στα παιδιά της Σκιάθου – ασφαλώς δεν είναι θωρακισμένα με ανοσία. Όπως τα παιδιά σε όλον τον κόσμο βλέπουν και αυτά τα πάντα σε ψηφιακές οθόνες. Στην πραγματικότητα, όσο πιο μικρά είναι, τόσο πιο εύκολα προγραμματίζονται. Πού στο καλό πήγε ένα καλό βιβλίο; Τα ράφια είναι γεμάτα με τα καλύτερα έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας με σύνθετους πραγματικούς χαρακτήρες και θέματα κοινωνικού ενδιαφέροντος. Δυστυχώς, οι περισσότεροι από τους σύγχρονους αναγνώστες προτιμούν άρθρα περιοδικών και μικρές ιστοριούλες προορισμένες για άτομα με περιορισμένης διάρκειας συγκέντρωση. Ε, εντάξει. Η μεγάλη ηλικία έχει και μερικά πλεονεκτήματα. Ένα από αυτά είναι σίγουρα ότι δεν θα χρειαστεί να αντιμετωπίσεις όσα αλλάζουν τόσο γρήγορα και τα οποία έχεις σταματήσει να παρακολουθείς εδώ και χρόνια. Μετάφραση : Βίκυ Κυριαζή