«Εἰς τόν ἅγιον Ρηγίνον Τόν ἄριστον ποιμένα μου ἄν δέν ὀνωμάσω, Καί τόν ἀρχιερέα μου ἄν ἴσως δέ δοξάσω. Τόν ἅγιον ρηγίνον μου ἐάν δέν εὐφημήσω, Ὁ δοῦλος τόν δεσπότην μου ἀφοῦ δέ τόν τιμήσω. Δικαίως ἔπρεπε τινά ἐμέ νά ἀτιμάση, Καί μ' ἕνα δοῦλον ἄγνωστο νά μέ παρομοιάση. ( … ) Πώς τόσα εἵς την Σκόπελον καλά δέν εἶναι μόνο Ὅμως ἰδού τό πήδημα ἰδού δέ καί ἡ Ρόδος Ἀπό τό ἕνα μέρος οὔν ὁ Ρήγας τῆς Ρηγίνος Ἀπό τό ἄλλο ὁ πολύς ἐστολισμός ἐκεῖνος Ὡς ὁ μαγνήτης ἔσυραν πολλούς νά κατοικίσουν Καί τό νησί ὡς ἔπρεπε πάλιν νά τό στολίσουν Εἶχεν ἐκλάμψη πρότερον καί ἡ Ὀρθοδοξία Ἡ πίστης τῶν Χριστιανῶν ἡ ἀληθής ἡ θεία ( … ) Ταῦτα ἐγράφησαν ἐδῶ μόνον κατά τή φήμη Καί κατά τήν παράδοσιν ἐκείνων καί τή μνήμη Εἰς δέ τόν συναξαριστήν ὁ βίος του μᾶς γράφει Δια τόν Ἅγιον αὐτόν ὅπου τόν περιγράφει Εἰς τοῦ μηνός ταῖς εἴκοσι πέντε Φεβρουαρίου Μετά τήν μνήμην τοῦ κλεινοῦ του βαπτιστοῦ καί θείου Ὅτι δια τήν ἀρετήν καί τήν εὐσέβειαν τοῦ Ἔλαβε τήν ἐπισκοπήν εἰς ἐπιμελειάν του                                                                  ( … )» Καισάριος Δαπόντε, Βιέννη 1795 Το 299 η Σκόπελος περνά στη διοίκηση του Ιλλυρικού. Η υπαρχία του Ιλλυρικού (praefectura Illyricum), ήταν μία από τις τέσσερεις υπαρχίες, στις οποίες διαιρέθηκε η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία μετά τη διοικητική μεταρρύθμιση του Διοκλητιανού (299 μ. Χ.). Η Διοίκηση του Ιλλυρικού (299-6^ος μ. Χ.) ήταν η διοικητική μεταρρύθμιση της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και περιελάβανε 13 επαρχίες. Σε αυτή τη μεταβατική διοικητικά για την εκκλησία περίοδο, μεγαλώνει στη Λειβαδιά, όπου γεννήθηκε  το 285 περίπου και γαλουχείται πνευματικά και χριστιανικά από τους ευλαβείς χριστιανούς γονείς του, ο Άγιος Ρηγίνος, ο μετέπειτα Ιερομάρτυρας, Επίσκοπος Σκοπέλου. Ο Άγιος Ρηγίνος έζησε την εποχή της βασιλείας των γιών του Μεγάλου Κωνσταντίνου, του Κωνστάντιου στην Κωνσταντινούπολη (Ανατολή) και του Κώνστα στη Ρώμη (Δύση). ο Κωνστάντιος είχε ασπασθεί τον  Αρειανισμό ενώ ο Κώνστας παρέμεινε πιστός στις δογματικές αποφάσεις της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου. Η εκκλησιαστική πολιτική των δυο διαδόχων είχε ως συνέπεια και την διεύρυνση της εκκλησιαστικής διασπάσεως μεταξύ των οπαδών και των αντιπάλων της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου. Οι συνεχείς παρεμβάσεις στα εκκλησιαστικά τεκτενόμενα ενέτειναν τις αρειανικές έριδες του 4ου αιώνα μ.Χ. Έτσι ο Άγιος Ρηγίνος απεστάλη στη Σκόπελο από τον θείο του Άγιο Αχίλλειο, πολιούχο Λαρίσης, ώστε να ενισχύσει τους εξόριστους που βρίσκονταν εκεί και να τους συσπειρώσει στην ορθόδοξη πίστη. Σύμφωνα με πληροφορίες από τον Συναξαριστή του Αγίου Αχιλλείου, ο Άγιος Ρηγίνος παρακολούθησε τις εργασίες της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου το 325 μ.Χ. μαζί με το θείο του. Όμως, μολονότι καταδικάστηκε εκεί ομόφωνα ο Αρειανισμός, οι οπαδοί του Αρείου δεν μειώθηκαν. Έτσι, προκλήθηκε εκ νέου μεγάλη αναταραχή στους κόλπους της Εκκλησίας και κρίση, που οδήγησε στο χωρισμό της σε δύο παρατάξεις, γεγονός που προκάλεσε ανησυχία στους δύο αυτοκράτορες Κωνστάντιο και Κώνστα. Τελικά οι δύο αυτοκράτορες συγκάλεσαν νέα Σύνοδο στη Σαρδική  (Σόφια) το 343 μ.Χ., όπου έλαβε μέρος και ο Άγιος Ρηγίνος, ο ρόλος του οποίου υπήρξε καταλυτικός. Ο Άγιος μας, διέπρεψε μεταξύ των 318 πατέρων της εκκλησίας που παραβρίσκονταν εκεί,   ανασκεύασε όλες τις αιρέσεις και επέφερε καίριο πλήγμα στον Αρειανισμό με τον πλούσιο λόγο και την τόλμη της γνώμης του. Μετά την λήξη της Συνόδου ο Άγιος Ρηγίνος επέστρεψε στη Σκόπελο. Μετά τις ταραχές του Αρείου η Εκκλησία του Χριστού έμελλε και πάλι να δεχθεί κλυδωνισμούς, αυτή τη φορά από τον αυτοκράτορα της Κωνσταντινουπόλεως Ιουλιανό τον Παραβάτη (361 - 363 μ.Χ.), που θέλησε να επαναφέρει την θρησκεία των αρχαίων Ελλήνων. Στη διάρκεια των διωγμών που διέταξε ο Ιουλιανός, έφθασε στην Σκόπελο ο Έπαρχος της Ελλάδος και των Σποράδων και κάλεσε τον ποιμενάρχη της Σκοπέλου Άγιο Ρηγίνο και τον διέταξε να αλλάξει πίστη. Όμως ο Αγιος αρνήθηκε και στις 25 Φεβρουαρίου του 362 μ.Χ. οδηγήθηκε ενώπιον του Επάρχου, όπου αρνήθηκε σθεναρά να ασπαστεί την ειδωλολατρία. Έτσι τον βασάνισαν φρικτά,  όπως με μαεστρία περιγράφει ο Καισάριος Δαπόντε σε ποίημά του, πριν τον οδηγήσουν στο «Παλαιό γεφύρι» και τον αποκεφαλίσουν. Τη νύχτα οι Χριστιανοί Σκοπελίτες παρέλαβαν το σώμα του Αγίου και το ενταφίασαν λίγο πιο πάνω από το γεφύρι, μέσα στο δάσος, εκεί όπου βρίσκεται μέχρι σήμερα ο τάφος του και το μοναστήρι αφιερωμένο στη μνήμη του. Εκεί κτίστηκε αρχικά ναός το 375 μ.Χ., ο οποίος αναστηλώθηκε το 14^ο αιώνα μ. Χ. Το μοναστήρι πήρε τη σημερινή του μορφή το 1728, μετά την ανακαίνιση που πραγματοποίησε ο ιερομόναχος Δωρόθεος. Ο Δωρόθεος έκτισε ένα μικρό ναό στη θέση της παλαιοχριστιανικής εκκλησίας που καταστράφηκε από σεισμό, με τις συνδρομές ομογενών Σκοπελιτών της Αμερικής. Μετά το σεισμό του 1965 κατεδαφίστηκε μεγάλο τμήμα του και αντικαταστάθηκε το 1968, από μονόκλιτη καμαροσκεπαστή βασιλική σε μεγάλων διαστάσεων σταυροειδή ναό, με τις συνδρομές φυσικά των ευλαβών Σκοπελιτών. Το 2000 έγινε και η ανέγερση του κωδωνοστασίου της μονής : «δια συνδρομής Δημάρχου Σταμάτη Περίσση, εκκλησιαστικής επιτροπής, δια εξόδων των ευσεβών Σκοπελιτών και όλων των ευλαβών προσκυνητών της πανιερού Μονής του Αγίου Ιερομάρτυρος Ρηγίνου Επισκόπου Σκοπέλου». Το 2020 ξεκίνησε η εντυπωσιακή αγιογράφηση της μονής του Αγίου Ρηγίνου, με αγιογράφο τον κ. Ηλία Πάντζιο, μετά από πρωτοβουλία του μέλους της εκκλησιαστικής επιτροπής της μονής κ. Νικόλαου Π. Καστάνη, ο οποίος πήρε την έγκριση του Δήμαρχου Σταμάτη Περίσση, καθώς το μοναστήρι ανήκει στο Δήμο Σκοπέλου. Ο κ. Καστάνης συγκέντρωσε τις απαραίτητες δωρεές για την αποπεράτωσή του έργου αυτού. Μεγάλη η χάρη του Αγίου Ρηγίνου που για αιώνες αδιάκοπα μας προστατεύει και μας καθοδηγεί. Χρόνια πολλά στο νησί μας, στους φέροντες το όνομά του και στους απανταχού πιστούς χριστιανούς και φίλους της Σκοπέλου.