Οι Έλληνες της Μ. Ασίας που ήρθαν στη Σκιάθο ξεριζώθηκαν κυρίως απ' την επαρχία της Ερυθραίας (Τσεσμέ) και την Αγία Παρασκευή (Κιοστέ). Παρά τα όσα πρόβλεπε η Συνθήκη της Λωζάνης (1923), τους παραχωρήθηκαν για να πορευτούν, ουσιαστικά από το μηδέν, ελάχιστα κι αυτά σταδιακά. Οι ντόπιοι, όπως παντού, τους υποδέχτηκαν μ' ανάμεικτα συναισθήματα και χρειάστηκε μισός αιώνας για να ενσωματωθούν πλήρως στην τοπική κοινωνία. Μολοντούτο, με τα έθιμα και τις τέχνες τους συνέβαλαν τα μέγιστα στην πολιτιστική και οικονομική ανάπτυξη του νησιού. Προπάντων όμως έφεραν τον κοσμοπολίτικο αέρα της Σμύρνης με το ανοιχτό πνεύμα, το χιούμορ και τα γλέντια, χαλαρώνοντας τα αυστηρά τοπικά ήθη. Οι επιδράσεις τους σ' όλους τους τομείς της ζωής του νησιού, υπήρξαν καταλυτικές. Να μερικές από δαύτες: -Στη μουσική και το χορό, εισήγαγαν όργανα όπως σαντούρια, κανονάκια και ούτια, έφεραν το ρεμπέτικο τραγούδι και χορούς σαν το ζεϊμπέκικο και το χασάπικο. -Στη μαγειρική έκαναν τη μεγάλη ανατροπή, εκτινάσσοντας τις γεύσεις σε άλλη διάσταση με τις πικάντικες συνταγές, τα μπαχαρικά και τ' αρωματικά. Έμαθαν στους ντόπιους το μουσακά, τα σουτζουκάκια μα και γλυκά σαν το χαλβά, το μπακλαβά, τη φανουρόπιτα και τόσα άλλα. -Τα σπίτια άλλαξαν όψη μέσα κι έξω με τα εργόχειρα, τα μεταξωτά, τα στολίδια, ακόμα και τις γλάστρες στις αυλές. -Στην οικονομία πρόσφεραν πρόθυμα, άξια και φθηνά εργατικά χέρια και απογείωσαν την τέχνη του ψαρέματος με την τράτα και το γρι- γρι. Όλα αυτά κι άλλα πολλά, δεν τα είχαν φυσικά στους μπόγους με τα λίγα υπάρχοντά τους που κουβαλούσαν στο ταξίδι χωρίς επιστροφή. Τα γέννησαν οι μνήμες τους που δεν έσβησαν ποτέ όπως και η αγάπη τους για τις χαμένες πατρίδες. Κι αυτή την αγάπη μπόλιασαν και στα παιδιά τους και μέχρι σήμερα τις ανασταίνουν μέσα απ' το Σύλλογο Μικρασιατών Σκιάθου. Ω, πόσο γόνιμος ήταν για τη Σκιάθο ο τίμιος ιδρώτας τους!