«Η αδόκιμη και βαριά κληρονομιά των λαϊκών δοξασιών περί ισχυρού φύλου και της κακώς εννοούμενης πατριαρχίας στο κρίσιμο θέμα της αυτοκτονίας, κοστίζει. Οι γυναίκες, ελέω της συναισθηματικής τους φύσης, αλλά και του «ορμονικού» τους ταπεραμέντου, φτάνουν πιο εύκολα και πιο συχνά κοντά σε ηπιότερους αυτοτραυματισμούς και απόπειρες, που αποβαίνουν συχνά άκαρπες είτε άλλοτε έχουν ως μήτρα τους την αποζήτηση της προσοχής. Ο άντρας κάνει λιγότερες απόπειρες, μα δυστυχώς τις πετυχαίνει. Οι δύο συχνότερες μέθοδοι στον αντρικό πληθυσμό είναι ο απαγχονισμός και ο αυτοπυροβολισμός, που είναι εξαιρετικά δύσκολο να αποτύχουν, ενώ στις γυναίκες επικρατεί η λήψη χαπιών που συχνά έχει αντίδοτο. Και τέλος μην ξεχνάμε την περιβόητη και – δυστυχώς με λάθος τρόπο διάσημη – πατριαρχία. Οι ανατολίτικες κοινωνίες κατά βάση, μα και οι δυτικές, εμφάνισαν πατριαρχικές δομές οικογένειας για εκατονταετίες. Ο σκληρός άντρας, υπεύθυνος για τα καλά και τα άσχημα του σπιτιού, φέρει στο τέλος όλο το βάρος της ευθύνης. Και τελικά αυτή η αχρείαστη παρανόηση είναι που απομακρύνει πολλούς άντρες από τη βοήθεια της ψυχοθεραπείας και τους οδηγεί στην απόγνωση και στο όλον της ευθύνης», είπε ο κ. Νικολάου για τη θλιβερή πρωτιά των αντρών στις αυτοχειρίες.
Για το γεγονός ότι ο απαγχονισμός παραμένει η πιο δημοφιλής μέθοδος στους άντρες, κρίνοντας και από δύο νέα περιστατικά στα Κάτω Λεχώνια και Σκιάθο, ο Βολιώτης ιατρός τόνισε: «Αυτή η βάρβαρη και βάναυση κατακλείδα έχει για χρόνια αποτελέσει τον συχνότερο δρόμο αυτοχειρίας για τους άντρες. Κάθε φορά που σκέφτομαι ή πληροφορούμαι απαγχονισμό συγκλονίζομαι, όπως και τώρα που σας μιλώ. Αλήθεια πιστεύετε πως ο μέσος άνθρωπος κατέχει τη γνώση της επαρκούς θηλιάς για να κρατήσει ολόκληρο ανθρώπινο σώμα; Σκεφτείτε λοιπόν πόσο χρόνο, υποκείμενη σκέψη, οργάνωση και κατάκτηση γνώσης προϋποθέτει όλο αυτό. Χρόνο ενδεχομένως σωτήριο και θεραπευτικό αν το αντιληφθούμε νωρίς και είμαστε σε επιφυλακή. Επίσης ο απαγχονισμός δανείζεται στοιχεία δοξασίας και σύνδεσης με το θείο δράμα και αρκετές θρησκείες, καθώς η τελική στάση του σώματος παραπέμπει στο θείο δράμα και τον Εσταυρωμένο για παράδειγμα, εικόνα που για τους χριστιανούς αποτελεί την ανατροφή της εικόνας της ζωής και του θανάτου μέσα τους. Εξάλλου σας θυμίζω πως ο μικρότερος αριθμός αυτοκτονιών σε μουσουλμανικούς πληθυσμούς, βρίσκει ξεκάθαρα ως δίχτυ σωτηρίας την έντονη αποδοκιμασία της θρησκείας προς την αυτοκτονία. Επομένως υπάρχουν και φιλοσοφικές και κοινωνιολογικές προεκτάσεις».
Όσο για τα «ύποπτα» σημάδια που πρέπει να μας ανησυχήσουν για την κατάσταση κάποιου, ο οποίος σκέφτεται να θέσει τέρμα στη ζωή του; «Είμαι εκεί όταν ο άνθρωπός μου κλαίει καθημερινά, αλλάζει αιφνίδια η συμπεριφορά του, υπερβάλει στο ποτό ή στις καταχρήσεις. Παρεμβαίνω, αντί να ανέχομαι, προτείνω αντί να σιωπώ. Ξέρετε ελάχιστες αυτοκτονίες θεωρήθηκαν στην ιστορία της επιστήμης, κατασταλαγμένες και φιλοσοφημένες αποφάσεις, λειτουργικών ανθρώπων δίχως εμφανή ψυχοπαθολογία, όπως ενδεχομένως με τον Λιαντίνη. Οι περισσότερες δίνουν πλειάδα συμπτωμάτων μήνες ή και χρόνια πριν. Κοινωνική απόσυρση, ανηδονία, κυκλοθυμία ανεξήγητη, εξαρτήσεις, ακραίες εξάρσεις θυμού, αλλαγή προσωπικότητας. Χρησιμοποιώ συχνά τον όρο «έθνος του πρωτοσέλιδου», γιατί δυστυχώς γινόμαστε αιφνιδίως παρόντες όταν συμβεί το μοιραίο, για να εκφέρουμε μάλιστα καφενειακή άποψη. Δεν το χρειαζόμαστε αυτό. Αντιθέτως, μήνες πριν, κάπου εκεί σε ματιές απόγνωσης, σε δήθεν ατσαλάκωτους και άτρωτους ανθρώπους, οφείλουμε να δούμε βασανισμένα, μπουχτισμένα και κουρασμένα μυαλά. Ρωτήστε πιο συχνά από ενδιαφέρον, μιλήστε πιο ανεκτικά και γόνιμα, ενδιαφερθείτε, εμφανιστείτε στο παρόν. Ας το φωνάξουμε επιτέλους όλοι δυνατά στους καιρούς που ζούμε. Αφιερώνω καθημερινά άπλετο χρόνο, πνεύμα και κάματο για πλήθος άλλων γύρω μου, ξεχνώντας την αιώνια παρέα μου, τον εαυτό μου. Εσένα στ’ αλήθεια ποιος θα σε φροντίσει αν δεν φρενάρεις εντέλει ο ίδιος να ασχοληθείς με το εγώ σου;», επισήμανε με νόημα ο κ. Νικολάου.
e-thessalia.gr
