Πολιτική χρήσης μάσκας προστασίας στα μέσα συγκοινωνίας, τουλάχιστον. Έχει μπει το θέρος για τα καλά και ο λαός, τουρίστες και μη, στο νησί του Παπαδιαμάντη με την απέραντη φυσική κληρονομιά προσφέρεται αμισθί για την απόδραση από τις πρόσφατες κοινωνικές πιεστικές εντάσεις, έτσι όπως εφαρμόζεται η διαχείρισή τους από το σύγχρονο κράτος, το κράτος υπάλληλο της αγοράς. Δεν μπορούμε να μην παραδεχτούμε μία μεταβολή στη διαμόρφωση του συγκοινωνιακού έργου με φανερή την ευνοϊκότερη διαμόρφωση της συχνότητας αλλά και των ίδιων των βασικών μέσων μαζικής μεταφοράς στο νησί. Όπως δεν μπορούμε να μην παραδεχτούμε την αγωνία και τον κόπο των επιχειρούντων, εργαζόμων μισθωτών και μη, στο χώρο της συνολικής σύνθεσης του κυρίως έργου της τοπικής οικονομικής ζωής. Έργο που απαιτεί την σε πολύ ευρύτερη κλίμακα δραστηριότητα, προκειμένου να υπάρξει η θετική ανταπόκριση των παραγόντων που συνθέτουν την τελική εικόνα της οικονομικής δραστηριότητας στο νησί, τουλάχιστον. Ένα νησί ως οικονομική οντότητα, όπως και κάθε άλλο νησί ή χώρος, που δεν μπορεί να υπολογιστεί ανεξάρτητα από τις εξελίξεις στο περιβάλλον του με το οποίο αλληλεπιδρά και για την περίπτωση που θέλουμε να θίξουμε σήμερα, το αποτύπωμα της πολιτικής διαχείρισης της πανδημίας έχει γίνει σχεδόν εφιάλτης. Μια διαχείριση που ΔΕΝ εκπορεύεται ούτε από την διοίκηση του νησιού ούτε και από την διοίκηση ενός κράτους-χώρου μιας ευρύτερης οικονομικής και διοικητικής περιοχής, όπως αυτής της επικράτειας του καθεστώτος της “Ε-Ε” και αυτό κατά το ελάχιστον. Τυχαίνει ή καλύτερα συμβαίνει να ακολουθείται εκ πεποιθήσεως το βασικό ‘δόγμα’ της ευρύτερης αυτής συνεκτικής και προοδευτικά όλο και περισσότερο ομογενοποιημένης αγοραίας οντότητας, του καθεστώτος της “Ε-Ε” δηλαδή, όχι μόνο σε κεντρικό επίπεδο αλλά και σε εντελώς πια αποκεντρωμένο πια μέχρι του επιπέδου της Περιφέρειας και της Δημοτικής αρχής όχι μόνο στο νησί της Σκιάθου αλλά στη συντριπτική πλειονότητα των δημοτικών αλλά συγχρόνως κρατικών διοικήσεων. Ειδικά δε για το εν λόγω επί του τίτλου αναφερόμενο θέμα, θα λέγαμε και διοικήσεις περισσότερων χώρων, όπως αυτή των υγειονομικών δραστηριοτήτων, δημόσιων αλλά ΚΑΙ ιδιωτικών. Και για τι (όχι για ποιον) ‘χτυπάει η καμπάνα’; Μα για πιο άλλο από κάτι που μας φέρνει στο νου όλη τη ζοφερή πραγματικότητα των προοπτικών μιας εκ νέου επαναλμβανομενης ανάπτυξης της πανδημίας ή καλύτερα της μαζικής επίδρασης της ισχύουσας πολιτικής κάλυψης των αναγκών υγείας στον λαϊκό πληθυσμό. Και δεν λέμε στον μη λαϊκό πληθυσμό γιατί για εκείνον, εκείνο που βασανίζει το λαϊκό δυναμικό της κοινωνίας μας είναι ακριβώς το ίδιο που, κατά την άποψή τους, ευνοεί τους μη συμπεριλαμβανόμενους στο σύνολο αυτό. Έχουμε λοιπόν φέτος μετά από τόσες βασανιστικές δεκαετίες, τη δυνατότητα να μας προσφέρονται, βέβαια μέσω της αγοράς και αυτό είναι ένα άλλου είδους μεγάλο όμως πρόβλημα, μας προσφέρεται λοιπόν ένας σαφώς μεγαλύτερος αριθμός μέσων μαζικής μεταφοράς με σαφή μεγαλύτερη συχνότητα στη συγκοινωνιακή εξυπηρέτηση. Γιατί λοιπόν δεν θα πρέπει να βρεθεί το θάρρος, από τους σε οποιοδήποτε πόστο ευθύνης πράγοντες, να αναδείξουν και, αν ήθελαν, να μελετήσουν και να εφαρμόσουν ή να βοηθήσουν να εφαρμοστεί, ένα διαφορετικό ‘μοντέλο’ εικόνας χρήσης της ελαχιστότατης αυτής πράξης προστασίας της υγείας αλλά συγχρόνως και της ψυχολογίας επισκεπτών και μη, εντός των ορίων αυτού του νησιού. Όχι πως αυτό και μόνον είναι ικανό να ανταποκριθεί στις αντίστοιχες συνεπαγόμενες συνέπειες στη ποιότητα ζωής και άρα της υγείας του ανθρώπινου δυναμικού του νησιού του Παπαδιαμάντη; Θα ήταν λοιπόν τόσο δύσκολο να ληφθεί υπ’ όψιν η σημασία της τελευταίας των ενεργειών μιας διοίκησης και να οργανώσει, αν ήθελε και όπως θα νόμιζε προσφορότερο, την ανάδειξη της λήψης οποιονδήποτε μέτρων ελαχιστοποίησης της ευκολίας μετάδοσης αλλά και της αντιμετώπισης των συνεπειών των κενών μιας ολοκληρωμένης πολιτικής προστασίας της υγείας των ανθρώπων της;; Και μάλιστα σε ένα χώρο με αυξημένο το συντελεστή ανασφάλειας λόγω γνωστών και πολλών λόγων συμπεριλαμβανομένων των πεποιθήσεων της διοίκησης περί του ρόλου της αγοράς. Γιατί η εναπόθεση στην αγορά και στο κράτος της, των συνθηκών και των μέσων αντιμετώπισης των αναγκών κάλυψης της υγείας του πληθυσμού μιας κοινωνίας, δείχνει μία πολύ κυνική άποψη για την εικόνα που έχει η διοίκηση για αυτόν τον πληθυσμό! Πόσο δύσκολο είναι τουλάχιστον για τη δημοτική αρχή να μπει σε μια τέτοια προσπάθεια;