A Cautionary Tale   It was the early part of February and, after an endless week of snow and rain, the sun was back in full force and it was a great day to be above ground driving leisurely towards the sea on the narrow road in the Platanias Valley. “So picturesque”, I thought, when I had to stop for a flock of at least fifty unsupervised sheep walking slowly ahead who were looking for their next meal. After thirty seconds of picturesque I was ready to move on while the sheep seemed to take no notice and there was no grass along the way that seemed attractive enough for them, so I touched the horn, beep-beep, and raced the engine a little, and they finally noticed me and found the next convenient meal, and so they trickled off and I continued blissfully on my way. The Plantanias Valley is completely charming and even mysterious and magical, especially the road along the river where the plane trees dapple the light and you need to squeeze between two giants and hope no one is racing around the blind curve just ahead. After a kilometer the road winds through the actual valley where small hotels in fields with names like Calma and Elizabeth Studios sit dormant in the winter, until you reach a stretch before a blind curve which is essentially undeveloped. On this particular morning blocking the road just before the curve were six or seven goats, two quite small. Most goats would have immediately scattered, but this little herd didn’t move, even after I stopped for a moment to admire them. So I reached into my experience with the sheep and tapped the horn, beep beep, and revved the engine a little. Of course the goats were frightened and scattered in all different directions when a tall, broad, grey bearded man, probably in his sixties, appeared from around the corner shaking his crook and holding a long line tethered to a tiny brown goat, swearing at me in his loudest, deepest, angriest voice as he scampered in circles all around the road and attendant brush, being careful not to strangle the baby, trying to wrangle all the disoriented goats into a hole in a fence which opened to a field. “Oh”, I realized. They were waiting for him. He never stopped screaming at me and, even though I tried to apologize by shrugging and raising my arms “Sorry”, he was not the least understanding and, as I started to pull away slowly, he slammed my car hard, twice, with his crook and chased me up the road, abandoning the baby, still screaming and wishing to bludgeon me to death. The fact that my windshield was now a spider web of cracks and he was gaining on me made me apply a little more pressure to the pedal until he finally gave up. There are many lessons to be learned here. Perhaps the first being never ever beep-beep to a small herd of goats unless you can see a distance in all directions.                                         Μια ιστορία προειδοποίησης   Ήταν αρχές Φεβρουαρίου και, έπειτα από μια ατελείωτη εβδομάδα με χιόνια και βροχές, ο ήλιος είχε ξαναβγεί ολόλαμπρος και μια τέτοια υπέροχη μέρα τι πιο απολαυστικό από το να οδηγείς χαλαρά προς τη θάλασσα πάνω στον στενό δρόμο στην Κοιλάδα του Πλατανιά. «Πόσο γραφικό», σκέφτηκα, όμως αναγκάστηκα να σταματήσω όταν βρέθηκα μπροστά σε ένα κοπάδι από τουλάχιστον πενήντα πρόβατα χωρίς βοσκό που προχωρούσαν αργά αναζητώντας το επόμενο γεύμα τους. Μετά από τριάντα δευτερόλεπτα βουκολικής γραφικότητας ήμουν έτοιμος να προχωρήσω ενώ τα πρόβατα δεν έδειχναν να μου δίνουν σημασία και δεν υπήρχε χορτάρι κοντά στο δρόμο που να είναι αρκετά ελκυστικό για αυτά. Έτσι, λοιπόν, πάτησα την κόρνα, μπηπ-μπηπ, ανέβασα λίγο τις στροφές της μηχανής και τελικά με πρόσεξαν, βρήκαν το επόμενο πρόσφορο γεύμα τους, και διασκορπίστηκαν σιγά σιγά ενώ εγώ συνέχισα ευτυχισμένος το δρόμο μου. Η Κοιλάδα του Πλατανιά είναι απόλυτα ελκυστική και όχι μόνο, μυστηριακή και μαγική, ιδιαίτερα η διαδρομή κατά μήκος του ποταμού όπου τα φυλλώματα από τα πλατάνια διασκορπίζουν το φως, και πρέπει να στριμωχτείς ανάμεσα σε δύο γίγαντες ελπίζοντας να μην ξεπροβάλει κάποιος με ταχύτητα από την τυφλή στροφή ακριβώς μπροστά σου. Σε απόσταση ενός χιλιομέτρου αρχίζουν οι στροφές μέσα στην ίδια την κοιλάδα όπου μικρά ξενοδοχεία διάσπαρτα μέσα σε χωράφια με ονόματα όπως Calma και Elizabeth Studios βρίσκονται σε χειμερία νάρκη τον χειμώνα, έως ότου φτάσεις σε μια χωμάτινη απλωσιά, πριν από μια τυφλή στροφή. Εκείνο το συγκεκριμένο πρωινό, ακριβώς πριν από την στροφή ο δρόμος ήταν μπλοκαρισμένος από έξι ή εφτά κατσίκια, δύο από αυτά αρκετά μικρά. Συνήθως τα κατσίκια θα είχαν σκορπίσει αμέσως, όμως αυτό το μικρό κοπάδι δεν έλεγε να κουνηθεί, ακόμη και αφού σταμάτησα για λίγο να τα θαυμάσω. Έτσι, λοιπόν, άντλησα από την εμπειρία μου με τα πρόβατα και πάτησα την κόρνα, μπηπ-μπηπ, και ανέβασα λίγο τις στροφές της μηχανής. Φυσικά, τα κατσίκια τρόμαξαν και σκορπίστηκαν προς όλες τις κατευθύνσεις. Εκείνη τη στιγμή ένα ψηλός, γεμάτος άντρας με γκρίζα γενειάδα, γύρω στα εξήντα, πρόβαλε πίσω από μια γωνία κουνώντας απειλητικά τη γκλίτσα του και σέρνοντας μια μικρή καφετιά κατσικούλα δεμένη με ένα μακρύ σκοινί. Με την βροντερή, βαθειά, θυμωμένη φωνή του μου εκτόξευε βρισιές καθώς πιλαλούσε πάνω κάτω στο δρόμο και στους πλαϊνούς θαμνότοπους και πρόσεχε συγχρόνως να μην πνίξει το βρέφος και να προσπαθήσει να χώσει τις αποπροσανατολισμένες κατσίκες μέσα από μια τρύπα σε έναν φράχτη που ανοιγόταν σε κάποιο χωράφι. “Ω”, σκέφτηκα. Αυτόν περίμεναν. Εκείνος μου φώναζε ασταμάτητα και, παρ’όλο που προσπάθησα να ζητήσω συγγνώμη υψώνοντας τους ώμους και σηκώνοντας τα χέρια μου «Συγγνώμην», δεν έδειξε καμιά κατανόηση. Καθώς άρχισα σιγά σιγά να απομακρύνομαι, μου χτύπησε το αυτοκίνητο δυνατά, δύο φορές, με την γκλίτσα του και άρχισε να με κυνηγάει πάνω στο δρόμο, εγκαταλείποντας το βρέφος, ουρλιάζοντας συνέχεια ότι θέλει να με καταχεριάσει μέχρι θανάτου. Το γεγονός ότι το παρμπρίζ μου έμοιαζε τώρα πια με ιστό αράχνης από τα ραγίσματα και εκείνος κέρδιζε συνέχεια έδαφος με έκανε να πατήσω πιο δυνατά το πεντάλ μέχρι που τελικά εγκατέλειψε την καταδίωξη. Πολλά είναι τα μαθήματα που μπορεί να μάθει κανείς από αυτά. Ίσως το πρώτο να είναι να μην πατάς ποτέ την κόρνα μπηπ-μπηπ μπροστά σε ένα μικρό κοπάδι από κατσίκες αν δεν έχεις ανοιχτό ορίζοντα προς όλες τις κατευθύνσεις.   Μετάφραση : Βίκυ Κυριαζή