Ἐχω μιλήσει κι ἄλλοτε γιὰ τὴν τύχη ποὺ εἶχαν τὰ γράμματα  τοῦ ἑτέρου Ἁγίου ἀνδρὸς τῆς νήσου Σκιαθου, τοῦ Ἀλεξανδρου Μωραϊτίδη. Ὡστόσο, κάθε τόσο, ὅλο καὶ μᾶς φανερώνονται κάποιες ἀπό τὶς σκόρπιες του ἐπιστολἐς,  ποὺ ὑπάρχουν ἐδῶ κι ἐκεῖ. Καλὸ δὲ θὰ εἶναι κάποτε νὰ βρεθεῖ ἕνας φιλότιμος καὶ φιλοθεος ἐκδότης ποὺ θὰ συμμαζέψει αὐτὸν τὸν θησαυρὸ τῶν ἁγιασμένων, ὄντως, γραμμάτων τοῦ ἐναρέτου Σκιαθίτη λογίου, ὥστε νὰ σωθοῦν ἀλλὰ καὶ εἶναι στεγασμένα, ὅπως καὶ τοῦ Παπαδιαμαντη  σὲ ἕναν τόμο Ἕνα, λοιπόν, ἄγνωστο γράμμα τοῦ ἐπίσης λησμονημένου Μωραϊτίδη εἶναι κι αὐτὸ ποὺ παρουσιάζεται στὴ συνέχεια, μὲ τὰ ἀπαραίτητα σχόλια . 20 Σεπτεμβρίου 1916 Περιπόθητη ἐν Χ(ριστ)ῷ ἀδελφή μου/Βοήθεια ὁ Ἅγιος Εὐστάθιος νὰ μᾶς/χαρίζῃ τὴν ὑπεράνθρωπον ὑπομονήν του ἧς/  ἐγὼ μάλιστα ἔχω μεγίστην ἀναγκην/Μετὰ τὴν Θ(είαν) Λειτουργίαν ἐκάθησα καὶ/ἀντέγραψα μερικὰ τροπάρια. Ἕνα/ταχέως ἔχετε καθὼς/ἕνα ἐκλεκτὸν δῶρον/κ(αὶ) ψάλητε, εὐφρανθῆτε. /Ἐδῶ πλέον ἐπεσκίασεν /ἡ χάρις τῆς Παναχράντου/Γοργοϋπηκόου χάριν/τῆς ἀρετῆς τοῦ αἰτήσαντος/ταῦτα πατρὸς Φιλοθέου κ(αὶ) θαρρῶ ὅτι ἰκανῶς/ δὲν ἔχουν. Δέεσθε δὲ/ ὑπὲρ ἐμοῦ ἵνα ταχέως/καταπάύσω εἰς τινα λι/μένα σωτήριον κ(αὶ) μὴ /περιπλανῶμαι/Α[λέξανδρος] Μ[ωραϊτίδης] Τὸ καλοκαίρι τοῦ 1916, λοιπόν, ὁ Μωραϊτίδης βρίσκεται στὴ Σκιάθο. Μεταξὺ δὲ τῶν πρόσώπων, μὲ τὰ ὁποία διατηρεῖ ἀλληλογραφία εἶναι κι ἡ πνευματική του ἀδελφή Θεοδώρα Καρδίτση, δόκιμη μοναχὴ στὴν ῾ μονὴ Κεχροβουνίου τῆς Τήνου-ἀργότερα μοναχὴ Θεοδώρα. Ἄς μὴ λησμονοῦμε δέ, πὼς λίγα χρόνια πρίν, καὶ συγκεκριμένα τὸ 1914,  εἶχε κοιμηθεῖ κι ἡ σύζυγος τοῦ Μωραϊτίδη Ἀθανασία μοναχή (κατὰ κόσμον Βασιλικὴ Φουλάκη) κι άδελφὴ τῆς μονῆς τοῦ Κεχροβουνίου. Καταλαβάινουμε, λοιπόν, πὼς δικαιολογεῖται  κι αὐτὸς ὁ πνευματικὸς δεσμὸς τοῦ Μωραϊτίδη μὲ τὸ τηνιακὸ μοναστήρι. Ἀπὸ τὴν πατρίδα του  τὴ Σκιάθο ποὺ βρίσκεται ὁ Μωραϊτίδης στέλνει στὴ Θεοδώρα τὸ γράμμα αὐτό, τὸ ὁποῖο συνοδεύει κι ἕνα τροπάριο πρὸς τιμὴν τοῦ Ἁγίου Εὐσταθίου, τὸ ὁποῖο ἀσφαλῶς ἐκεῖ συνέθεσε . Εἶναι δὲ τὸ παρακάτω τροπάριο. « β΄ Τροπάριον τῶν αἴνων. Ὁ ἐξ ὑψίστου κληθείς. [Ἦχος  ] Ὁ τῶν εἰδώλων τὴν πλάνην ἀπελέγξας καὶ τούτων τὰ ἔνεδρα/καταστρεψάμενος , πρὸς τοὺς τυράννους ἐκέκραγεν θανεῖν/αἸροῦμαι, ἵνα  καὶ ζήσω ζωὴν ἀθάνατον, ταῖς θείαις δυνάμεσι/ συναυλιζόμενος, καὶ τοῖς χοροῖς τῶν ἑκάστοτε μαρτυρη/σάντων , ἔνθα καὶ ὄψομιαι τηλαυγέστερον, τῶν ἐφετῶν μοι τὸ πο/θούμενον, τὸν Δεσπότην Χριστὸν τὸν Θεὸν ἡμῶν, τῶν Μαρτύ/ρων τὴν δόξαν κ(αὶ) ἰατήρα τῶν ψυχῶν ἡμῶν». Παράλληλα, μέσα στὰ γραφόμενα τοῦ Μωραϊτίδη  γίνεται λόγος γιὰ τὴ σύνθεση τῆς Ἀκολουθίας τῆς Παναγίας τῆς Γοργοϋπηκόου, τὴν ὁποία τοῦ ζήτησε ὁ ὁσιακῆς βιοτῆς καὶ τελειώσεως Γέρων Φιλόθεος Ζερβᾶκος,ἀπὸ τὴ μονὴ τῆς Λογγοβάρδας τῆς Πάρου. Γιὰ ἐνημέρωση τοῦ ἀναγνώστη ἀναφέρεται ἐδῶ πὼς οἱ Ἀκολουθίες αὐτές, τόσο δηλαδή τοῦ Ἁγιου Εὐσταθίου, ὅσο καὶ τῆς Παναγίας τῆς Γοργοϋπηκόου ἔχουν ἐκδοθεῖ ἀπὸ τὸν λόγιο Ἀρχιμανδρίτη π. Ἠλία Μαστρογιαννόπουλο. π. κ. ν. καλλιανός υ. γ. Ἡ φωτ. Ποὺ παρατίθεται εἰκονίζει τὸ ἱερὸ Βῆμα, καὶ συγκεκριμένα τὴν Ἱ. Πρόθεση τοῦ Καθολικοῦ τῆς Ἱ. Μ. Κεχρουβουνίου τῆς νήσου Τήνου. Ἄν δὲ τὴν  προσέξουμε καλύτερα,  μεταξὺ τῶν ὀνομάτων ποὺ ἀναφέρονται στὴν ἀκριβῶς δίπλα ἀπὸ τὸν Ἐπίσκοπο μαρμάρινη πλάκα, ὅπου ἀναφράφονται τὰ ὀνοματα  τῶν Εὐεργετῶν τῆς Μονῆς, διακρίνουμε καὶ τὰ ὀνόματα τῶν Μοναχῶν Θεοδοσίας ( κατὰ κόσμον Θεοδώρας) καὶ τῶν πνευμματικῶν της ἀδελφῶν Ἀθανασίας Μοναχῆς( κατὰ κόσμον Βασιλικῆς, συζύγου τοῦ Ἀλ. Μωραϊτίδη( καὶ τοῦ γνωστοῦ μας Ἀνδρονίκου Μοναχοῦ  (κατὰ κόσον Ἀλ. Δ. Μωραϊτίδη). Εὐχῆς ἔργον θὰ ἦταν, λοιπόν,  νὰ βρεθεῖ κάποιος φιλότιμος ἐρευνητής, ὥστε νὰ μᾶς προσφέει μιὰ μελέτη μὲ τὶς βαθύτερες σχέσεις τοῦ Μωραϊτίδη μὲ τὴν ἐν λόγῳ Μονή. Φρονῶ, πὼς κάποιες εἰκόνες της θὰ ἔχουν τὴν ἀφιέρωση τῶν ὡς ἄνω ὁσιακῶς τελειωθέντων Μοναχῶν)