Ούτε στην Ευαγγελίστρια, ούτε στην Παναγίτσα του Πυργί ή Καρδάση που επίσης γιορτάζουν… Αλλά…εκεί… «ανάμεσα εἰς συντρίμματα καὶ ἐρείπια, λείψανα παλαιᾶς κατοικίας ἀνθρώπων ἐν μέσῳ ἀγριοσυκῶν, μορεῶν μὲ ἐρυθροὺς καρπούς, εἰς ἔρημον τόπον, ἀπόκρημνον ἀκτὴν…, ὅπου τὴν νύκτα ἑπόμενον ἦτο νὰ βγαίνουν καὶ πολλὰ φαντάσματα, εἴδωλα ψυχῶν κουρασμένων, σκιαὶ ἐπιστρέφουσαι, καθὼς λέγουν, ἀπὸ τὸν ἀσφοδελὸν λειμῶνα, …ἐκεῖ ανάμεσα ἐσώζετο ἀκόμη ὁ ναΐσκος τῆς Παναγίας τῆς Πρέκλας». * Εκεί… μετά «τοῦ γέροντος Φραγκούλα. Του ἀξιότιμου πρεσβύτη, φέροντος ὅλα τὰ ἐξωτερικὰ γνωρίσματα προεστοῦ, ὡραῖον φέσι τοῦ Τουνεζίου, ἐπανωβράκι τσόχινον, ζώνην πλατεῖαν κεντητήν, μακρὰν τσιμπούκαν μὲ ἠλέκτρινον μαμέν, καὶ κρατούντος μὲ τὴν ἀριστερὰν ἠλέκτρινον μακρὸν κομβολόγιον, (ο οποίος) δὲν ἦτο καὶ πολὺ γέρων, ὣς πενηνταπέντε χρόνων ἄνθρωπος.» Εκεί όπου… «ἐκάθητο μόνος, ὁλομόναχος, ἔξω τοῦ ναΐσκου, εἰς τὸ προαύλιον, ἔμπροσθεν τῆς καλύβης τὴν ὁποίαν εἶχε κτίσει, ἐκάπνιζε τὸ τσιμπούκι του, κ᾿ ἐρρέμβαζεν. Ὁ καπνὸς ἀπὸ τὸν λουλὰν ἀνέθρῳσκε καὶ ἀνέβαινεν εἰς κυανοῦς κύκλους εἰς τὸ κενόν, καὶ οἱ λογισμοὶ τοῦ ἀνθρώπου ἐφαίνοντο νὰ παρακολουθοῦν τοὺς κύκλους τοῦ καπνοῦ, καὶ νὰ χάνωνται μετ᾿ αὐτῶν εἰς τὸ ἀχανές, τὸ ἄπειρον. Τί ἐσκέπτετο;» «Βεβαίως, τὴν σύζυγόν του, μὲ τὴν ὁποίαν ἦσαν εἰς διάστασιν, καὶ τὰ τέκνα του, τὰ ὁποῖα σπανίως ἔβλεπεν.». Ασφαλώς την περιουσία του που ναυάγησε, μα προπαντός, «ἐθρήνει τὴν σκληρὰν ἀπώλειαν τῆς κορασίδος, τὴν ὁποίαν εἰς τὸν ἄλλον κόσμον ἤλπιζε μόνον νὰ ἐπανεύρῃ… Εκεί λοιπόν, έψαχνε «ἀναψυχὴν καὶ παραμυθίαν…» Εκεί εις το βράχο, μεταξύ ουρανού και θαλάσσης, να ρεμβάζεις, να κοιτάς της νυκτός το κενό χωρίς να βλέπεις… *Το Θεοτοκωνύμιο «Πρέκλα» που συναντάμε στο ερειπωμένο ναίδριο στο Κάστρο της Σκιάθου - ανάμεσα στο ναό του Χριστού και στο Τζαμί-, είναι απ’ τα πιο σπάνια μεταξύ των 500 που αποδίδονται στην Παναγία στον ελλαδικό χώρο. Το όνομα προέρχεται πιθανώς από τη λατινική λέξη preclarus (υπερένδοξος), όπως διαβάζουμε στο λεύκωμα «το Κάστρο της Σκιάθου, η μεσαιωνική πολιτεία (1350-1829)» Από το εκκλησάκι αυτό σώζονται μόνο η εικόνα της Κοιμήσεως που φέρει χρονολογία (1653) και ένα τμήμα από το κοσμήτη με χρονολογία (1676), τα οποία φυλάσσονται στη Μητρόπολη των Τριών Ιεραρχών. Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας οι Παρακλήσεις του Δεκαπενταύγουστου τελούνταν σ’ αυτόν τον ναό και εδώ έρχονταν όλοι οι Καστρινοί. Ο ναός λοιπόν πανηγύριζε στη Κοίμηση της Θεοτόκου αλλά στις ημέρες μας καθιερώθηκε να λειτουργείται την Κυριακή μετά την 15η Αυγούστου.