Κλασική και φυσικά πανέμορφη, η BMW R50 που κυκλοφορεί ο Κώστας Μπαλαλάς στην Αλόννησο, κλέβει τα βλέμματα. Η μοτοσικλέτα, η οποία κατασκευάστηκε το μακρινό 1957, περιήλθε στην ιδιοκτησία του πριν από πέντε χρόνια. Λάτρης των δύο τροχών, με ιδιαίτερη προτίμηση στα κλασικά μοντέλα, απολαμβάνει την οδήγησή τους και δεν κρύβει πως αρέσκεται στις… vintage εμφανίσεις. Η αγάπη του για οτιδήποτε παλιό αντανακλά και τον χαρακτήρα του, ενώ το rock παρουσιαστικό που έχει υιοθετήσει πολλά χρόνια τώρα, συμπληρώνουν την εικόνα του 42χρονου Αλοννησιώτη, ο οποίος έχει δει το όνομά του να ταξιδεύει εκτός ελληνικών συνόρων για τα χειροποίητα ντραμς που κατασκευάζει στο εργαστήριό του. Το μεγαλύτερο μέρος από τα κρουστά που φέρουν την υπογραφή του καταλήγουν σε επαγγελματίες μουσικούς στις ΗΠΑ και τη Μεγάλη Βρετανία. Ανάμεσα στους πελάτες του Κώστα Μπαλαλά, ξεχωρίζει το όνομα του ντράμερ της φημισμένης ροκ μπάντας των Waterboys, Ralph Salmins, ο οποίος διαθέτει βίλα στην Αλόννησο, όντας γοητευμένος από την ομορφιά του νησιού των Βορείων Σποράδων. Αυτός ο cool τύπος, ο οποίος στο επάγγελμά του είναι υδραυλικός, στον ελεύθερο χρόνο του φροντίζει να παίζει μουσική με τη μπάντα του - φυσικά ντραμς, τι άλλο; - στο στούντιο «Ταραξίας» που έχει στήσει στον δρόμο προς το Παλιό Χωριό της Αλοννήσου. Σ’ αυτόν τον ιδιαίτερο χώρο που μοιράζεται με άλλους τέσσερις συντοπίτες του, ο Κώστας Μπαλαλάς, ο οποίος αποπνέει την αίσθηση του «αιώνιου εφήβου» για όσους τον γνωρίζουν καλύτερα, βρίσκει μία ακόμη διέξοδο έκφρασης παίζοντας τα τύμπανα που κατασκευάζει και φέρουν την επωνυμία «Ikion Custom Drums». [caption id="attachment_127346" align="alignnone" width="1974"] Η BMW R50 που έχει στην κατοχή του ο Κώστας Μπαλαλάς, μαγνητίζει τα βλέμματα στον δρόμο[/caption] Οπαδός του vintage O Κώστας Μπαλαλάς μίλησε στο Skiathoslife.gr για τα μοναδικά μουσικά όργανα που κατασκευάζει, αν και η συζήτηση μαζί του ξεκίνησε για τη λατρεία του γύρω από τα vintage αντικείμενα και ιδιαίτερα τις κλασικές μοτοσικλέτες που διατηρεί στη συλλογή του. «Είναι ο πέμπτος χρόνος που έχω την BMW. Δεν έχω αλλάξει πολλά πράγματα στη μηχανή, έτσι όπως την πήρα από τον προηγούμενο ιδιοκτήτη της, παρά μόνο κάποια αξεσουάρ αντικατέστησα. Μηχανές έχω άλλες δύο. Μία γερμανική NSU του 1954 που θέλει ανακατασκευή και μία Royal Enfield, την οποία έχω αναπαλαιώσει, αλλά τώρα είναι στο γκαράζ, γιατί έχω «κολλήσει» με την BMW. Δεν συγκρίνεται η αίσθηση να κυκλοφορείς με τέτοια μηχανή. Πριν λίγες ημέρες ταξίδεψα μέχρι την Εύβοια, στην πανελλήνια συνάντηση μοτοσικλετιστών», είπε, ενώ έπειτα παραδέχθηκε πως δεν μπορεί να αντισταθεί στα… ρετρό αντικείμενα: «Οτιδήποτε παλιό βρω, θα το μαζέψω. Από παλιές πυξίδες, μέχρι ό,τι βάλει ο νους σου. Για παράδειγμα, στο ηχοσύστημα που υπάρχει στο σπίτι μου, είναι συνδεδεμένο ένα πικάπ του 1967. Αν και διαθέτω και πιο σύγχρονο, προτιμώ να ακούω μουσική από το παλιότερο». [caption id="attachment_127347" align="alignnone" width="604"] Μία γερμανική NSU του 1954 κοσμεί επίσης τη συλλογή του 42χρονου οργανοποιού[/caption] Η ταμπέλα του «ροκά υδραυλικού» Στο παρελθόν ο νησιώτης οργανοποιός έχει δώσει αρκετές συνεντεύξεις για τη δουλειά του στην «Ikion Custom Drums», με τον Τύπο να του προσδίδει τον χαρακτηρισμό του… ροκά υδραυλικού. Όχι άδικα, πάντως, αφού μια ζωή τα ακούσματα που είχε, ήταν εφάμιλλα του rock attitude που κουβαλάει από τα εφηβικά του χρόνια. «Για το παρατσούκλι που μου «κόλλησαν», τι να πω; Μάλλον φταίει το παρουσιαστικό μου και τα μακριά μαλλιά, που τα έχω αφήσει από την εποχή που απολύθηκα από στρατιώτης. Θυμάμαι που μίλησα στην ΕΡΤ, σε μία εκπομπή που παρουσίαζε η Ίνα Ταράντου και με ρώτησαν τι μουσική ακούω. Φυσικά απάντησα rock. Τους ζήτησα να παίξουν στον «αέρα» το «Celebration» και μου το έκαναν το χατίρι. Μια φορά, πάντως, ποδοσφαιριστής ήθελα να γίνω στα νιάτα μου», παραδέχθηκε γελώντας και συμπλήρωσε: «Μου άρεσαν τα υδραυλικά, είχα κι έναν φίλο που ασχολούνταν κι έτσι συνέχισα σ’ αυτό το επάγγελμα. Στα δεκαπέντε χρόνια μου, με το που τελείωσα το Γυμνάσιο, άφησα την Αλόννησο και εγκαταστάθηκα στον Βόλο. Ήθελα να κάνω καριέρα ποδοσφαιριστή και ακολούθησα τα βήματα του κατά τέσσερα χρόνια μεγαλύτερου αδελφού μου. Τότε έπαιξα στους ερασιτέχνες του Ολυμπιακού Βόλου και τον Τοξότη. Όμως, τα χρόνια εκείνα ήταν δύσκολα για τον Ολυμπιακό και τα παράτησα». Πάθος για τη μουσική Το διάστημα της παραμονής του στον Βόλο, ο Κώστας Μπαλαλάς έκανε επίσης μαθήματα μουσικής στον Δήμο Βόλου. Άλλωστε, το «μικρόβιο» είχε εισχωρήσει ήδη μέσα του: «Κάποτε ο αδελφός μου είχε πάρει μία ηλεκτρική κιθάρα και τη «γρατζούναγα». Όμως, όταν πήρα την απόφαση να παίξω μουσική, διάλεξα άλλο όργανο. Είπα ότι θα παίξω ντραμς και συνεχίζω μέχρι σήμερα. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, σε ηλικία δεκατριών ετών για την ακρίβεια, μαζί με έναν φίλο μου, τον Νικόλα Αγάλου, με τον οποίο είμαστε γείτονες στο Ρουσούμ, ξεκινήσαμε μαζί μια μπάντα. Προερχόταν από μουσική οικογένεια, μια και ο πατέρας του είναι γνωστός οργανοπαίκτης στο νησί. Ο Νικόλας έπαιζε κιθάρα κι εγώ που ήθελα ντραμς, έπρεπε να αυτοσχεδιάσω. Τι έκανα; Πήρα τα τάπερ της μάνας μου, ένα ταψί για πιατίνι, κι έτσι ξεκινήσαμε. Παίζαμε σ’ ένα από τα δωμάτια που νοικιάζουμε σε τουρίστες τα καλοκαίρια. Κουβαλήσαμε και δυο ενισχυτές του πατέρα του στο δωμάτιο. Έναν του 1967 κι έναν του 1970, τους οποίους έχουμε ακόμη και παίζουμε. Ξεκινούσαμε στις έντεκα το πρωί και βγαίναμε από το δωμάτιο μετά τα μεσάνυχτα. Όλη την ημέρα, ελληνικό ροκ παίζαμε. Κατσιμιχαίους, Τρύπες, Σιδηρόπουλο, Υπόγεια Ρεύματα και τα σχετικά. Στη συνέχεια προστέθηκαν και άλλα παιδιά στη μπάντα, ενώ κατά διαστήματα είχαμε και πολλούς ξένους. Κυρίως τουρίστες που έρχονταν στην Αλόννησο για διακοπές, μάθαιναν ότι έχουμε live και έβγαιναν μαζί μας στη σκηνή». [caption id="attachment_127345" align="alignnone" width="1496"] Στο στούντιο «Ταραξίας» ροκάρει η μπάντα που έχει σχηματιστεί στο νησί της Αλοννήσου[/caption] Η ενασχόλησή του με τη μουσική μοιάζει να είναι η μοναδική… σταθερά στα χόμπι του Κώστα Μπαλαλά, ο οποίος τόνισε: «Η μπάντα υπάρχει μέχρι σήμερα, αν και όλα αυτά τα χρόνια πέρασαν πολλοί και διάφοροι. Σήμερα είμαστε πέντε άτομα. Σταθεροί θεωρούμαστε ο Γιώργος Στρουφλιώτης, ο οποίος είναι ταμίας στον Δήμο Αλοννήσου κι εγώ. Ο Γιώργος είναι αυτοδίδακτος, έμαθε να παίζει μπάσο μόνος του πριν έξι - επτά χρόνια. Κοντά μας είναι και ο  Κώστας Αγάλου, αδελφός του Νίκου που δεν ασχολείται πλέον. Αυτός τραγουδάει και παίζει κιθάρα, ενώ στο συγκρότημα είναι επίσης ο Δημήτρης Βλάικος και ο Απόστολος Αναγνώστου. Το στέκι μας είναι ο «Ταραξίας». Έτσι έχουμε ονομάσει τον μόνιμο χώρο που διαθέτουμε και μας τον έχει παραχωρήσει δωρεάν ο Αδάμ Αλεξανιάν, να ‘ναι καλά. Το στούντιο βρίσκεται στον δρόμο προς το Παλιό Χωριό. Το έχουμε διαμορφώσει με τέτοιον τρόπο, ώστε όποιος μπαίνει μέσα, νομίζει ότι βρίσκεται σε club». [caption id="attachment_127343" align="alignnone" width="1176"] Τα καλαίσθητα κρουστά του Αλοννησιώτη χομπίστα έχουν αποκτήσει φανατικούς φίλους ανά τον κόσμο[/caption] Αυτοδίδακτος, πλην περιζήτητος οργανοποιός Το 2012 έμελλε να είναι η χρονιά, που ο Κώστας Μπαλαλάς άρχισε να ασχολείται με την κατασκευή κρουστών. Γυρίζοντας πίσω τον χρόνο, θυμήθηκε το πώς ξεκίνησαν όλα: «Μια μέρα παρακολούθησα ένα βίντεο στο YouTube, με έναν Κινέζο που έφτιαχνε χειροποίητα τύμπανα. Μου κίνησε το ενδιαφέρον εξ αρχής. Εντυπωσιάστηκα τόσο πολύ, που την επόμενη ημέρα, πήρα εργαλεία και επισκέφτηκα έναν φίλο ξυλουργό, τον Δημήτρη Αλεξίου, ο οποίος μένει απέναντι από το σπίτι μου. Είδα πώς το έκανε και αποφάσισα να δοκιμάσω μόνος μου. Ανέβασα φωτογραφίες στον λογαριασμό μου στο Facebook, τις είδε κάποιος από Αθήνα και έτσι προέκυψε. Από τον έναν στον άλλο. Δεν είναι η δεύτερη δουλειά μου. Παίρνω παραγγελίες όποτε θέλω, θα φτιάξω όσα μπορώ να φτιάξω. Αυτό είναι το χόμπι μου. Μπορεί σε  δύο - τρία χρόνια να σταματήσω. Στην αρχή, ξεκίνησα να φτιάξω ένα ταμπούρο για μένα. Δεν σκεφτόμουν τότε ότι θα πουλούσα». Ο ήχος από τα χειροποίητα τύμπανα που φτιάχνει, είναι ευκρινέστερος από εκείνον των τυποποιημένων κρουστών που κυριαρχούν στο εμπόριο και η αναγνώριση από επαγγελματίες μουσικούς δεν άργησε να έρθει. «Έχω στείλει όργανα σε πολλές χώρες του εξωτερικού. Για παράδειγμα, στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, στη Σουηδία και στην Ιταλία. Τα 2/3 της παραγωγής της τελευταίας τριετίας καταλήγουν στις ΗΠΑ και την Αγγλία. Πρόκειται για δύο χώρες που εκτιμάνε πολύ το χειροποίητο όργανο. Ακριβώς το αντίθετο από αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα. Για την προτίμηση που δείχνει ο κόσμος, έχω την αίσθηση ότι πάνω απ’ όλα μετράει η μέθοδος κατασκευής που χρησιμοποιώ. Οι εταιρείες φτιάχνουν τύμπανα με καπλαμάδες. Με επτά, οκτώ φύλλα, και ούτω καθεξής. Εγώ που δουλεύω με μασίφ ξύλο, χρησιμοποιώ τη μέθοδο stave. Τα τύμπανα stave έχουν σχεδιαστεί ειδικά για να αντηχούν και να δονούνται όσο το δυνατόν πιο φυσικά και διαφέρουν από τα τυποποιημένα κελύφη στα τύμπανα. Έπειτα είναι και τα ξύλα που έχω στη διάθεσή μου. Χρησιμοποιώ ελιά, πουρνάρι και σφένδαμο. Ντόπια ξύλα. Από Αλόννησο, αλλά και από Σκόπελο μου στέλνουν. Ούτως ή άλλως, ενδείκνυται η ξυλεία». [caption id="attachment_127348" align="alignnone" width="1235"] Κάθε όργανο για να ολοκληρωθεί, απαιτεί πολυήμερη προετοιμασία[/caption] Διάσημοι πελάτες τον εμπιστεύονται Ως ελάχιστη ανταμοιβή για τις… ατελείωτες ώρες που ξοδεύει καθημερινά στο εργαστήριο του, ο Κώστας Μπαλαλάς δεν έχει σταματήσει να εισπράττει θετικά σχόλια για τα τύμπανα «Ikion Custom Drums»: «Διατηρώ επαφή με όσους με προτιμούν και χαίρομαι αφάνταστα, όταν ακούω στην άλλη άκρη της γραμμής να με ευχαριστούν. Με όλους έχω προσωπική επαφή. Ακόμη και με όσους αγοράζουν από ΗΠΑ. Μια φορά ένας Αμερικάνος, πήρε ένα δικό μου ταμπούρο που είχα πουλήσει παλιότερα εκεί. Ο τύπος είναι επαγγελματίας ντράμερ. Έχει και δικό του στούντιο, το Drum Star. Μιλήσαμε και μου ζήτησε να του στείλω ένα ακόμη και έτσι ξεκίνησαν οι περισσότερες παραγγελίες από το εξωτερικό. Επίσης, στην Αγγλία έχω τον  ντράμερ των Waterboys, τον Ralph Salmins, ο οποίος έχει βίλα στην Αλόννησο και έχει παίξει με τον Robbie Williams και τον Βαν Μόρισον. Μέσω του Ralph ένα δικό μου ταμπούρο έχει φτάσει μέχρι το Abbey Road. Μιλάμε για το Νο1 στούντιο στον κόσμο για ηχογράφηση, το οποίο στο παρελθόν φιλοξένησε μέχρι τους Beatles και τους Pink Floyd».