Συνεχίζουμε οι προβολές της ΕΘΟΣ Τάκης Μόσχος, με το εμβληματικό αριστούργημα «Oldboy» (2003) που προκάλεσε κατακλυσμό την πρώτη φορά που προβλήθηκε και αύξησε το ενδιαφέρον του κοινού για το κορεάτικο σινεμά. Μία ασιατική ταινία – τράνταγμα αδρεναλίνης που το Χόλυγουντ μόνο να ονειρευτεί μπορεί! Μετά από 20 χρόνια δεν «έχει ούτε μια ρυτίδα», παραμένοντας ένα σοκαριστικό υπαρξιακό θρίλερ, που βλέπεται με την ίδια αγωνία ξανά και ξανά…

Ο κεντρικός ήρωας (Ο Ντε-Σου) φυλακίζεται - αγνοώντας την αιτία - σε μια ιδιότυπη φυλακή για 15 ολόκληρα χρόνια. Χωρίς παράθυρα, φως και ανθρώπινη επαφή, με μοναδική συντροφιά του μια τηλεόραση που παίζει 24 ώρες το 24ωρο. Στα χρόνια αυτά, ο ήρωας παρακολουθεί στην τηλεόραση την πτώση των Δίδυμων Πύργων, τον θάνατο της πριγκίπισσας Diana, αλλά και την ψευδή κατηγορία για το φόνο της γυναίκας του και την εξαφάνισή του. Αυτή η δεκαπενταετία συμβολίζει την κατάσταση του σύγχρονου ανθρώπου που αποτελεί τον «μαρμαρωμένο» τηλεθεατή που μοιάζει αποκομμένος τελείως από τον έξω κόσμο.

Σε ημιπαράφρονα κατάσταση, βγαίνει απροσδόκητα από τον παράλογο αυτό εφιάλτη και έχει μόνο πέντε μέρες στη διάθεσή του για να μάθει την αιτία του εγκλεισμού του. Τελικά, όταν θύμα και δράστης ανταμώσουν, θα αποκαλυφθεί πως ήρθαν πρόσωπο με πρόσωπο, ακριβώς γιατί διακατέχονται από το ίδιο συναίσθημα: την αρχέγονη εκδίκηση!

Είναι πιθανό ωστόσο η εκδίκηση να επανεμφανίζεται με την δικαιολογία της απονομής δικαιοσύνης; Σε μία τέτοια περίπτωση, ο άνθρωπος που εκδικείται ενδέχεται να νιώθει ευχαρίστηση για το αιμοχαρές μακελειό που διαπράττει;

Φέρνοντας το πνεύμα της αρχαιοελληνικής τραγωδίας στη σύγχρονη Σεούλ, ο σκηνοθέτης της ταινίας Τσαν – Γουκ Παρκ μας μεταφέρει σ’ ένα κλειστοφοβικό καφκικό κόσμο που κανείς δεν θα ήθελε να ζήσει. Τα πάντα βρίσκονται στη διαπασών και η υπερβολή είναι διάχυτη, ακόμα και στην αιματηρή βία. Την ίδια στιγμή όμως που συντελείται ένα αποτρόπαιο έγκλημα, ο θεατής δεν εστιάζει τόσο στην ανελέητη πράξη καθαυτή αλλά εμβαθύνει στην κορύφωση των συναισθημάτων που προκύπτουν σχεδόν νομοτελειακά.

Σε αντίθεση όμως με την αρχαιοελληνική τραγωδία, εδώ δεν υπάρχει «από μηχανής θεός» για να δώσει λύση. Τα ταπεινά ένστικτα του ανθρώπου δεν γνωρίζουν όρια και μας μεταμορφώνουν στο πιο αδίστακτο ζώο του πλανήτη. Όλοι είμαστε τραγικοί ήρωες, όλοι είμαστε εν δυνάμει κτήνη. Αν δεν είναι κάτι το Oldboy, αυτό είναι μία «ήρεμη ξεκούραση»…