Είναι η εποχή που γίνεται ο απολογισμός της χρονιάς, όπου αναμετρώμαστε με τον εαυτό μας, τις υποσχέσεις που του δώσαμε, ποιές τηρήθηκαν, ποιές αμελήθηκαν ηθελημένα ή λόγω έλλειψης χρόνου ή καταστάσεων, ποιές θα πραγματοποιηθούν στην νέα χρονιά, τί διδαχθήκαμε, τί διδάξαμε, το ισοζύγιο των πράξεών μας, των συναισθημάτων μας, των επιλογών μας, της αλήθειας μας και των λαθών μας.

Οι εποχές εναλλάσσονται, οι μήνες κυλούν, οι μέρες φεύγουν σαν ταξιδιάρικα πουλιά και μας μένουν μονάχα οι στιγμές της χρονιάς που μας αιχμαλώτισαν, άλλες φωτεινές και αλησμόνητες, άλλες ξεθωριασμένες από το διάβα του χρόνου και της λησμονιάς, άλλες ξεβαμμένες από την επίπλαστη λάμψη που ξέφτισε.

Το ημερολόγιο της ζωής μας γέμισε με εικόνες μιας ακόμη χρονιάς, φωτογραφικές μνήμες, υποχρεώσεις, καθήκοντα, ανάπαυλα, ταξίδια, ονειροπόληση, αναπόληση, προσγείωση, δημιουργίες, χαρές, επιδοκιμασίες και αποδοκιμασίες, γνώσεις και πνευματικές απολαβές, επιτυχίες
και αποτυχίες, υλική εξάρτηση και αποδόμηση, όλα γρανάζια της καθημερινότητας που κυλά άλλοτε αβίαστα και γλυκά, όταν η αλυσίδα είναι γρασαρισμένη, άλλοτε με κίνδυνο κοπής όταν το γράσο έχει πλέον στεγνώσει γιατί την έχουμε παρατήσει και έχουμε παραιτηθεί.

Το κίνητρο είναι στο μυαλό, στην πίστη, στη θετική σκέψη, οι λευκές σελίδες της νέας χρονιάς να γεμίσουν με χρώματα, ήχους, εικόνες που θα συνθέσουν έναν νέο πίνακα ζωγραφικής με χιλιάδες λεπτομέρειες που θα συμπληρώνονται κάθε στιγμή και κάθε λεπτό από τις σκέψεις μας, τις ενέργειές μας και τις αποφάσεις μας, ώστε κάθε νέος πίνακας να είναι καλύτερος, πιο σταθερός, πιο στιβαρός από τον προηγούμενο, να λιγοστεύει το γκρίζο που θα δείχνει τα λάθη, να περισσεύει το φως που θα δείχνει το σωστό φωτεινό μονοπάτι με τα μυρωμένα ρόδα, όπου τα αγκάθια θα είναι τα σκαλάκια για να αναρρηχηθούμε να φθάσουμε στην κορυφή να ξαποστάσουμε στα απαλά πέταλα, μαγεμένοι από την ευωδιά των ρόδων που λαξεύουν τις αισθήσεις, τις λειαίνουν, τις ξυπνούν, με εγρήγορση να αναποκριθούν στο κάλεσμα της νέας μέρας.

Κάθε νέα μέρα που ξημερώνει είναι ένα δώρο μοναδικό που μας προσφέρεται και οφείλουμε ευγνώμονες να το εκτιμήσουμε και να το προφυλάξουμε, προσέχοντας τον εαυτό μας και τους άλλους. Κάθε νέα μέρα έχει το δικό της μήνυμα και ξεχωριστό αποτύπωμα στη ζωή μας, στην υγεία μας, στις σκέψεις μας. Είναι χρέος μας να διαφυλάξουμε και να προστατεύσουμε αυτό το δώρο, ώστε όποτε κάνουμε απολογισμό –στα γενέθλιά μας, στην αλλαγή της χρονιάς, σε κάποιο σημαντικό γεγονός– να μην έχουν μείνει στο σακούλι των στιγμών απωθημένα, οφειλές προς τον εαυτό μας, την υγεία μας, τις δημιουργίες μας, τους δικούς μας ανθρώπους.
Στο καμπανάκι του μυαλού μας ας έχουμε έναν προειδοποιητικό ήχο που θα μας συνεφέρει και θα μας αποτρέπει από άσκοπη χρήση δυνάμεων και δυνατοτήτων. Στο κατώφλι της κάθε νέας μέρας σκουπίζουμε τις παλιές σκέψεις μας που καθαρές δρασκελίζουν την είσοδο και αναρριχώνται αγόγγυστα και ευέλικτα στα 24 σκαλιά της μέρας.

Είναι οι ημέρες που ζυγίζουμε στην πλάστιγγα της ζωής τα καλά ή κακά που η χρονιά μας έφερε, τις ελπίδες, τις ευκαιρίες που ήρθαν στο κατώφλι μας κι εμείς δεν τις καλωσορίσαμε, τις στεναχώριες που γευθήκαμε, την εμπειρίες που αποκτήσαμε. Τί πραγματοποιήσαμε, τί δεν
πραγματοποιήσαμε, τί καταφέραμε, τί δεν καταφέραμε, τί τολμήσαμε, τί δεν τολμήσαμε, τί ονειρευτήκαμε, πώς φερθήκαμε, πώς νοιώσαμε… όλα αυτά είναι κομμάτια του εαυτού μας και συναρμολογώντας τα σαν παζλ φτιάχνουμε λίγο λίγο, μήνα με το μήνα, τη ζωή μας τη χρονιά που πέρασε. Αναλογιζόμαστε τα λάθη μας, τους δισταγμούς μας, τις επιτυχίες μας, τις αποτυχίες μας, τις αντοχές μας. Έκπληκτοι πολλές φορές παρατηρούμε ότι αυτά που αναβάλλαμε για χρόνια τα αναβάλλαμε για μία ακόμη χρονιά, με την υπόσχεση ότι θα τα πραγματοποιήσουμε φέτος… για να την αθετήσουμε και πάλι… μας λείπει ίσως το έναυσμα για να ξεκινήσουμε μία προσπάθεια, να
δημιουργήσουμε, να φτιάξουμε κάτι, να μάθουμε, να βελτιωθούμε και να βελτιώσουμε, να νοιώσουμε αψεγάδιαστα ευτυχείς και να χαρίσουμε ευτυχία…

Για άλλη μια φορά όλα τα άσχημα τα θάψαμε, τα κάψαμε μαζί με τα σπαρτά και τα ξερά κλαδιά του φθινοπώρου και προσπαθούμε να ανανεωθούμε, με όποιο τρόπο ο καθένας πιστεύει ότι βρίσκει την ανανέωση, μέσω της ψυχής, του πνεύματος ή της ύλης που τα καταναλωτικά αγαθά προσφέρουν.

Τρέχουμε ασθμαίνοντας στον τελευταίο γύρο, αυτόν που θα μας οδηγήσει στον τερματισμό της χρονιάς. Υποχρεώσεις πραγματικές ή επίπλαστες, αληθινή αγάπη αλλά και χαμόγελα που δεν φθάνουν μέχρι τα μάτια, νοσταλγία αλλά και αδιόρατη αδιαφορία. Ο κόσμος στροβιλίζεται στους δρόμους για να προλάβει να αγοράσει τα δώρα της τελευταίας στιγμής. Δώρα πολλές φορές πρόχειρα διαλεγμένα, μερικές φορές για να καλύψουν κάποια ξεχασμένη υποχρέωση. Η υπερκατανάλωση αγαθών και οι ρυθμοί ζωής, μας έχουν κάνει να σκεφτόμαστε όλο και λιγώτερο τον εαυτό μας και τις εσωτερικές ανάγκες του αλλά και τις ανάγκες των γύρω μας. Ο χρόνος για
περισυλλογή ελάχιστος έως ανύπαρκτος συχνά. Βιώνουμε τα πιο αντιφατικά συναισθήματα.
Κάποιες στιγμές ηρεμίας, γρήγορος ή και επιφανειακός απολογισμός της χρονιάς που πέρασε και στο άλλο άκρο άκρατος καταναλωτισμός. Τα συναισθήματα ανάμεικτα, γίνονται ένα πολύχρωμο κουβάρι στην ψυχή μας και προσπαθούμε να βρούμε τις άκρες του, να ξετυλίξουμε τα
συναισθήματα και με τις πιο χαρούμενες κλωστές τους να υφάνουμε το χαλί που πάνω του θα βαδίσουμε την καινούργια χρονιά και μ’ αυτό μαγευτικά θα ταξιδέψουμε για να κάνουμε αλήθεια τα όνειρά μας.

Κάθε χρόνο κάνουμε τον απολογισμό μας…
Κάθε χρόνο υποσχόμαστε να είμαστε καλύτεροι, πιο οργανωτικοί, να βρούμε τον χρόνο να κάνουμε ό,τι δεν καταφέραμε την χρονιά που έφυγε…
Κάθε χρόνο τα «χρέη» των προηγούμενων ετών, οι απραγματοποίητες υποσχέσεις που δώσαμε στον εαυτό μας συσσωρεύονται και μεγαλώνουν την στίβα στο τέλος της χρονιάς με την προσθήκη νέων χρεών…
Κάθε χρόνο νομίζουμε ότι έχουμε όλο το χρονικό περιθώριο μπροστά μας να ορίσουμε τη ζωή μας θεωρώντας εαυτούς παντοδύναμους…
Κάθε χρόνο ανακαλύπτουμε την αδυναμία της παντοδυναμίας μας…
Κάθε χρόνο…
Ας κάνουμε επιτέλους μία χρονιά την ανατροπή…
Ας προσπαθήσουμε συνειδητά να γίνουμε καλύτεροι…
Ας προσπαθήσουμε να μοιράσουμε δίκαια το χρόνο μας εκεί που πρέπει αλλά και εκεί που θέλουμε…
Ας μην αφήσουμε, για μια ακόμη χρονιά, χρέη για την επόμενη χρονιά…

Στέλλα Λεοντιάδου
Φωτο Νέα Ακρόπολη Αθήνα “Ο Σκεπτόμενος” του Augiste Rodin