Αλέξανδρος Μωραϊτίδης ΑΠΟΛΥΤΙΚΟΝ Ήχος δ’ Χαράν ήκεις φέρουσα, ημίν, Πανάχραντε, εικών της Θεόπαιδος, ω Εκονίστρια, τοις πόθω τιμώσι σε. Ούσπερ και περιέπεις, εις αιώνας αιώνων, σκέπουσα βοηθούσα, και τηρούσα βοάν σοι. Όντως ανωτέρα πάντων υπάρχεις, Παρθένε αγνή. ΙΔΙΟΜΕΛΟΝ Ήχος πλ. β’  Σήμερον τα όρη της Σκιάθου, χαρά συσσείονται. Σήμερον αγαλλίασιν, οι βουνοί περιζώννυνται. Ήλθε γαρ αρρήτω τρόπω, η Θεόπαις Μαριάμ, διά της ιεράς αυτής Εικόνος, οίαπερ τρυγών φιλέρημος, και ύμνοι μελωδιών αντηχούσι γλυκύφθογγοι. Ώδε κατοικήσω, ότι ηρετισάμην αυτήν, και τους πτωχούς αυτής χορτάσω άρτων. Ναι, ω Παντάνασσα Μητροπάρθενε, μη αποστής αφ’ ημών δεόμεθα. Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΚΟΥΝΙΣΤΡΑ (οι δύο πρώτες στροφές) Εις όλην την Χριστιανοσύνη Μία είναι μόνη Παναγία, αγνή Κόρη, παιδίσκη, Άσμα των Ασμάτων, Χωρίς Χριστόν, θείο παιδί, στα χέρια, Και τρεφομένη με Αγγέλων άρτον. Εσύ’ σαι μόνη Παναγία Κουνίστρα, Που εφανερώθης στης Σκιάθου το νησί, Εις δένδρον πεύκου επάνω καθημένη, Κι αιωρουμένη εις τερπνήν αιώραν, Όπως οι κορασίδες συνηθίζουν.