Ανάγλυφη εικόνα του τρόπου με τον οποίο αντιμετωπίζονται απ’ το ελληνικό κράτος οι συνταξιούχοι της χώρας, μας έδωσε ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, ήδη από το 1888… Τη βρίσκουμε στα λόγια του μπάρμπα Διόμα που στα γεράματά του, πάλευε ακόμα με την ‘’υπηρέτρα’’ του για τον άρτον τον επιούσιον αφού δεν κατάφερε να πάρει ούτε μια πενιχρή σύνταξη, παρόλο που το επάγγελμα του ναυτικού είναι από τα δυσκολότερα κι απ’ τα πιο επικίνδυνα που υπάρχουν μέχρι και σήμερα. Ας δούμε το παράπονό του, όπως το εκμυστηρευόταν στους ανέμους και τα κύματα -πού αλλού;-… «― Πῆγα δὰ καὶ στὴν Ἀθήνα, σ᾽ ἐκεῖνο τὸ Ἱππομαχικό, καὶ μὄδωκαν, λέει, δύο σφάκελα, νὰ τὰ πάω στὸ Σοκομεῖο, νὰ παρουσιασθῶ στὴν Πιτροπή· πῆγα καὶ στὴν Πιτροπή, ὁ ἕνας ὁ γιατρὸς μὲ ηὗρε γερό, ἄλλος σακάτη, κι αὐτοὶ δὲν ἤξευραν… ὕστερα γύρισα στὸ ὑπουργεῖο καὶ μοῦ εἶπαν, «σύρε στὸ σπίτι σου, κ᾽ ἐμεῖς θὰ σοῦ στείλωμε τὴ σύνταξή σου». Σηκώνομαι, φεύγω, ἔρχομαι δῶ, περιμένω, περνάει ἕνας μήνας, ἔρχονται τὰ χαρτιὰ στὸ λιμεναρχεῖο, νὰ πάω, λέει, πίσω στὴν Ἀθήνα, ἔχουν ἀνάγκη νὰ μὲ ξαναϊδοῦν. Σηκώνω τριάντα δραχμὲς ἀπὸ ἕνα γείτονα, γιατὶ δὲν εἶχα νὰ πάρω τὸ σωτήριο γιὰ τὸ βαπόρι, γυρίζω πίσω στὴν Ἀθήνα χειμῶνα καιρό, δέκα μέρες μὲ παίδευαν νὰ μὲ στέλνουν ἀπὸ τὸ ὑπουργεῖο στὸ Ἱππομαχικό, κι ἀπ᾽ τὸ Ἱππομαχικὸ στὸ Σοκομεῖο, ὕστερα μοῦ λένε «πάαινε, καὶ θὰ βγῇ ἡ ἀπόφαση». Σηκώνομαι, φεύγω, γυρίζω στὸ σπίτι μου, καρτερῶ… εἶδες ἐσὺ σύνταξη; (ἀπηυθύνετο πρὸς ὑποτιθέμενον ἀκροατήν), ἄλλο τόσο κ᾽ ἐγώ. Ἐπῆρα κ᾽ ἐγὼ τὴν Πηρέτρα καὶ πασκίζω νὰ βγάλω τὸ ψωμί μου.» Στα 130 σχεδόν χρόνια που πέρασαν από τότε, ξέρετε να άλλαξε κάτι;