«Σήμερον σιγὴ ἐν τῇ γῇ», καὶ ὁ εὐσεβῶν λαὸς τηρεῖ τὴν μνήμην τῆς θεοσώμου ταφῆς καὶ τῆς εἰς ᾍδου καθόδου τοῦ Κυρίου. Τελεῖται δὲ ἡ λειτουργία τοῦ Μ. Βασιλείου, μετὰ τοῦ ἑσπερινοῦ, ὅτε καὶ ἄρχονται ψαλλόμενα τὰ Ἀναστάσιμα. Μετὰ τὸν Ἀπόστολον δέ, ἀντὶ τοῦ Ἀλληλούια ψάλλεται «Ἀνάστα ὁ Θεός, κρῖνον τὴν γῆν, ὅτι σὺ κατακληρονομήσεις ἐν πᾶσι τοῖς ἔθνεσι», ραινομένου ἅμα τοῦ ναοῦ μὲ ἄνθη. Ἡ στιγμὴ αὐτή, ὅτε καὶ φορεῖ ὁ ἱερεὺς λευκὴν στολήν, εἶναι ἡ κοινῶς καλουμένη Πρώτη Ἀνάστασις καὶ ἀναγινώσκεται τὸ τελευταῖον κεφάλαιον τοῦ Ματθαίου, τὸ ἱστοροῦν τὴν ἔγερσιν τοῦ Σωτῆρος. Περὶ ὥραν δωδεκάτην, ληγούσης τῆς παννυχίδος, ὁ ἱερεὺς ἅπτει τὴν λαμπάδα, καὶ ἐξέρχεται εἰς τὰ βημόθυρα ψάλλων τὸ «Δεῦτε λάβετε φῶς». Ἡμεῖς δέ, κατ᾿ ἀρχαῖον ἔθιμον, ἀνάπτομεν πάντες τὰς λαμπάδας ἐκ τῆς λαμπάδος τοῦ ἱερέως. Καὶ εἶτα, ἱερεῖς, διάκονοι καὶ ψάλται, μετὰ τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου καὶ τῆς εἰκόνος τῆς Ἀναστάσεως, ἀπέρχονται εἰς τὸν νάρθηκα, ψάλλοντες «Τὴν Ἀνάστασίν σου, Χριστὲ Σωτήρ». Εἶτα ἀναγινώσκεται τὸ κατὰ Ματθαῖον «Ὀψὲ Σαββάτων», ἢ τὸ β´ ἑωθινὸν τοῦ Μάρκου, «Διαγενομένου τοῦ Σαββάτου». Συμπληρουμένου τοῦ Εὐαγγελίου ὁ προεστὼς τῶν ἱερέων ἐκφωνεῖ, «Δόξα τῇ Ἁγίᾳ», καὶ εὐθὺς ἄρχεται ψάλλων τὸ Χριστὸς ἀνέστη, ἐπαναλαμβανόμενον δεκάκις καὶ τρίς. Ψαλλομένου δὲ τοῦ Χριστὸς ἀνέστη, κρούονται παρατεταμένως ὅλοι οἱ κώδωνες τοῦ ναοῦ. Εἶτα ὁ διάκονος λέγει τὰ εἰρηνικά, καὶ μετὰ τὴν ἐκφώνησιν, ἐπανερχόμεθα εἰς τὸν ναὸν ψάλλοντες τὸν Κανόνα «Ἀναστάσεως ἡμέρα, λαμπρυνθῶμεν λαοί», τὸ ἀριστούργημα τοῦτο τοῦ ἱεροῦ Δαμασκηνοῦ. Μετὰ τὴν συμπλήρωσιν ἑκάστης ᾠδῆς, ψάλλεται ἡ Καταβασία, καὶ μετ᾿ αὐτὴν προστίθεται τρὶς τὸ Χριστὸς ἀνέστη καὶ ἅπαξ τὸ «Ἀναστὰς ὁ Ἰησοῦς», μεθ᾿ ὃ γίνεται μικρὰ αἴτησις καὶ μεταβαίνομεν εἰς τὴν ἑπομένην ᾠδήν. Καλὴν Ἀνάστασιν!