Παρότι πολλές φορές ένιωσα την επιθυμία να τοποθετηθώ δημόσια για κάτι, για διάφορους λόγους, ποτέ μέχρι σήμερα δεν το έκανα. Ο βασικότερος λόγος είναι η συνήθης κατάληξη του διαλόγου και της έκθεσης στα ηλεκτρονικά κυρίως μέσα, που είναι οι χαρακτηρισμοί, τα άστοχα σχόλια, οι καβγάδες κτλ, κάτι το οποίο τουλάχιστον δεν μου ταιριάζει. Για αυτό και μέχρι σήμερα προτιμούσα τις απόψεις και τις σκέψεις μου να τις εκφράζω προσωπικά,  με κάθε ευκαιρία σε αρμόδιους και μη..  Είναι ίσως η πρώτη φορά στη ζωή μου που η επιθυμία να εκφραστώ δημόσια έγινε ανάγκη και έτσι αποφάσισα να μοιραστώ τις σκέψεις μου και την δική μου θεώρηση της κατάστασης που βιώνουμε. Είναι γεγονός πως αν κάποιος μας έλεγε πριν δύο εβδομάδες πως θα ζούσαμε σε ένα νησί, σε μία χώρα αλλά και σε έναν κόσμο γενικότερα, με τις συνθήκες, τους περιορισμούς και τον φόβο που ζούμε σήμερα, θα τον περνούσαμε τουλάχιστον για τρελό. Είναι επίσης γεγονός πως η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί και συνεχίζει να διαμορφώνεται και να αλλάζει μέρα με τη μέρα, μας έχει κάνει να αλλάξουμε τρόπο ζωής, συνήθειες και την καθημερινότητά μας. Σε κάποιους έχει προκαλέσει ανησυχία, φόβο ή και πανικό, ενώ κάποιους τους έχει αφήσει αδιάφορους (ευτυχώς λίγους). Είναι τέλος γεγονός πως η αόρατη απειλή του ιού έχει αναδείξει με τον πλέον κυνικό τρόπο τις πραγματικές αξίες της ζωής του ανθρώπου. Έχθρες, αντιδικίες, διαφορές και συμφέροντα έχουν παραμεριστεί, ενώ η αλληλοβοήθεια, η συμπόνια, η κατανόηση και η κοινή προσπάθεια ενάντια στον εχθρό, κυριαρχούν. Παράλληλα, ενώ κάποιος θα περίμενε ότι όλα αυτά τα αναγκαία μέτρα θα μας αποξένωναν, νομίζω ότι μας έχουν φέρει πιο κοντά και μας έχουν κάνει να μιλάμε μεταξύ μας περισσότερο και πιο ειλικρινά από ποτέ. Αναρωτιέμαι όμως σε πόσους από εμάς έχει αλλάξει έστω και λίγο ο τρόπος σκέψης και η οπτική γωνία που βλέπουμε την ζωή μας. Αναρωτιέμαι επίσης όταν τελειώσει όλο αυτό, που ως φύση αισιόδοξος άνθρωπος, θεωρώ ότι θα γίνει σύντομα, αν θα μας έχει αλλάξει καθόλου. Αναρωτιέμαι αν θα συνεχίσουμε να έχουμε την ψευδαίσθηση της κυριαρχίας μας στον πλανήτη. Αναρωτιέμαι αν θα συνεχίσουμε να πιστεύουμε και να λειτουργούμε σαν να μας ανήκει η γη και σαν να θεωρούμε ότι θα ζήσουμε αιώνια.  Αναρωτιέμαι αν θα καταλάβουμε την αξία της φύσης και την σπουδαιότητα της αρμονίας που πρέπει να έχει ο άνθρωπος με αυτήν και με όλα τα όντα που ζουν σε αυτήν ή αν θα συνεχίσουμε να «κόβουμε τα δέντρα για να χτίσουμε μεζονέτες». Αναρωτιέμαι τέλος αν θα συνεχίσουμε να οχυρωνόμαστε πίσω από πάσης φύσεως ιδεολογίες και συμφέροντα, «πολεμώντας» ο ένας τον άλλον. Πολύ φοβάμαι ότι οι περισσότεροι από εμάς έχουν απλά προσαρμοστεί σε μια αναγκαία κατάσταση μέχρι να περάσει η μπόρα και μετά θα γυρίσουν χωρίς έλεος και με διπλάσια ορμή στις παλιές κακιές συνήθειες. Είναι άλλωστε χαρακτηριστικό γνώρισμα του ανθρώπου η μνήμη χρυσόψαρου.. Για πρώτη φορά ίσως στην σύγχρονη ιστορία του ανθρώπου, γίνεται τόσο ξεκάθαρο πως όλοι μας είμαστε επιβάτες στο ίδιο καράβι που πρέπει να ταξιδέψουμε όλοι μαζί με αρμονία και κατανόηση και πως κάθε ένας μας έχει σημαντική ευθύνη και χρέος να το διατηρήσει όσο καλύτερα μπορεί ή ακόμα καλύτερα και να το βελτιώσει, μέχρι να έρθει η ώρα να αποβιβαστεί. Πιστεύω πως όλο αυτό που ζούμε αποτελεί μια χρυσή ευκαιρία για όλη την ανθρωπότητα να αλλάξει ρότα και είναι ευθύνη όλων μας και του καθενός ξεχωριστά να μην χαθεί. «μια αστραπή η ζωή μας, μα προλαβαίνουμε..». (Νίκος Καζαντζάκης) Ο Βασίλης Α. Σαρρής είναι Χημικός Μηχανικός ΕΜΠ, MSc και Γενικός Γραμματέας του Ναυτικού Ομίλου Σκιάθου