Η Αποκριά είναι παμπάλαιο λαϊκό έθιμο που οι ρίζες του χάνονται στην αρχαιότητα και στις Διονυσιακές γιορτές. Έχουν δε τόση ανάγκη οι άνθρωποι να εκφραστούν και να εκτονωθούν μέσα απ’ αυτό, που δεν τόλμησε ούτε η νέα θρησκεία να το αποβάλλει. Γιατί; Γιατί βοηθά να ξεπερνούμε τους φόβους, τα βάσανα και τους καημούς μας ξορκίζοντάς τους και κοροϊδεύοντάς τους. Το χιούμορ γενικά είναι το φάρμακο να ανταπεξέλθουμε και απέναντι στον νέο ανεπιθύμητο εισβολέα που μας ήρθε εξ ανατολών. Το ίδιο έκαναν κι οι παππούδες μας με τα δικά τους τα ζουζούνια. Τα περιέπαιζαν, τα χαζολογούσαν ώσπου στο τέλος τα ξεπάτωναν κι ησύχαζαν μέχρι να ξαναρθούν καινούργια. Ας απολαύσουμε ένα Σκιαθίτικο αποκριάτικο τραγούδι που μιλά για τους παρείσακτους επισκέπτες μιας άλλης εποχής: Πέντε ποντικοί και τέσσερεις νυφίτσες Γάμο κάνανε με δυο λιβιά σιτάρι Και τ’ αλέθανε σε δυο σφοντύλια μέσα Και τα ζύμωναν μέσα στην πεταλίδα. Ψείρα ζύμωνε, κονίδα κοσκινούσε Κι ο μαυρόψυλλος το φούρνο εζνταβλούσε Πέρασε ο κοριός με το μπαλντά στον ώμο ’Πάρτε με και με για να σας κόβω ξύλα΄΄ ‘’Δε σε θέλουμε κοριέ, σκάσε πήδα πειρασμέ’’ Να κι ο λέλεκας με τ’ μακριά τη μύτη ‘’Πάρτε με κ’ εμέ, κουλούρια να σας φτιάνω’’ Πέντε έκανε και δεκαπέντε τρώγει Σπίθα πέταξε στου ψύλλου μας το μάτι Τρέ’ ξτε γείτονες ο ψύλλος δε γλυτώνει Τρέξετε γιατροί να γειαν’ τε την πληγή του… Καλή (ιντερνετική!) Αποκριά!