Μία από τις ελάχιστες Ελληνίδες καπετάνισσες, ίσως και η μοναδική σε φορτηγό πλοίο, για την εποχή που η ίδια ανέλαβε, η Κρητικιά Στέλλα Φραντζεσκάκη, έφυγε από τη ζωή, έπειτα από σκληρή μάχη που έδωσε, αυτή τη φορά όχι με τα κύματα και τις αγριεμένες θάλασσες των ωκεανών, αλλά με τον καρκίνο. Η πλοίαρχος, σε ηλικία 57 χρόνων, άφησε την τελευταία της πνοή ανήμερα την Πρωτοχρονιά και η πολιτική της κηδεία έγινε στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών. Πριν από 2,5 χρόνια έμαθε ότι πάσχει από καρκίνο. Το πάλεψε με όλη της τη δύναμη, όπως εξάλλου είχε συνηθίσει να κάνει και στη ζωή της, αλλά τούτη τη φορά δεν τα κατάφερε. Με τη Στέλλα μιλήσαμε τηλεφωνικά για πρώτη φορά τον Μάρτιο του 2011. Η συνέντευξή της δημοσιεύτηκε τότε στην «Ελευθεροτυπία». Το φορτηγό πλοίο στο οποίο ήταν πλοίαρχος, το ελληνόκτητο «Kesaria», με πλήρωμα 23 άτομα, μήκους 229 μέτρων και δυνατότητα μεταφοράς 81.932 τόνων φορτίου, της εταιρείας «Andriaki Shipping», βρισκόταν στον Ατλαντικό, κάπου κοντά στις Βερμούδες και μετέφερε κάρβουνο. «Είναι σκληρή δουλειά, αλλά χρειάζονται γνώσεις και ψυχραιμία» είχε πει, ενώ αναφερόμενη στις δύσκολες στιγμές του επαγγέλματός της, είχε ξεχωρίσει την κακοκαιρία. «Αλλά δεν τρομάζεις ακριβώς. Απλά όταν τελειώσει η φουρτούνα, σκέφτεσαι και λες “τι έγινε;”. Δεν ξέρω, δεν μπορώ να το περιγράψω αυτό που νιώθεις. Είναι σαν να έρχεσαι αντιμέτωπος με μια δύναμη πολύ μεγαλύτερη από τη δικιά σου, τη δύναμη της θάλασσας. Δεν είναι τρόμος όμως» είχε πει. Η Στέλλα Φραντζεσκάκη γεννήθηκε και μεγάλωσε σ’ ένα χωριό των Χανίων, στα Ρούματα. Οχι κοντά στη θάλασσα που αγαπούσε, όπως και τα ταξίδια. Ενα πάθος, μια επιθυμία που την έκανε να μην επιλέξει την αρχιτεκτονική, που ίσως να την ακολουθούσε, εάν δεν την κέρδιζε η θάλασσα. Κανένας από την οικογένειά της δεν ήταν ναυτικός. Η ίδια ξεκίνησε να δουλεύει ως ναυτικός το 1986, αλλά υπήρχαν και διαστήματα που ήταν εκτός καραβιού γιατί δεν έβρισκε δουλειά. Το 1998 προσελήφθη στην εταιρεία «Andriaki Shipping», η οποία δύο χρόνια μετά τής εμπιστεύτηκε τη θέση του πλοιάρχου στο πλοίο «Kesaria». Οσο για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε, δεν είχαν να κάνουν με τους άντρες συναδέλφους της, όπως θα φανταζόταν κάποιος, παρά το γεγονός ότι τα πληρώματα ήταν ανδροκρατούμενα. «Απλά μια γυναίκα πρέπει να δουλέψει πολύ περισσότερο από έναν άντρα για να αποδείξει ότι αξίζει. Τα προβλήματα ξεκινούν από τις ελληνικές εταιρείες που δεν έπαιρναν γυναίκες και που εξακολουθούν ακόμα και σήμερα να μην προσλαμβάνουν, εκτός ελαχίστων» έλεγε η Στέλλα. «Οι εταιρείες γενικά δεν προτιμούν τις γυναίκες ναυτικούς γιατί θεωρούν ότι προκαλούν προβλήματα» εξηγούσε, άποψη που την έβρισκε αντίθετη, γιατί όπως έλεγε, τα ίδια προβλήματα που μπορεί να προκαλέσει οποιοσδήποτε σ’ ένα καράβι μπορεί να προκαλέσει και μια γυναίκα. Οσο για την πιο ευχάριστη στιγμή της ναυτικής της καριέρας, αυτή που θυμόταν πάντα, ήταν όταν της ανακοίνωσε η εταιρεία ότι γίνεται πλοίαρχος. «Με την έννοια της δικαίωσης, αν θέλεις». Καλό ταξίδι καπετάνισσα… Πηγή:efsyn.gr