Θέλω εκείνες τις φωνές που τολμούν να πουν τα ανείπωτα. Μη κοιμηθείς. Μη συμβιβαστείς με μαυρόασπρα όνειρα που δεν θα θυμάσαι το πρωί. Έλα να μείνουμε ζωντανοί σε έναν κόσμο που γερνά από τα είκοσι του, με αγχωμένες μαλακίες πολιτικών και σικέ διαδηλώσεις καρδιάς! Έλα να γίνουν οι ανάσες μας ίδιες με τα βότσαλα που πετάγαμε μικροί στη θάλασσα για να ταράξουμε την ηρεμία της. Δεν μπορώ άλλο τους βουβούς ανθρώπους σε μια έγχρωμη πόλη που ζει μόνο μέσα από οθόνες υπολογιστών και κινητών. Θέλω την φασαρία, το θόρυβο και το χάος που γεννά αστέρια. Το αντέχω το χάος εγώ!! Θέλω όλα εκείνα, που θα ξεκουνήσουν την καθημερινότητα μου από τη ρουτίνα μιας ζωής σε κύκλους σαν τις σειρές του Netflix. Θέλω αποφάσεις καθαρές και λέξεις ατόφιες να χορεύουν στην βροχή, στην λάσπη και όχι χέρια που μυρίζουν χλωρίνη. Δεν αντέχω την τελειότητα του κόσμου αυτού, με πνίγει! Με στενεύει ο ένα νούμερο μικρότερος εαυτός μου που μου χαρίσατε! Θέλω όλα εκείνα τα μικρά, που εγώ λατρεύω σαν… μεγάλα! Θέλω τους ανθρώπους μου, εκείνους τους ελαττωματικούς – πειραγμένους σαν εμένα που θυμώνουν, μουτρώνουν, τσακώνονται και τα ξαναβρίσκουν με ένα φιλί και ένα ξεπλυμένο «θες να τα φτιάξουμε;». Ναι θέλω!!! Και ξέρεις κάτι; ΔΕΝ χρειάζεται να μοιάζουμε, ούτε καν να ταιριάζουμε! Δεν θέλω να είσαι συμβατός με μένα. Δεν θέλω να μου θυμίζεις τίποτα και να μου τάξεις μόνο ρίσκα επικίνδυνα! Καμία σιγουριά που θα μας… καβατζώσει σε μια καταδίκη να χωρίσουμε πολιτισμένα ή να ζήσουμε μαζί συγκάτοικοι του… χωριστά! Χρειάζεται μόνο να μετράμε το χρόνο, δίχως ρολόγια. Χρειάζεται να δινόμαστε χωρίς ενοχή. Κι αν κάποιος σου έμαθε μέσα σε τάξεις σχολικές πως οι παράλληλες ευθείες δεν τέμνονται, εγώ θα σου πω, τρελέ μου, πως οι παράλληλες ζωές… ενώνονται. Αρκεί να θες να.... σπάσουμε όμορφα κάποια στιγμή σε 1000 κομμάτια που Ποτέ δεν θα ξανακολλήσουν! Σπασμένα, μικρά κρύσταλλα που θα γίνουν αστέρια στο χάος, που έζησε μέσα μας κάπου, κάποτε… Τώρα και πάντα!

Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ - ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ - ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΡΙΑ