Εις όλην την Χριστιανοσύνη μια είναι μόνη Παναγία αγνή, κόρη παιδίσκη, Άσμα των Άσμάτων, χωρίς Χριστόν, θείο παιδί, στά χέρια, και τρεφομένη με αγγέλων άρτον!.. Εσύ' σαι η μόνη Παναγία Κουνίστρα, που εφανερώθης στης Σκιάθου το νησί, εις δένδρον πεύκου επάνω καθημένη, κ' αιωρουμένη εις τερπνήν αιώραν, όπως αι κορασίδες συνηθίζουν... Εφανερώθης, κι όλος ο λαός μετά θυμιαμάτων και λαμπάδων εν θεία λιτανεία σε παρέπεμψε - κ' εσήκωσεν ωραίον λευκόν ναόν, που με πιατάκια ελληνικά σου στόλισε!.. Κι όλος ο ήλιος έλαμπεν εις τον ναόν σου, και φως τον πλημμυρούσε μαργαρώδες, όλα τ' άστέρια εφεγγοβολούσαν, και η σελήνη εχάιδευε γλυκά τα απλά της εκκλησίας σου καντιλάκια !..

Κ' είδες, η Κόρη, του λαού την πίστιν, είδες και την πτωχείαν κ' ευσπλαχνίσθης, όπως το πάλαι είχε σπλαχνισθή ο Υιός σου τους προγόνους του ίδιου του λαού, ως πρόβατα μη έχοντα ποιμένα... Κι άρχισες να γιατρεύης τους αρρώστους και να γιατρεύης τους δαιμονισμένους - που ήρχετο ώρα κ' εις τους τοίχους εχτυπώντο με φοβερόν συγκλονισμόν - κι άρχισες, θεία, να θαυματουργής!.. Κ' η χάρη σου ξαπλώθηχε ως τα πέρατα του ειρηνικού νησιού της Σκιάθου - ω Παναγιά μου, κόρη πάναγνη, καλή! ... Κ' ίσως να φτάση κι ως εμένα και ν' απλώση γαλήνη* στην ψυχή μου, την αμαρτωλή... *