Γύρω στο 1977 ή 78, είμαι σε ταξί με τη μάνα μου, επιστρέφουμε από παιδικό πάρτι. Εγώ γκρινιάζω γιατί δεν έχω γιορτή και τα γενέθλιά μου είναι ντάλα καλοκαίρι και δεν μπορώ να κάνω πάρτι με τους φίλους μου γιατί όλοι λείπουμε σε διακοπές. Ο ταξιτζής ρωτάει, πως το λένε το αγοράκι. «Μίλτο», απαντάω μουτρωμένος. «Γιορτάζεις 8 Νοέμβρη, φιλαράκο. Έχω ανιψιό Μίλτο και είμαι βέβαιος». Η μάνα μου άναυδη. «Μα, εμείς πως δεν το ξέρουμε; Δεν υπάρχει στο εορτολόγιο, 8 Νοέμβρη είναι των Αρχαγγέλων». Κάτι της εξήγησε ο ταξιτζής, περίπου ότι ο Μιλτιάδης είναι όσιος και είναι δυσεύρετος στα ημερολόγια, εγώ σχεδόν δεν άκουγα, ήμουν ήδη τρισευτυχισμένος κι ας ήτανε Δεκέμβρης και είχε περάσει η γιορτή που δεν ήξερα ότι έχω. Η συνομιλία κράτησε μέχρι το σπίτι. (τότε, δεν καταλάβαινα ακόμα ότι, αν μιλάει η μάνα σου και ένας ταξιτζής είσαι παρών σε αληθινή τιτανομαχία. Τύφλα να χει το Ρεάλ – Μπαρτσελόνα). Η μάνα μου δεν πείστηκε ποτέ, αλλά με τα χίλια παρακάλια την έψησα να με γιορτάζει. Η πλάκα είναι ότι τελικά όλοι οι Μίλτοι που γνώρισα στη ζωή μου- εντός και εκτός οικογένειας- γιόρταζαν τελικά 8 Νοέμβρη. Ταξί-Μητέρα: 1-0 Υ.Γ Τα τελευταία 15 περίπου χρόνια, τα εορτολόγια λένε ότι γιορτάζουμε 10 Απρίλη. Εικάζω ότι ο Μιλτιάδης πήρε προαγωγή, από όσιος έγινε άγιος ή κάτι τέτοιο, και μπήκε στον εορταστικό χάρτη. Φιλιά σε όλους και ευχαριστώ για τις ευχές, Μίλτος.