Σπάστε τα καΐκια σας για να μειωθεί ο αλιευτικός σας στόλος. Τι τον θέλετε; Μήπως έμεινε τίποτα για ψάρεμα; Δεν βλέπετε πως μολύνουμε τη θάλασσα μ’ απόβλητα, πως βγάζουμε πετρέλαιο, αέριο κι ό,τι τέλος πάντων μας φέρνει πλούτο; Να, πάρτε λεφτά, επιδοτήσεις, αργύρια και σβήστε τις μνήμες σας, διαγράψτε τη ζωή σας, προδώστε τους προγόνους και την ιστορία σας. Δεν σας χρειάζεται το παρελθόν. Το παρελθόν είναι επικίνδυνο. Σημαίνει παράδοση, συναίσθημα, υπερηφάνεια κι εσείς καλείσθε να γίνετε μηχανές και να δουλεύετε νυχθημερόν με σκυμμένα τα κεφάλια για να παράγετε τον πλούτο μας. Το ξύλο είναι ζωντανό και πρέπει να πεθάνει. Να πάρετε πλαστικά σκαφάκια για τις βόλτες σας -αυτές σας μάραναν- που δεν αντέχουν δυο ζωές, που πολυμερίζονται σε δυο δεκάδες χρόνια κι ύστερα θέλουν πέταμα. Πώς αλλιώς θα δουλεύουν τα εργοστάσια, πώς θα’ χετε δουλειές; Τι κι αν είναι τοξικό το πλαστικό; Ανακυκλώστε το, κάντε το σακούλες για τα ψώνια σας. Ναι, να ψωνίζετε απ’ τα σκουπίδια μας για γυρνάει το χρήμα, να φέρνει χρήμα στα σεντούκια μας. Το παρελθόν πρέπει να πεθάνει όπως κάθε τι το ωραίο σαν τα δημιουργήματα της τέχνης. Και τα βρωμοκαΐκια σας δυστυχώς, είναι έργα τέχνης.  Χωράει η τέχνη στον καιρό μας; ΟΧΙ! Είναι περιττή, δεν προσφέρει τίποτα όπως και το ωραίο, δεν συνάδει με το μέλλον, αναμοχλεύει τα συναισθήματα, χαλά τις ισορροπίες, σας κάνει ευαίσθητους, τεμπέληδες, επιρρεπείς στην αντίδραση, στην αντίσταση στην πρόοδο. Κόψτε τα καΐκια σας λοιπόν, δίχως έλεος.  Τσακίστε τα, αφανίστε τα, κάντε τα σκόνη και κουρνιαχτό στο βωμό της προόδου. Να μη μείνει ίχνος, ούτε τα καρφιά τους γιατί όταν τα δούμε, μπορεί να μας βάλουν ιδέες να σας σταυρώσουμε κι εμείς σας θέλουμε ζωντανούς, να δουλεύετε, να παράγετε, να καταναλώνετε για ν’ αυγατίζουμε τον πλούτο μας καθώς χωρίς πλούτο, θα γίνουμε σαν κι εσάς και τότε αλίμονο σε όλους. Ποιος θα διοικεί, ποιος θα διαφεντεύει; Θα υπάρξει αναρχία, κομούνα, το απόλυτο χάος κι ο κόσμος όλος θα χαθεί σαν τα παλιοκαΐκια σας.