Αναδημοσιεύω από το: https://www.kaliterilamia.gr/2019/08/1962_20.html μια κάρτα- καρτ ποστάλ από τότε που τις χρησιμοποιούσαμε σαν μέσο επικοινωνίας με τους δικούς μας, συνήθως όταν επισκεπτόμασταν κάποιο τόπο. Δεν είχαμε και πολλά μέσα άλλωστε, ούτε καν τηλέφωνο… Μια κάρτα που το χειρόγραφο σημείωμα στο οπισθόφυλλό της ξεκινά με το ‘’αγαπημένε μου…’’. Με πολλά υποκοριστικά, φιλιά κι αγάπη. Γραμμένη σε πολυτονικό και με όμορφα ευανάγνωστα γράμματα που φωτογραφίζουν καθαρή ψυχή κι ανθρώπινη σχέση. Μια κάρτα απ’ το καλοκαίρι του 62 με τα ΄΄ψαράκια΄΄, το ‘’βαποράκι’’, το ‘’μπάνιο΄΄, το ένα (προφανώς) ‘’εστιατόρειο’’ και το ‘’λίγο διάβασμα’’ το σούρουπο. Μια κάρτα που όταν την αγγίζεις σαν παραλήπτης, νιώθεις πως αγγίζεις τον αποστολέα της. Στην μπροστινή όψη, η Σκιάθος του 62 φωνογραφημένη από το Μπούρτζι με τους ψηλούς κορμούς των Κουκουναριών να τεμαχίζουν την εικόνα χωρίς να την αλλοιώνουν. Σκιάθος λιτή κι απέριττη. Σκιάθος μιας άλλης εποχής όπου «ουκ εν τω πολλώ το ευ». Ξύλινα βαρκάκια δεμένα στη σειρά στο παλιό λιμάνι. Δέντρα στην παραλία και παχύς ίσκιος. Ένα μαγαζί, ελάχιστοι διαβάτες. Κεραμοσκεπές και καμινάδες. Στην κορφή του λόφου, ο Αι- Νικόλας, μεγαλοπρεπής, χωρίς κτίρια να τον ζώνουν ασφυκτικά, ακόμα και να τον κρύβουν. Μια Σκιάθος βγαλμένη από τα παραμύθια- αναμνήσεις των γιαγιάδων. Μικρή μεν με μεγάλη καρδιά δε και προπαντός, με καρδιά ανθρώπινη σαν τα λόγια της καρτ ποστάλ…Μήπως σ’ αυτό τελικά το ζητούμενο πρέπει να επανέλθουμε; Να κάνουμε δηλαδή και πάλι τη ζωή μας πιο ανθρώπινη;