Όταν η κόρη μου, η Τζέσικα, πήγε στο νηπιαγωγείο, ανακαλύψαμε ότι στο σχολείο υπήρχε ένα πρόγραμμα που ονομαζόταν «βιβλία και βάλε» όπου οι μαθητές έπαιρναν ένα ειδικό τισέρτ και είχαν το δικαίωμα να σφίξουν το χέρι του διευθυντή στο τέλος της χρονιάς εφόσον είχαν διαβάσει έναν συγκεκριμένο αριθμό βιβλίων. Μια και η Τζέσικα ήταν αχόρταγη βιβλιοφάγος, ξετρελάθηκε από τη χαρά της. Κάθε βράδυ που διαβάζαμε μεγαλόφωνα βιβλία πριν κοιμηθεί, με ρωτούσε: «Μπαμπά, ξέρεις τι θα γίνει τον Ιούνιο;» Και χωρίς να περιμένει απάντηση, φώναζε θριαμβευτικά: «Ο διευθυντής, ο κύριος Στίβενς θα μου σφίξει το χέρι! Θα μου σφίξει το χέρι μπαμπά.» Κι ύστερα, επαναλάμβανε πολλές φορές την τελευταία φράση, με μεγάλο ενθουσιασμό. Τον Μάρτιο, η Τζέσικα είχε ήδη ξεπεράσει τον στόχο του προγράμματος και περίμενε ανυπόμονα την τελετή βράβευσης στο τέλος της χρονιάς. Τη μέρα του μεγάλου γεγονότος, η Τζέσικα επέμενε να φορέσει το γιορτινό της φόρεμα και τα πιο καλά παπούτσια της. Ο ενθουσιασμός της χτυπούσε κόκκινο! Με τη γυναίκα μου μαζί, την πήγαμε από νωρίς για να βρούμε καλή θέση στο θεατράκι και ετοιμάσαμε τις φωτογραφικές μας μηχανές για την πολυαναμενόμενη χειραψία. Σε λίγο, η αναπληρώτρια διευθύντρια ανέβηκε στη σκηνή και ευχαρίστησε όλους τους μαθητές για την πολύ καλή δουλειά που έκαναν. Μετά, ενημέρωσε τον κόσμο ότι ο διευθυντής Στίβενς είχε ένα υπηρεσιακό απρόβλεπτο της τελευταίας στιγμής και ότι θα τον αναπλήρωνε εκείνη στη χειραψία των βραβευμένων. Στην αίθουσα έπεσε σιωπή και η κόρη μου άρχισε να κλαίει. Όταν φώναξαν το όνομά της, δεν σήκωσε καν το κεφάλι της όταν έφτασε η σειρά της για τη χειραψία. Ήταν μια τεράστια απογοήτευση. Εκείνο το βράδυ δεν μπόρεσα να κοιμηθώ. Την επόμενη μέρα πήγα να επισκεφτώ τον διευθυντή Στίβενς. Ήταν σε σύσκεψη, αλλά βγήκε έξω για μια στιγμή, για να ακούσει τι με είχε προβληματίσει. Του διηγήθηκα την ιστορία και έμεινε άφωνος – ποτέ του δεν είχε φανταστεί ότι αυτή η τελετουργική χειραψία θα μπορούσε να είναι τόσο σημαντική στα μάτια των μαθητών. Χωρίς να το σκεφτεί πολύ, ζήτησε συγγνώμη, έφυγε από τη σύσκεψη και κατευθύνθηκε προς την τραπεζαρία κάνοντάς μου νόημα να τον ακολουθήσω. Όταν φτάσαμε εκεί, μου ζήτησε να του δείξω την κόρη μου. «Είναι εκείνη με τον μεγάλο φιόγκο», του είπα, καθώς τον οδηγούσα μέσα στην αίθουσα. Ο διευθυντής Στίβενς προχώρησε διασχίζοντας τη θάλασσα των παιδιών που τον ακολουθούσε τώρα από δίπλα. Φτάνοντας στο τραπέζι της, γονάτισε στο ένα πόδι και της είπε: «Γεια σου Τζέσικα. Είμαι ο διευθυντής Στίβενς. Άκουσα ότι φέτος διάβασες πάρα, πάρα πολλά βιβλία.» Η κόρη μου τον κοίταξε, παραξενεμένη για το πώς το ήξερε αυτό. «Συγγνώμη που δεν μπόρεσα να είμαι χτες στη τελετή», συνέχισε, «αλλά θέλω να ξέρεις ότι είμαι πολύ περήφανος για σένα και ότι θα ήθελα να σου σφίξω το χέρι». Ταυτόχρονα, της έδωσε τη μεγαλύτερη χειραψία που έγινε ποτέ και την παρότρυνε να συνεχίσει να διαβάζει. Από τότε, μέχρι σήμερα, δεν ξαναείδα ποτέ το πρόσωπο της κόρης μου να λάμπει όσο φωτίστηκε εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή. Η εμπειρία με το διευθυντή Στίβενς μου επιβεβαίωσε πόση σημασία έχει η θετική στάση. Αν δεν φροντίζεις να γνωρίζουν οι άλλοι τι σκέφτεσαι, μην περιμένεις να διαβάσουν το μυαλό σου. Μοιράσου τις ανησυχίες και τους φόβους σου και απελευθερώσου από τις τύψεις που προκαλούν τα αρνητικά συναισθήματα που ανακυκλώνονται μέσα στο χρόνο. Βγάλε από μέσα σου αυτά που σε πιέζουν και θα νιώσεις πιο γνήσιος και πιο ζωντανός. Πείτε τι σκέφτεστε για να γνωρίζουν και οι άλλοι ποια είναι η θέση σας. Απόσπασμα από το βιβλίο του Marc Muchnick «Δεν μετανιώνω ξανά!» από τις εκδόσεις Θέσις