Πρωτότοκος γιος σε επτά αδέλφια. Ο πατέρας του ξάδελφος της μάνας του Παπαδιαμάντη. Μουσείο δεν αξιώθηκε να του κάνει ακόμα η γενέτειρά του... Διηγηματογράφος, θεατρικός συγγραφέας, δοκιμιογράφος, μεταφραστής, φιλόλογος, δημοσιογράφος, πρακτικογράφος. Πρόδρομος του εορταστικού διηγήματος και της ταξιδιωτικής λογοτεχνίας στην Ελλάδα. Θαυμαστά έργα του «με του βορηά τα κύματα», «με τα πανιά και άλλα διηγήματα». Το 1886 τιμήθηκε με τον Αργυρό Σταυρό του Σωτήρα. Το 1921 του απονεμήθηκε το αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών. Το 1928 η Ακαδημία Αθηνών τον ανακήρυξε ομόφωνα πρόσεδρο μέλος της. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του έγινε μοναχός - ο πρώτος Ακαδημαϊκός- και μετονομάστηκε Ανδρόνικος. Πέθανε σαν τον Τολστόι σ' ένα μοναστήρι -Αγίου Χαραλάμπους-. Φύση ασκητική, ο κόσμος του υπήρξε στενότερος από του Παπαδιαμάντη. Δεν είχε την ποιητική νοημοσύνη εκείνου που ας μη ξεχνάμε πως υπήρξε κι εξακολουθεί, ο πρώτος των πρώτων. Μοιραία και άδικα λοιπόν ο Μωραϊτίδης, ως συντοπίτης και συνομήλικος, έμεινε στη σκιά του. Και μόνο αυτόν το σπουδαίο Έλληνα, αν αναδείκνυε η Σκιάθος, θα ήταν άθλος μέγιστος για το μέγεθός της. Με την πρόφαση της γλώσσας του τον έβγαλαν κι απ' τα σχολικά βιβλία. Κι απόμεινε μόνος στη λογοτεχνία να αγρυπνά μαζί με τον Κώστα τον 'Ολλαντέζο' για ν' ακούσει το: "Άρατε Πύλας οι άρχοντες υμών και επάρθητε πύλαι αιώνιοι και εισελεύσεται ο Βασιλεύς της δόξης"