Τέτοιες μέρες λοιπόν θυμάμαι τις επισκέψεις από σπίτι σε σπίτι που κάναμε κάποτε, όταν ήμουν παιδί, κρατώντας γλυκά ή ποτά. Επισκέψεις σύντομες, να τους προλάβουμε όλους, σε σπίτια ανοιχτά, φωτισμένα μέσα- έξω, ευωδιάζοντα ανθόνερο και σε νοικοκυρές πρόσχαρες που μας κερνούσαν λικέρ, σοκολατάκι μαργαρίτα και φυσικά παραδοσιακά γλυκά. Λίγοι τώρα κρατούν το έθιμο και αφορά τον πολύ στενό τους κύκλο κι αυτό ακόμη κρατά κυρίως στην επαρχία καθώς στις πόλεις εκμοντερνίστηκαν τρομάρα τους . Οι περισσότεροι πάψαμε να γιορτάζουμε, να στολίζουμε τα σπίτια μας, να φοράμε τα καλά μας, να βάζουμε τις σημαίες στα μπαλκόνια μας. Δε θα πω αν αυτό είναι σωστό ή λάθος γιατί άλλο είναι το θέμα μου: η επικοινωνία! Η επικοινωνία που χάνει όλες τις ευκαιρίες της για αληθινή συναναστροφή, που περιορίζεται σε τυπικότητες, που θυσιάζεται στο βωμό της αποξένωσης και της εσωστρέφειας.Όλα βέβαια από μας εξαρτώνται και στο χέρι μας είναι ν' αλλάξουν... Χρόνια πολλά λοιπόν και ουσιαστικά στις Δημητρούλες και τους Δημήτρηδες αύριο...