1. Κατά τους ισχυρισμούς του Δημάρχου, ο δημότης, ο οποίος «διαφωνεί με το έργο της αφαλάτωσης», του επιτέθηκε και του προκάλεσε τραύμα στο χείλος με «κουτουλιά».

Δεν λέει όμως ο Δήμαρχος που έλαβε χώρα το συμβάν αυτό και υπό ποίες συνθήκες.

 

Η ΑΛΗΘΕΙΑ είναι ότι ο κ.Αθανασίου, ειδοποιήθηκε ότι συνεργείο του Δήμου, με φορτηγό όχημα, εισήλθε στον περιφραγμένο, με πακτωμένους πασσάλους και συρματόπλεγμα χώρο του, όπου βρίσκεται οικίσκος, τον οποίο ο κ.Αθανασίου, χρησιμοποιεί ως αποθήκη, κλειδωμένη, και πέριξ αυτής, υπάρχει κοντέινερ, τον οποίο η οικογένεια χρησιμοποιεί ως αποθηκευτικό χώρο, με κατασκευές από σκυρόδεμα, παραβίασε τη κλειδαριά και άρχισε να αδειάζει το χώρο και να τοποθετεί τα εντός του οικίσκου αντικείμενα στο φορτηγό –όχημα προκειμένω να τα μεταφέρει στο ΧΥΤΑ(τα οποία και μεταφέρθηκαν αλλά στη συνέχεια τα επανέφεραν στον ίδιο χώρο από όπου τα πήραν)

 

Ο κ. Αθανασίου μετέβη στην ιδιοκτησία του και προσπάθησε να αποτρέψει τους υπαλλήλους του Δήμου, οι οποίοι δρούσαν υπό τις εντολές του Αντιδημάρχου-Διοικητή του ΑΤ Αλοννήσου-Υιό του Δημάρχου, υπό την επικουρία του έτερου υιού του Δημάρχου, Αστυνομικού, ο οποίος δεν υπηρετεί στη νήσο της Αλοννήσου, χωρίς να ασκεί σωματική και λεκτική βία. Την ώρα μάλιστα αυτή, έκανε εικονοκλήση εις εμέ, μέσω viber, ο οποίος και είδα τα όσα έλαβαν χώρα.

 

Τότε εμφανίσθηκε ο Δήμαρχος, ο οποίος «πήδηξε» την περίφραξη, εισήλθε στο χώρο και ακινητοποίησε τον κ.Αθανασίου, πιάνοντας και τα δύο χέρια του, κατεβάζοντάς τα, με βία, με αποτέλεσμα το «θύμα»(αυτό είναι το πραγματικό θύμα κι όχι ο Δήμαρχος», προκειμένω να τον απωθήσει, ευρισκόμενος σε άμυνα, να χρησιμοποιήσει το κεφάλι του, μη έχοντας άλλη δυνατότητα για να τον απωθήσει και όχι για να του προκαλέσει βλάβη.. Ουδεμία βλάβη προκλήθηκε στο Δήμαρχο, σε σημείο μάλιστα να χρειασθεί «ράμματα» ως διαδίδεται.

 

2.Ο χώρος που έλαβε χώρα το συμβάν, είναι περιφραγμένος εδώ και 40 χρόνια, τουλάχιστον, ως εμφαίνεται και στην επισυναπτόμενη φωτογραφία, που αποτελεί αδιάψευστο μάρτυρα των πράξεων νομής και κατοχής του κ.Αθανασίου και της οικογενείας του.

Ωστόσο, λόγω του δασικού χαρακτήρα της εκτάσεως, που κατά την ανάρτηση των δασικών χαρτών φέρει μορφή, ΔΑ και ΑΔ(να ληφθεί υπόψιν), στις πρώτες κτηματολογικές εγγραφές του κτηματολογίου της Αλοννήσου(2005), καταχωρήθηκε ως φερόμενος ιδιοκτήτης ο Δήμος Αλοννήσου και όχι η δικαιοπάροχος του κ.Αθανασίου, στην οποία αποδόθηκε όμορο τμήμα, που φέρει μορφή αγροτική και όχι το σύνολο της εκτάσεως.

Κατά της πρώτης αυτής ανακριβούς κτηματολογικής εγγραφής(οι οποίες εγγραφές δεν έχουν καταστεί οριστικές και δεν υπάρχει ακόμη το αμάχητο τεκμήριο της κυριότητας) ο κ.Αθανασίου και ο αποβιώσας αδελφός του(που κατά το χρόνο άσκησης της αγωγής ήταν εν ζωή) , ως έχοντες κληρονομικό δικαίωμα εκ της κληρονομούμενης μητρός τους, άσκησαν αγωγή διόρθωσης, αμφισβητώντας το δικαίωμα της πρώτης εγγραφής του Δήμου (ο οποίος να σημειωθεί δεν διαθέτει τίτλους ιδιοκτησίας), η οποία αγωγή έχει καταχωρηθεί στο ΚΦ και έχει επιδοθεί στο Δήμο Αλοννήσου, έχοντας παραλάβει το δικόγραφο ο ίδιος ο Δήμαρχος, πριν λάβουν χώρα όλα αυτά. Στην αγωγή αναφέρεται η χρήση του εν λόγω οικίσκου και την οποία ο Δήμαρχος μελέτησε μετ’ επιμελείας, ως ο ίδιος με διαβεβαίωσε.

Εντός του επιδίκου αυτού χώρου, υπάρχει οικίσκος, όπου περίπου το 1984 ανορύχθηκε από το Δήμο, κατά παραχώρηση της απλής χρήσης του χώρου από τη μητέρα –ιδιοκτήτρια του κ.Αθανασίου, δοκιμαστική γεώτρηση, η οποία όμως άντλησε υφάλμυρο ύδωρ και έτσι δεν ετέθη ποτέ σε λειτουργία. Από το χρόνο ανόρυξης μέχρι και το χρόνο που έλαβε χώρα το συμβάν, ουδεμία εμφανή υλική πράξη νομής και κατοχής διενήργησε ο Δήμος.

Η συγκεκριμένη μάλιστα εγκατάσταση δεν έχει και ρεύμα, καθώς ο μετρητής της ΔΕΗ, είχε αποσυνδεθεί από το χρόνο της εγκατάστασής του, καθώς δεν υπήρχε λόγος λειτουργίας.

Πάρα ταύτα, ο Δήμαρχος ζήτησε από το τοπικό τμήμα της ΔΕΗ, να πάει να επανασυνδέσει την ηλεκτροδότηση, επιλέγοντας ως χρόνο μάλιστα, την ημέρα και την ώρα, όπου λάμβανε χώρα η κηδεία του αδελφού του κ.Αθανασίου, τον οποίο είχε βρει στο σπίτι του ο ίδιος ο κ.Αθανασίου, νεκρό, μέσα στα αίματα, από πτώση και χτύπημα στην κεφαλή.

 

3.Επί του συγκεκριμένου χώρου ο Δήμος θέλει να τοποθετήσει μονάδα αφαλάτωσης, η οποία να αντλεί θαλασσινό ύδωρ από τη γεώτρηση αυτή(άρα το νερό που βγάζει η γεώτρηση είναι υφάλμυρο και άρα δεν ήταν δυνατό να χρησιμοποιηθεί και να τεθεί σε λειτουργία κατά το χρόνο της ανόρυξής της, το 1984). Για να εκδοθεί η άδεια αφαλάτωσης, την οποία δεν διαθέτει ακόμη ο Δήμος, πρέπει να ακολουθηθεί μία σύνθετη διοικητική ενέργεια, γνωμοδοτήσεων και μελετών, με άδεια που εκδίδει το Υπουργείο Ναυτιλίας. Στα πλαίσια αυτής της διαδικασίας απαιτείται κατ’ αρχάς απόφαση του Δ.Σ για χωροθέτηση της εν λόγω δραστηριότητας.

Ο Δήμος Αλοννήσου έλαβε απόφαση χωροθέτησης της δραστηριότητας στην επίδικη έκταση, η οποία ευρίσκεται στη νομή και κατοχή του κ.Αθανασίου.

Κατά της απόφασης αυτής ο κ.Αθανασίου έχει προσφύγει με διοικητική προσφυγή στα αρμόδια όργανα, επί της οποίας δεν έχει εκδοθεί ακόμη απόφαση, παρά τα όσα διαδίδονται από τους κύκλους του Δημάρχου, περί απόρριψής της.

Να σημειωθεί δε ότι κατά την εξέταση της προσφυγής, παραστάθηκε ως νομικός παραστάτης του Δήμου, δικηγόρος, ο διορισμός του οποίου και η αμοιβή του, δεν εγκρίθηκε εκ των υστέρων από τη Δημοτική Επιτροπή, καθώς καταψηφίσθηκε από δημοτικούς συμβούλους, λόγω του ότι όλοι γνωρίζουν στο νησί, ότι η επίδικη έκταση, ανήκε πάντα στην οικογένεια του κ.Αθανασίου.

Ο κ.Αθανασίου, δεν διαφωνεί με το έργο της αφαλάτωσης, αλλά με το σημείο που θα γίνει καθώς προσβάλλεται η ιδιοκτησία του, χωρίς μάλιστα να ερωτηθεί και να του ζητηθεί από το Δήμο. Έργα αφαλάτωσης χρειάζεται το νησί, διότι στερείται πόσιμου ύδατος και ουδείς διαφωνεί με αυτό, ούτε ο ίδιος ο κ.Αθανασίου, ως θέλουν να τον εμφανίσουν επικοινωνιακά.

 

4. Ακόμη και να θεωρήσουμε υποθετικώς, ότι η επίδικη έκταση ανήκει στο Δήμο Αλοννήσου, γιατί φέρεται ως δικαιούχος στο ΚΑΕΚ και ο κ.Αθανασίου, μετά της οικογενείας του, είναι «καταπατητές»(εδώ και 100 και άνω χρόνια), τότε θα έπρεπε, για την αποβολή των «καταπατητών» να ακολουθηθεί νόμιμη διαδικασία με έκδοση πρωτοκόλλου διοικητικής αποβολής ή άσκησης ένδικων βοηθημάτων, ενώπιον των δικαστηρίων, για την αποβολή του.

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι τα αφαιρούμενα, από τον οικίσκο, αντικείμενα, επιστράφηκαν στην οικογένεια του κ.Αθανασίου και τα οποία τοποθετήθηκαν από τον ίδιο το Δήμο, δίπλα από τον οικίσκο, στην επίδικη, δηλαδή έκταση που ο Δήμος φέρεται και ισχυρίζεται «σφόδρα» ότι ανήκει σε αυτόν!!!!!!!!!! Δηλαδή είσαι «καταπατητής», σε αποβάλλω, αλλά σου επιστρέφω τα αντικείμενα στον ίδιο χώρο από τον οποίο τα πήρα και ο οποίος «δεν είναι δικός σου»!!!!!!!!!!!! «Το γαρ πολύ της συγχύσεως γεννά παραφροσύνη», κατά παράφραση!!!

Τέτοια διαδικασία δεν ακολουθήθηκε, αντιθέτως επιλέχθηκε ένα «πλάσμα αυτοδικίας», το οποίο δεν έχει καμία θέση σε μία ευνομούμενη πολιτεία, η οποία διέπεται από τις αρχές της νομιμότητας και της χρηστής διοίκησης. Τέτοιες πράξεις «πλασματικής αυτοδικίας» ανήκουν σε πρωτόγονες κοινωνίας, όπου εφαρμόζονταν το φυσικό και όχι το θετό δίκαιο.