Το κοιμητήριο του Κάστρου βρισκόταν έξω απ’ αυτό, στο ύψωμα όπου ήταν το ναΐδριο του Αι- Γιάννη του Πρόδρομου, παμπάλαιο εκκλησάκι, όπως φαίνεται κι από επιγραφή που λέει ότι ανακαινίσθηκε το 1693, το οποίο υπήρξε και μοναστήρι- μετόχι της Μονής Διονυσίου του Αγίου Όρους.

Το μοναστηράκι πέρασε σταδιακά στην κατοχή της Ι.Μ Ευαγγελισμού, το ερείπιό της σώζεται ακόμα λίγο πιο κάτω και πριν το Κάστρο, έπειτα στην Ι.Μ του Αγίου Χαραλάμπους και σήμερα ανήκει στη μητρόπολη των Τριών Ιεραρχών.

το 1925 κατεδαφίστηκε λόγω καθίζησης του εδάφους και το 1926 χτίστηκε δίπλα καινούρια εκκλησία με δαπάνη της οικογένειας Γαλάτη. Τρία χρόνια αργότερα, κατά την Αγρυπνία της παραμονής της γιορτής του , στην πρώτη ουσιαστικά επίσημη λειτουργία του καινούργιου ναού, συνέβη ένα εξαιρετικά τραγικό γεγονός:

Από νωρίς το απόγευμα, η προσέλευση του κόσμου ήταν πρωτοφανής. Πριν ακόμα ψαλεί ο Εσπερινός, κατέφθασαν οργανοπαίκτες και η Αγρυπνία μεταβλήθηκε σε πανηγύρι- ύβρις για την ημέρα που μνημονεύεται ο αποκεφαλισμός του Προφήτη Ιωάννη από τον Ηρώδη.

Η νύχτα ήταν γλυκιά. Ουδείς έδωσε σημασία στις αστραπές που φώτιζαν τον μελανωμένο βορεινό ορίζοντα και τη θάλασσα. Ούτε οι πρώτες χοντρές ψιχάλες πτόησαν τους απερίσκεπτους πανηγυριστές. Ώσπου οι κεραυνοί έπεφταν κυριολεκτικά στα κεφάλια τους. Τότε, έντρομοι οι περισσότεροι κατέφυγαν στο ναό όπου ο παπά Γρηγόρης προσπαθούσε να μειώσει τον πανικό ψάλλοντας τον Παρακλητικό Κανόνα προς τη Θεοτόκο.

Έξω, παρέμειναν κάποιοι να προσέχουν τα αλαφιασμένα απ’ την τρομερή καταιγίδα, σκυλιά και μουλάρια. Τέσσερεις τους χτύπησε κεραυνός και πέθαναν ακαριαία. Το πρωί, όταν όλα τελείωσαν, η πομπή των πανηγυριστών, μετατράπηκε σε ξόδι μοιρολογούντων κατά την επιστροφή και τη μεταφορά των σωρών ως την πόλη.

Έκτοτε, ουδείς διανοήθηκε να σκάσει έστω χαμόγελο επισκεπτόμενος το ναό κατά την παραμονή της εορτής του…

φωτογραφία από το αρχείο Λάκη Τσαμπά, δεκαετία `30...

https://filoitoukastrou.blogspot.com/