Χρειάστηκαν σχεδόν δύο χρόνια αδράνειας για να ανακαλύψει η Νέα δημοτική αρχή ότι ο καλύτερος τρόπος να κλείνεις εκκρεμότητες είναι να τις... γιορτάζεις. Έτσι, στις 13 Αυγούστου, στήθηκε μια μικρή επικοινωνιακή φιέστα γύρω από το Αλιευτικό Καταφύγιο Βότση: ένα τοπογραφικό διάγραμμα παρουσιάστηκε ως «οριστική επίλυση» μιας υπόθεσης που ταλανίζει το νησί από το 2016.

Ας μιλήσουμε καθαρά: οριστική επίλυση δεν υπάρχει. Υπάρχει απλώς η εκπόνηση ενός νέου τοπογραφικού, που όλοι ελπίζουν (αλλά κανείς δεν ξέρει ακόμα) ότι θα περάσει τον έλεγχο του Υπουργείου.

Στο νέο τοπογραφικό υπάρχουν ακόμα τα παλιά αγκάθια.

 Εδώ μάλιστα έχουμε και το κερασάκι στην τούρτα: το «σωτήριο» τοπογραφικό περιλαμβάνει εντός της Χερσαίας Ζώνης μια αυθαίρετη κατασκευή ιδιώτη, η οποία με μαθηματική ακρίβεια θα λάβει εντολή κατεδάφισης από την Κτηματική Υπηρεσία. Δηλαδή, η Δημοτική Αρχή πανηγυρίζει για ένα σχέδιο που ανοίγει την πόρτα σε νέες νομικές και διοικητικές περιπέτειες.

Και επειδή οι επικοινωνιακές ανάγκες δεν καλύπτονται μόνο με δελτία Τύπου, έρχεται και η «Ψαράδικη Βραδιά» στις 22 Αυγούστου, στον ίδιο χώρο. Αυτή τη φορά και με τους ψαράδες.

Εκεί όπου το τοπογραφικό δείχνει αυθαίρετα και η Κτηματική ετοιμάζεται για κατεδαφίσεις, ο Δήμος θα στήσει σκηνή, θα ανάψει κάρβουνα και θα σερβίρει ψάρια, υπό τον μανδύα της παράδοσης και του πολιτισμού. Όχι, δεν είναι σενάριο επιθεώρησης· είναι η πραγματικότητα μιας εξουσίας που νομίζει ότι μπορεί να κρύψει την ανικανότητά της πίσω από τσιπούρες, σαρδέλες και πανηγυρικούς λόγους.

Η αλήθεια όμως δεν ψήνεται ούτε καταπίνεται τόσο εύκολα. Από τον Οκτώβριο του 2023 μέχρι σήμερα χάθηκαν 22 μήνες. Η μόνη «οριστική επίλυση» που είδαμε είναι η μετατροπή της ανεπάρκειας σε πανηγύρι. Αν αυτό θεωρείται διοίκηση, τότε πράγματι το Βότση δεν χρειάζεται λιμενικές ζώνες· χρειάζεται σκηνικό θεάτρου για να ανεβαίνουν παραστάσεις όπου το δράμα παρουσιάζεται ως θρίαμβος και σερβίρεται με μπόλικο λεμόνι και ξύδι.