Του προτείνουμε ένα πιο… βιωματικό πρόγραμμα:

 

Για να πάρει μια γερή τζούρα από τις ευωδίες του βιολογικού, που ανεβαίνουν με συνέπεια δεκαετιών απ’ τα σπλάχνα του νησιού.

Η οδός που μύριζε… πολιτισμό.

 

Αν ζαλιστεί, θα μπορέσει να διαπιστώσει ιδίοις όμμασι το θαύμα της αντοχής λίγων γιατρών που προσπαθούν να καλύψουν τους πάντες.

Αν χρειαστεί ασθενοφόρο:

– Ίσως δεν υπάρχει,

– αν υπάρχει, ίσως δεν είναι σε υπηρεσία,

– αν είναι, δε χωράει να περάσει απ’ τα στενά.

Εκτός αν έχει δίπλωμα πλοηγού Φόρμουλα 1.

 

Περίπατος σε περιοχές “υψηλού κινδύνου” – χωρίς ζώνες, χωρίς καθαρισμούς, χωρίς στρατηγική.

Εδώ η πρόληψη έχει αντικατασταθεί από το “μακάρι να μη φυσήξει”.

 

Ας κάνει το εξής πείραμα:

– Να οδηγήσει προς το κέντρο.

- Να βρει χώρους στάθμευσης.

– Να παρκάρει σύμφωνα με τον νόμο.

– Να φτάσει κάπου εγκαίρως.

Αν τα καταφέρει και στα τρία, του παραχωρούμε τον Δήμο.

 

Την ώρα άφιξης πλοίου, θα ζήσει live τι σημαίνει ασφυκτική κυκλοφοριακή συμφόρηση, συνωστισμός τουριστών, καμία σκιά και μηδενική ρύθμιση.

Αν έχει PowerPoint με “Ελλάδα 2.0”, ας το αφήσει στην άκρη. Εδώ είμαστε στο Ελλάδα –1.3.

 

Από το αεροδρόμιο μέχρι τις κουκουναριες , αυτοσχέδιοι καταυλισμοί ξεφυτρώνουν σαν πιλοτικές “δομές ανοχής”.

Χωρίς υποδομές, χωρίς έλεγχο, χωρίς παρουσία του κράτους – εκτός από τα ψηφοδέλτια.

 

Αν αποφασίσει να κάνει διαδρομή προς το Μοναστήρι της Ευαγγελίστριας, να έχει μαζί του… κομποσκοίνι.

Ο δρόμος έχει καθίσει, σπάσει και ξεχαστεί, και κάθε στροφή είναι κι ένα “Πάτερ Ημών”.

 

Η Σκιάθος δεν ζητά χαμόγελα, αγκαλιές και ατάκες.

Ζητά αποχέτευση που δε μυρίζει, γιατρούς που περισσεύουν αντί να λείπουν, δρόμους που πάνε κάπου χωρίς να σε διαλύουν, και κράτος που θυμάται ότι είμαστε νησί – όχι βιτρίνα.

Αν δεν το αντέχετε, μπορείτε να περιοριστείτε στην επίσκεψη στο δημαρχείο.